Alweer een discussie die er geen is. Er ZIJN vele gehuwde katholieke priesters. De Oosterse uniaatkerken laten hun priesters huwen. Ze moeten dan wel afzien van carrière. Bisschoppen blijven immers celibatair. Bovendien hoeven bekeerde protestantse priesters die gehuwd zijn ook hun huwelijk niet op te zeggen.
De celibaatsverplichting is in de 11de eeuw of zo ingevoerd precies om misbruiken te vermijden. Welk moreel gezag vertegenwoordigt een priester nog als hij zelf tot over zijn oren in persoonlijke huwelijksproblemen zit? Hoezeer kan een priester zich nog wijden aan de zielenzorg, als hij een vrouw heeft die al zijn aandacht opeist? Een celibatair priesterschap is daarom voor mij zeker en vast verdedigbaar.
Overigens ben ik ervan overtuigd dat pedofilie vooral voorkomt in huiselijke kring, binnen het gezin. Deze pedofilie komt ook maar zeer zelden uit omdat kinderen hun ouders niet in diskrediet willen brengen. Die paar zgz. pedofiliegevallen binnen de kerk maken deel uit van een doelgerichte hetze om het geloof ten gronde te richten. In vele gevallen is het trouwens pure laster, waar een priester zich niet tegen kan verweren. Hij is immers al bij voorbaat door de maatschappij veroordeeld.
|