De begrotingsoefening waar we voor staan, wordt allerminst een boswandeling. Om in 2016 uit te komen op het beoogde nominale begrotingsevenwicht (en een structureel overschot van 0,75 procent van het bruto binnenlands product) moeten we bijna 12 miljard euro ‘saneren’. Dat is grofweg 1.000 euro per Belg. Die doelstelling is bovendien een minimumscenario. Om de vergrijzingskosten goed op te vangen zullen nadien nog meer overschotten nodig zijn.
Willen we onze industrie hier houden en nieuwe investeringen aantrekken die economische groei genereren, dan moeten die lasten op arbeid naar omlaag. Punt. Willen we een beetje gewapend zijn om onze vergrijzing te kunnen betalen, dan móéten we naar een structureel overschot op de begroting. ‘De periode 2014-2016 moet te baat worden genomen om de overheidsfinanciën structureel en op groeivriendelijke wijze gezond te maken, nog voor de kosten van de vergrijzing zich volop manifesteren’, zegt de Nationale Bank. Dat moet gebeuren door de uitgaven te
beheersen, omdat dat voor de groei minder belastend is, vervolgt ze.
Met andere woorden: saneren door echt te besparen. Door het te doen met minder ambtenaren, door heilige huisjes als kinderbijslag voor iedereen - ook voor wie het niet nodig heeft - ter discussie te stellen, door van elke uitgavenpost uit te zoeken of hij even zinvol is, door de soms aberrant hoge pensioenen te herbekijken, door subsidiestromen allerhande in te dijken, door ziekenhuizen anders te financieren, enzovoort. En ja, we zullen dat voelen. De vraag is echter niet of het kán. Het móét.
De Tijd
Laatst gewijzigd door demonen : 22 februari 2014 om 00:48.
|