=> De N-VA heeft in tegenstelling tot de traditionele partijen en Groen! geen Franstalige zusterpartij.
De partij is ook groot geworden zonder deel uit te maken van de Belgische verzuiling.
Zij heeft geen middenveldorganisatie(s) achter haar staan die verankering bieden op maatschappelijk vlak.
CD&V heeft nauwe banden met ACW, CM en in mindere mate het ACV. Waarom deze laatste minder gebonden is aan
de Christendemocratische partij heeft 2 redenen. Ten eerste wilde ze haar naam enkele jaren geleden aanpassen
door de 'C' te laten vallen. Zij had naar eigen zeggen genoeg van de christelijke stempel die steeds op haar
gedrukt werd, daar die er in de praktijk niet meer was (Bron : verschillende medewerkers binnen deze
organisatie hebben mij dit al meermaals verteld.).
Ten tweede is er het feit dat van de 1,7 - 1,8 miljoen leden die dit vakverbond telt, er enorm veel N-VA-stemmers zijn. Dat is simpelweg een statistisch feit. Ik ken overigens nogal wat mensen die
bij het ACV tewerkgesteld zijn, zowel bedienden als kaderfuncties, die het solidariteitsmechanisme zoals N-VA
voorstelt, volledig steunen. Zij hebben vandaag de dag nog steeds te kampen met wanpraktijken op het terrein wat
betreft uitkeringen, waar zij niets aan kunnen doen omwille van de lakse wet- en regelgeving hieromtrent.
M.a.w., er is naast interne verdeeldheid een groot draagvlak binnen het ACV om het sociaal beleid in ons land te hervormen.
Sp.a heeft op haar beurt enorm nauwe banden met het ABVV (ACOD) en De Voorzorg. De verzuiling van de socialistische
partij is nog zeer sterk; net zoals het cliëntelisme in Franstalig België bij haar zusterparij PS.
De politieke benoemingen van PS- en CDH-signatuur swingen daar de pan uit.
Open VLD mag dan wel tegen de verzuiling preken, vooral bij monde van Jong VLD; ze heeft met het ACLVB (liberale vakbond)
en de LM (Liberale Mutualiteiten) evenzeer een verankering met de Belgische verzuilingsmechanismen.
Uiteraard hebben hun respectievelijke zusterpartijen in Wallonië ook allemaal hun middenveldorganisaties.
Groen! heeft geen banden met de verzuiling, maar ze heeft een sterke zusterpartij met Ecolo, waarmee ze
inhoudelijk zo'n 80% overeenkomsten heeft. Overigens is het bij uitstek de geprefereerde partner van de
traditionele partijen om in geval van nood een meerderheid te vormen in een regering of om steun te bieden bij
parlementaire stemmingen. Want ondanks geen verzuiling heeft de groene familie haar partijstatuten verbonden met
België in haar huidige constitutie.
N-VA staat alleen wat dit alles betreft. Ze heeft een grote politieke beweging op poten kunnen zetten, en heeft
een deel van de Vlaamse ondernemerswereld achter zich gekregen, maar echte drukkingsgroepen heeft de partij niet.
Ze heeft korte tijd geleden een frontale aanval uitgevoerd op het ACW, maar dat is vooralsnog een afgesloten
hoofdstuk zonder het gewenste resultaat.
We mogen aannemen dat Peter Dedecker en Jan Jambon tot doel hadden om de centrumlinkse vleugel van de CD&V los te weken
van de centrumrechtse via het ACW-debacle. Het ontslag van Steven Vanackere, die naar eigen zeggen recht in zijn schoenen stond,
is de enige significante verwezenlijking. Er loopt nog steeds een (nu ex-)staatssecretaris rond binnen de CD&V van ACW-signatuur,
namelijk Servais Verherstraeten.
Maar het 'kamp' van Yves Leterme, Stefaan De Clerck, Eric Van Rompuy, Kris Peeters, Hendrik Bogaert,... is intern het
zwijgen opgelegd. Ze zijn ofwel politiek opgebrand (Leterme, Peeters), ofwel door een mandaat monddood gemaakt (De Clerck, Bogaert).
Eric Van Rompuy heeft zijn 'Vlaamsgezindheid' moeten later varen sinds zijn broer premier werd en nadien voorzitter van de Europese Raad.
Daarnaast zijn het ACW en de CD&V sinds het debacle dichter naar elkaar toegegroeid. Zie de oproepen van het christendemocratische
middenveld tijdens de afgelopen campagne om niet op de N-VA te stemmen.
