[reservespeler]

Oorspronkelijk geplaatst door C2C

Vele moslimjongeren (en ook niet-moslimjongeren) staat aan de rand van de maatschappij en slagen er niet in een interessant bestaan op te bouwen waarin ze zich ten volle kunnen ontplooiien.

Ik probeer me soms te verplaatsen in hun wereld. En de korte periode dat ik werkloos was helpt me daarbij. Radeloosheid, leegheid, een gevoel minderwaardig en nutteloos te zijn... het speelt allemaal mee.

Wie dat enkele weken of maanden heeft moeten doorstaan (velen hier op dit forum) weten dat het geen pretje is. Beeld je nu in dat je dat tien volle jaren lang meemaakt.

Je sukkelt van school. Je belandt in lege buurten zonder sociale voorzieningen, zonder echt plezier. Je hebt geen productieve arbeid. Je geld krijg je van elders. Het enige wat beweegt is wat groepsvorming rond "moeilijke" activiteiten als softdrugs roken, op café en op straat rondhangen, eventueel wat prostitutie en kleine criminaliteit.

Begrijpt u deze problematiek? En kan u zich inbeelden dat iemand die deze leegte en hopeloosheid 10 volledige jaren (3650 dagen) lang doorstaat, radicaler begint te denken?

Weet dat "begrijpen" helemaal geen goedkeuring inhoudt, en zelfs geen empathie, enkel een zich kunnen verplaatsen en inbeelden van sociale omstandigheden die hopelijk niet de uwe zijn.

Ik denk dat begrip een eerste voorwaarde moet zijn om tot een goed beleid te komen. Misschien moeten enkele politici of beleidsmakers eens enkele dagen aan participerende observatie doen. Dat zou heel erg helpen in het "ontradicaliseringsbeleid" dat ze nu gaan moeten uitstippelen.

Nee