De staatschuld is een groot misverstand.
In een land met een fiat munt is de staatschuld gelijk aan de hoeveelheid geld in omloop, want door de vestzak-broekzak methode van de nationale bank, waarbij de nationale bank een "lening" geeft aan de staat (dus geld bijdrukt) in ruil voor een "schuldbekentenis" die ze in haar kluis legt, is de staatschuld van een staat aan zijn nationale bank precies gelijk aan hoeveel geld de staat in omloop heeft gebracht.
De vestzak-broekzak methode van de nationale bank is een truuk die uitgevonden is om het botweg bijdrukken van geld door de minister van financien (in wie geen kat vertrouwen heeft natuurlijk) niet zo doen voor te komen, maar het zogezegd "proper" te doen via een "lening". Het is juist dat er nu ook een goeverneur van de nationale bank bij is, en dat matigt een beetje de valsmuntersdrang van de regering, natuurlijk.
Er is ook een truukje bedacht: de staat betaalt een "interest" aan de nationale bank, die dat als belasting terugbetaalt aan de staat (behalve dat er wat aan de vingers blijft plakken ondertussen).
Het probleem op die manier is dat uw munt in 't buitenland maar waard is wat ze waard is, ttz, wat het buitenland in uw land kan kopen daarmee. Een veel bijdrukkende staat is dus eerder een die zijn munt omzeep helpt met verschillende devaluaties, zoals ons frankske destijds.
Maar een staat met eigen munt, en met een staatschuld enkel jegens zijn eigen bank, dat heeft geen belang. Of die nu een monsterschuld heeft of niet. Enkel de wisselkoers met het buitenland gaat daardoor de dieperik in, maar zolang ge zelf aardolie vindt, en zelf uw patatten kweekt, is dat geen probleem.
De staat kan ook den truuk van de spaarkas uithalen, en kasbons uitschrijven voor zijn burgers, en zelf bankske spelen. Ze doet dat met wisselend succes natuurlijk, zoals een echte bank, maar met onbekwame ambtenaren-bankiers. Dat zijn dan obligaties.
Echter, een staat die dingen in 't buitenland wil kopen, die moet leningen in het BUITENLAND aangaan in buitenlandse munt. Dat zijn ECHTE schulden.
En nu is er een ramp gebeurd bij de overgang op de Euro. De eigen staatschulden jegens de eigen nationale bank, zijn buitenlandse staatschulden geworden in Euro. Op zich was dat niet erg, behalve dat de manier waarop schulden GROEIDEN en enkel een devaluatieprobleem waren met een eigen munt (en dus al zijn eigen burgers gewoon in het zak zette), nu een harde buitenlandse toenemende schuld wordt.
De staat kan niet meer valsmunten op eigen initiatief met de Euro. En de interest is nu een echte uitgave, en geen vestzak-broekzak operatie meer.
En het opgeven van dat gesjoemel, daar waren sommigen niet aan gewend in Europa, en die gaan dus op hun snuit. De Grieken eerst, maar vele onzuivere technieken die in het achterste salon van de goeverneur van de nationale bank bleven, worden nu echte cijfers.
Staten zijn geboren bedriegers (het is hun bestaansreden) en met een systeem zoals de Euro komt dat uit.
Terugbetalen ? Niet echt nodig. Maar niet meer teveel doen groeien, dat zal al een hele opgave zijn !
|