[patrickve]

Oorspronkelijk geplaatst door Schimmelpenninck

Mijn school MEE betalen!

Normaal toch, ik moet toch mee betalen aan de weg naar UW huis, alhoewel ik daar nooit kom...

Als jij een enge ziekte krijgt moet ik toch ook mee betalen voor de dure behandeling?
Dat noemt men solidariteit!

Ik wil hier nog eens op terugkomen. Er zijn veel problemen met wat je hier "solidariteit" noemt. Het eerste evidente probleem is natuurlijk dat de kans groot is dat ene van ons twee in 't zak gezet wordt.

Ik zou als solidariteit kunnen stellen dat ik uw stoep kom borstelen, en jij mag mij 3 huizen met zwembad bouwen. De balans is scheef. Dan zal je afkomen met "solidariteit" maar op een zeker ogenblik is het te duidelijk dat het een mechanisme is waar de ene de andere stroopt. Dat is dus een groot probleem. Maar het is niet eens het belangrijkste.

Ik zou de fundamentele reden nog eens willen herhalen waarom zoiets, zelfs al is er geen van ons beide in 't zak gezet zou zijn, bijzonder nefast is.

Er is schaarste. Je kan niet alles hebben wat je wil. Je moet dus KIEZEN. Met de middelen die je hebt, kan je niet alles bekomen wat je hartje verlangt, en dus ga je de belangrijkste (voor jou) dingen eerst nemen, en de minder belangrijke ter zijde laten.

Als ik zelf mag bepalen waar ik mijn middelen aan geef, zullen de dingen die belangrijk zijn voor mij, dus mijn middelen krijgen, en de dingen die ik futiliteiten vind, daar zal ik geen middelen meer voor hebben. Hierdoor zal ik de leveranciers van de belangrijke dingen kunnen stimuleren, en die van de futiliteiten zullen geen klant hebben aan mij. En voor jou geldt hetzelfde.

Het kan zijn dat voor mij de volgorde is: de verzorging van mijn zieke vrouw, het uitbouwen van mijn bedrijfje, de zelfstudie van mijn zoon.

Het kan zijn dat voor jou de volgorde is: gezond eten, het stimuleren van de bijenkweek, de sportcarriere van uw dochter.

Maar nu komt de staat daar, neemt ons alletwee ons geld af, en gaat daarmee voor jou een duur atheneum voor uw dochter en mijn zoon bouwen, en een dure weg naar mijn huis en een mooie straat voor uw huis.

Spijtig genoeg interesseert U dat maar matig. En spijtig genoeg interesseert mij dat maar matig. Uw dochter wilde haar sport ontwikkelen, en had meer gehad aan een sportcentrum. Maar ze hebben een school gebouwd. Met uw mooie straat ben je vet met uw bijen. Ik heb genen auto, die weg naar mijn huis kan mij ook niet veel schelen.

Met ons geld zijn de dingen die wij belangrijk vonden, dus niet gedaan. Bouwers van scholen en van wegen werden wel gestimuleerd: wij waren hun gedwongen klanten. Met de school hier kan ik ook niets doen, mijn zoon doet aan zelfstudie.

Men heeft dus onze middelen verkwanseld aan dingen die ons niet veel dienen, en bovendien heeft men aan de industrie een verkeerd signaal gegeven. Er komen geen sportcomplexen, en de lokale bijenhandelaar mag zijn deuren toedoen wegens geen klanten. Ge hebt niet genoeg geld meer over om in de bio winkel gaan te kopen.
Voor mij zijn er nog altijd niet genoeg middelen voor zelfstudie en is er geen kat geinteresseerd om een oplossing te vinden voor mijn zieke vrouw. Maar een mooie weg en een mooie school, dat heb ik wel. Waar ik niet veel mee kan doen.

Door de directe band te vernietigen tussen klant en leverancier, gaat de industrie volledig de verkeerde kant op, om dingen te maken die maar matig nuttig zijn. Ik ben dan ook niet meer gemotiveerd om nog veel gaan te verdienen. Ik mag er toch niet mee doen wat ik wens.

En zo krijg je dus een grote hoop rommel op jouw kosten, en bekom je niet wat je belangrijk vindt. En wordt de industrie in die slechte richting gestuurd.

DAT is het fundamentele probleem.