[Vigilant]

Oorspronkelijk geplaatst door abramis brama

Wat mij enorm opvalt in dit terminaal zieke land is de vanzelfsprekendheid waarmee men de democratie onrecht aandoet alsof het de normaalste zaak van de wereld is.

Eén van de opvallendste problemen is het feit dat men "de wil van de kiezer" voortdurend verwart met "hetgeen we tegen de wil van de kiezer in tóch nog mathematisch kunnen doordrukken".

De wil van de kiezer gaat in mijn ogen niet over partijen, of gaat toch zeker niet in hoofdzaak over partijen. Het beruchte signaal van de kiezer gaat over ideeën, over standpunten, over beleidsopties.

De wil van de Vlaamse kiezer was overduidelijk ditmaal : de Vlaamse kiezer wil besparingen in plaats van belastingen, wil private jobcreatie door de loonlast aan te pakken, wil een kordaat asielbeleid, wil een beperking van de werkloosheid in de tijd, ... De Vlaamse kiezer wil centrumrechtse oplossingen voor links-gecreëerde problemen. De Vlaamse kiezer wil in principe zo'n beetje alles wat Di Rupo en zijn PS absoluut niet wil. Dat vertaalde zich in een gezamenlijke score van N-VA, CD&V en bLD (die op soc-econ. vlak dicht bij elkaar aanleunen) die ongeveer twee derde van de Vlaamse kiezers omvat.

Wat we echter dreigen te krijgen als de kleutertjes van de traditionele partijtjes hun kopje doordrijven is een regering waarin de socialisten opnieuw alle broodnodige veranderingen zullen blokkeren. De drogredenering is dan dat de kiezer dat zo gewild heeft want ze komen samen (desnoods met Groen er ook nog bij) aan een meerderheid in de Kamer.

De kiezer heeft dat juist niet gewild. De reden dat de kiezer de traditionele partijen heeft gereduceerd tot drie kabouters in de schaduw van de N-VA, is precies dat ze dat soort toestanden niet meer willen. Voor de Vlaming moet links eruit, want links haalt met moeite 25 % van de stemmen, en daarvoor moet je al de resultaten van drie (!) partijtjes bij elkaar tellen.

In het buitenland krijg je onmogelijk uitgelegd hoe de zuilpartijen hier omgaan met de democratische principes, en steeds opnieuw beweren de "wil van de kiezer" te hebben gehoord en te zullen respecteren, maar in de feiten diezelfde wil van de kiezer flagrant naast zich neerleggen en de postjes opnieuw onder elkaar verdelen. En dan begrijpen ze maar niet dat de kiezers niet terugkeren naar hen, maar in steeds grotere aantallen verkassen naar de tegenpartij en daar honkvast blijven. Ik heb mezelf de belofte gedaan nooit op een traditionele partij te stemmen, en ik vermoed dat er na elke verkiezingsverkrachting meer en meer van mijn soort bijkomen.

Ik ben al benieuwd naar de listen en lagen waarmee ze nu weer dat vreemde grote kindje uit hun zandbak gaan manoeuvreren, om weer lekker gezellig met zijn drietjes het schepje, het emmertje en het harkje onder elkaar te kunnen verdelen.

Rake analyse.