Het ooit succesvolle kartel CD&V-N-VA werd destijds opgebroken nadat JL Dehaene Leterme verplichtte om de toetreding van JM Dedecker
tot de N-VA te verbieden. Deheane, overigens ook van ACW-signatuur, was mee één van de opperfiguren binnen de CD&V die de koers van
de partij bepaalden/bepalen.
Het verbaasde mij ook niet echt dat Leterme enkele weken geleden nog openlijk in de media een oproep deed om het kartel opnieuw te smeden.
(Bron :
http://www.deredactie.be/cm/vrtnieuws/VK14/1.1930943)
Ook De Clerck deed een gelijkaardige oproep in 2013.
(Bron :
http://www.knack.be/nieuws/belgie/sa...al-119370.html)
Johan Sauwens uitte zich tijdens de kiesuitslagen eveneens zeer positief over een nieuw kartel tussen beide.
(Bron :
http://www.gva.be/nieuws/verkiezinge...cd-v-n-va.aspx)
Om maar aan te tonen dat er interne verschillen zijn binnen de CD&V, waar de linkse krachten het voor het zeggen hebben.
Afgezien van de problemen rond de toetreding van JM Dedecker tot de N-VA, denk ik dat de frontale aanval op het ACW een strategisch verkeerd
ingeschatte keuze was van de N-VA.
Het oprichten van een Vlaamse vakbond, waarvan sprake was binnen de partij en vroeger bij het VB, zou hen in theorie wel een
maatschappelijke verankering bieden, een drukkingsgroep, maar dat lijkt me praktisch gezien een moeilijk proces.
De opstart van zo'n vakverbond is simpel, maar het uitgroeien tot een groot en representatief middenveld is een werk van lange adem.
Er zitten tussen alle leden van de 3 grootste vakbonden in Vlaanderen mathematisch gezien veel N-VA-kiezers, dat is vanzelfsprekend.
En dan vooral bij het ACV en ACLVB, het aandeel bij ABVV zal allicht veel kleiner zijn.
Het overhalen van meer dan 3 miljoen vakbondsleden, die doorgaans jarenlang lid zijn van hun huidige vakbond, om hun lidmaatschap
op te zeggen en te kiezen voor een nieuwe Vlaamse vakbond, lijkt me zeer twijfelachtig.
En leden werven uit de groep mensen die vandaag nog niet aangesloten zijn bij een vakbond lijkt me nog moeilijker.
Behalve het feit dat die Vlaamse vakbond zijn structuren zal verankeren in Vlaanderen en niet in België, zie ik weinig opties
om zich te kunnen onderscheiden van de reeds bestaande vakverbonden.
De drempel om van de ene naar de andere over te stappen is wat mij betreft nogal hoog, te meer omdat de huidige verbonden
jarenlange ervaring hebben en mensen kiezen doorgaans voor zekerheid.
Er valt veel te zeggen over dit onderwerp, maar ik wil een andere piste bewandelen en houd het daarom hierbij.
Ik denk namelijk dat de N-VA beter toenadering had gezocht bij de bestaande middenveldorganisaties.
Prospectieonderzoek zou hen toch moeten duidelijk gemaakt hebben dat er zich onder hun kiezers vele vakbondsleden bevonden.
Ongeacht wat ACW al dan niet gedaan zou hebben, ik ben van mening dat N-VA de verzuiling van binnenuit had moeten aanpakken.
Gewoonweg de bestaande drukkingsgroepen van CD&V, die kennelijk grotendeels tot dezelfde grondstroom behoren als de kiezers
van de N-VA, proberen stelselmatig in te palmen. Een zogenaamd charmeoffensief als het ware.
Dat had hen naast een politieke verankering ook een maatschappelijke verankering kunnen bieden, en bovendien een veel nauwere
band met de CD&V. Die ze dan vandaag tijdens de formatierondes werkelijk onder druk zouden kunnen zetten.
Zowel op Vlaams als federaal niveau zou dit hen een handig drukkingsmiddel geboden hebben meen ik.
Of zulk een aanpak in de nabije toekomst nog mogelijk is weet ik echter niet, maar het kan nog steeds een optie zijn op langere termijn.
Voor alle duidelijkheid, ik verwacht geen 'tsjeverij' van de N-VA, maar ik vraag me simpelweg af of dit geen betere optie is/was om
hen in een veel stevigere onderhandelingspositie te brengen en zichzelf op elk niveau daadwerkelijk te kunnen verankeren.