Citaat:
|
Oorspronkelijk geplaatst door Mystere
Het ligt genuanceerder... Vooreerst zijn "geïnterneerden" geen gevangenen, maar patiënten. Bijgevolg worden ze niet veroordeeld, maar geholpen. De nabestaanden/het slachtoffer wordt quasi in alle rechten ontheven en verneemt na de internering quasi niets meer: als de dader (patiënt dus) voorwaardelijk in vrijheid wordt gesteld, is het soms zelfs zo dat de nabestaanden/familie van niets weten... Het lijkt een beetje een overdrijving, maar desalniettemin gaat het meermaals zo.
Overigens blijkt ook uit verschillende experimenten van psychologen in de tijd, dat foutieve diagnoses meermaals voorkomen. Is het dan niet gevaarlijk om iemand op zo'n basis te gaan veroordelen, of (erger voor het slachtoffer/de nabestaanden) misschien net niet?
Kortom: genoeg stof om even over na te denken, niet?
|
Primo: technisch gesproken heeft het slachtoffer (nabestaanden) geen rechten in het strafproces. Een strafproces wordt gevoerd namens de gemeenschap die door de criminele daad werd geschaad. Da's alvast de theorie. Slachtoffers (nabestaanden) hebben enkel recht op burgerrechtelijk herstel van de geleden schade. Ons rechtssysteem is daar nog iets minder strak in dan andere systemen omdat we hier de zgn. burgerlijke partijstelling kennen (naast de rechtstreekse vordering), waarbij de burgerlijke partijen rechtstreeks tussenkomen in het strafproces. Het is pas heel recent dat men over de rechten van het slachtoffer is gaan nadenken.
Secundo: we moeten ons eens afvragen wat de zin van een "straf" eigenlijk is. En daar moeten we de distinctie maken tussen enerzijds het afschrikkingseffect van straffen (preventief effect) en anderzijds de pure boetedoening, de "loutering". (het concept van de "wraakoefening" is vreemd aan ons systeem) We hopen enerzijds dat een consequent vervolgingsbeleid gekoppeld aan strenge, maar faire straffen sommige criminelen voldoende zal afschrikken (en voor sommige misdrijven is dat ook het geval, voor andere dan weer helemaal niet). En anderzijds hopen we dat de straf zelf "louterend" werkt: aan de ene kant de door de gemeenschap geleden schade herstelt, en anderzijds de crimineel weer op het goede spoor zet (m.a.w. recidive voorkomt). De wet Lejeune speelde vooral op dat tweede aspect in, door de crimineel een vervroegde én begeleide invrijheidsstelling in het vooruitzicht te stellen mits goed gedrag. Die wet is overigens niet uniek; ook in andere rechtssystemen vinden we die terug.
Tertio: internering is enkel relevant voor geesteszieken; zij zijn immers niet toerekeningsvatbaar omdat ze maar half of helemaal niet beseffen wat ze mispeuterd hebben. Hier spreken we over "behandeling" en niet over "straf". Ook hier heeft het slachtoffer (nabestaanden) niks te zoeken; heeft er ook geen belang bij. Enkel de bescherming van de samenleving telt. Tenzij je criminelen systematisch gaat beschouwen als geesteszieke personen, is de internering geen alternatief voor de vervroegde invrijheidsstelling. Doordat je de zaak onttrekt aan de reguliere rechtspraak en strafuitvoering, open je de mogelijkheid tot grote onregelmatigheden. Strijdig met de fundamentele rechten van de mens. Straatsburg zou er alvast brandhout van maken, én terecht. Je komt immers terecht in een systeem dat vergelijkbaar is met wat de US aan het uitvoeren is op Guantanamo. Buiten de normale controle van de rechtbanken om, en zonder rekening te houden met de rechten van de verdediging.
Mij doet dit in de meest letterlijke zin nogal Kafkaïaans aan.
Enquêtes houden bij de bevolking over de wet Lejeune lijkt me ook compleet verkeerd van opzet. Het is immers evident dat de gemeenschap de allerzwaarste straffen zal eisen voor misdrijven. Maar men vergeet ook dat de crimineel als mens nog rechten heeft; dat die crimineel uiteindelijk nog zal vrijkomen... en wat dan? Er bestaan studies die aantonen dat zeer lange gevangenisstraffen (10 jaar en meer effectief) eerder contraproductief werken als je die mensen (want dat blijven het tenslotte toch) terug gaat vrijlaten in de samenleving. Vraag me niet naar referenties, want die heb ik na het examen strafvordering naar de vergeetput van m'n langetermijngeheugen verwezen.
