Citaat:
|
Oorspronkelijk geplaatst door eno2
__________
Ik heb al horen zeggen: wiens brood men eet, diens woord men spreekt.
Het principe van de tijdelijke ontoerekenbaarheid is een zeer recent verschijnsel en het zou moeten beperkt worden tot de werkelijk psychiatrische gevallen, die trouwens gelukkig in hun overgrote meerderheid niet eens gevaarlijk zijn voor een ander.
België verricht wel meer baanbrekend werk.
Onlangs werd er iemand wel degelijk veroordeeld... zonder straf.
Ook een interessante innovatie.
't Is wel waar dat ik weinig verstand heb van jurisdictie en rechtspraak, zowel praktisch als theoretisch - en daar ben ik zéér trots op.
|
De "verschoningsgronden" waarnaar je hier verwijst, zijn al zo oud als ons Strafwetboek, en kunnen teruggespoord worden naar het Romeinse Recht. Ook in het middeleeuwse gewoonterecht vinden we er referentie naar. (sta me toe nu even de verwijzingen naar de relevante literatuur achterwege te laten) Dus, "zeer recent"?
Om te kunnen erkennen dat die verschoningsgronden inderdaad bestaan, moet je beschikken over een flinke dosis praktijkervaring en inlevingsvermogen. Je kan zeggen van Sartre wat je wil, maar d�*t zijn niet meteen twee attributen die je aan de grote filosoof in deze kan toedichten.
Uw oordeel ligt veel te snel klaar, eno2... En da's een heel kwalijk uitgangspunt om dit soort van discussies (en eigenlijk elke discussie) aan te vatten.