Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door C2C
Vele moslimjongeren (en ook niet-moslimjongeren) staat aan de rand van de maatschappij en slagen er niet in een interessant bestaan op te bouwen waarin ze zich ten volle kunnen ontplooiien.
Ik probeer me soms te verplaatsen in hun wereld. En de korte periode dat ik werkloos was helpt me daarbij. Radeloosheid, leegheid, een gevoel minderwaardig en nutteloos te zijn... het speelt allemaal mee.
Wie dat enkele weken of maanden heeft moeten doorstaan (velen hier op dit forum) weten dat het geen pretje is. Beeld je nu in dat je dat tien volle jaren lang meemaakt.
Je sukkelt van school. Je belandt in lege buurten zonder sociale voorzieningen, zonder echt plezier. Je hebt geen productieve arbeid. Je geld krijg je van elders. Het enige wat beweegt is wat groepsvorming rond "moeilijke" activiteiten als softdrugs roken, op café en op straat rondhangen, eventueel wat prostitutie en kleine criminaliteit.
Begrijpt u deze problematiek? En kan u zich inbeelden dat iemand die deze leegte en hopeloosheid 10 volledige jaren (3650 dagen) lang doorstaat, radicaler begint te denken?
Weet dat "begrijpen" helemaal geen goedkeuring inhoudt, en zelfs geen empathie, enkel een zich kunnen verplaatsen en inbeelden van sociale omstandigheden die hopelijk niet de uwe zijn.
Ik denk dat begrip een eerste voorwaarde moet zijn om tot een goed beleid te komen. Misschien moeten enkele politici of beleidsmakers eens enkele dagen aan participerende observatie doen. Dat zou heel erg helpen in het "ontradicaliseringsbeleid" dat ze nu gaan moeten uitstippelen.
|
De discussie beperkt zich inderdaad vaak tot grote algemeenheden, daar waar de realiteit veel ingewikkelder is.
Ten eerste is er al een enorm verschil tussen een "radicale Moslim", en een terrorist. Iedereen heeft het recht om zijn/haar godsdienst tot het uiterste te beleven, de wettelijke grenzen terzake in acht nemend. En zolang een radicale Moslim die wetten volgt, is er eigenlijk geen probleem: een democratische maatschappij moet dat aanvaarden. Als een radicale Moslim overgaat tot terroristische activiteiten, zij het rechtstreeks (plegen van aanslagen), zij het onrechtstreeks (oproepen tot geweld en aanslagen), dan is het uiteraard een maatschappelijke plicht om in te grijpen, desnoods preventief.
Hier schuilt reeds een probleem: weet iemand überhaupt over hoeveel mensen het gaat? Je kan geen probleem aanpakken als je ze niet kent, en ik heb zo het gevoel dat niemand eigenlijk zicht heeft op het probleem. Vandaar ook de veralgemeningen, en de "algemene" maatregelen de hun doel wellicht missen. Trouwens, nog zoiets: wat is de definitie van een "radicale Moslim"? Of van een "gematigde Moslim"?
Ten tweede, ik denk dat je de identiteitsfactor niet moet onderschatten. Veel "allochtonen" worstelen evenveel met hun hormonen als met hun identiteit. Ook al omdat de integratie van niet-Europese gemeenschappen in ons land eigenlijk een mislukking is. Zolang de mensen naast elkaar leven, is dat niet zo erg, maar wanneer zij tussen elkaar moeten leven, wordt dat wel een probleem. De demografische factor begint dan ook een rol te spelen: de aantallen worden zo groot dat het onmogelijk wordt om nog naast elkaar te leven. Er is geen keuze meer: de gemeenschappen komen met elkaar in contact, en dan begint het te botsen.
Daar schuilt een bijkomende moeilijkheid: de culturele achtergrond van de "Moslimgemeenschappen" is helemaal anders dan de onze. Een "fusie" is dus niet zo eenvoudig, vooral voor jongeren die met zichzelf worstelen en bij gebrek aan een gestructureerde cultureel houvast. Sommigen gaan die fusie aankunnen en Belgische Moslims worden, sommigen gaan volledig assimileren (bij wijze van spreken, zij worden "Belg", op een paar specifieke trekken na, zoals inzake voeding, en dan nog), anderen gaan omgekeerd onze hele maatschappij verwerpen en naar hun culturele roots teruggaan. En de Islam maakt daar integraal deel van uit. Je krijgt dus een versterking van het religieus-identitair gevoel die ook voor sociale druk gaat zorgen (vader of grootvader, wiens integratie ook mislukt is, is eigenlijk fier dat zijn kinderen hun wortels niet verloochenen). En dit in groep waar sociale druk heel belangrijk is.
Binnen die groep gaat er bij een aantal mensen een wij/zij gevoel opflakkeren: de culturele maatstaven die zij hanteren zijn immers niet altijd compatibel met de heersende culturele maatstaven. Denk gewoon aan het statuut van de vrouw. Er komt dus een conflictsituatie waar de Islam niet meer louter als godsdienst gaat gedefinieerd worden, maar als identitaire definitie. Of liever, waar bepaalde stukken (liefst degenen die het meest botsen met de "Belgische waarden") ervan als definitie gaan gelden : een "Moslim" is dan homofoob, vrouwenonvriendelijk, enz. Het zal vaak beginnen met een soort "protest-Islam". Bin Laden wordt dan gezien als een soort Che Guevara of Adolf Hitler.. Maar een deel gaat verder gaan. Daar kunnen twee verschillende situaties ontstaan : een deel gaat zich bij wijze van spreken terugtrekken uit de maatschappij (weer naast de andere groepen leven), een deel wilt bij de maatschappij blijven behoren, hoe paradoxaal dit ook moge klinken. En dan hebben zij geen keuze: gezien de tegenstellingen moet de maatschappij veranderen zoals zij dat wensen. En dat kan op twee manieren gebeuren: via de democratische weg, of via geweld.
Wat mij betreft is het socio-economische maar een versterkende factor, het bewijs (voor sommigen) dat de maatschappij hen niet wilt, en dat zij er dus tegen moeten vechten.
Zeer summier, onvolledig (de individuele factoren konen eigenlijk niet aan bod) en waarschijnlijk zelfs voor een stuk verkeerd, maar dat is (een deel van) mijn mening terzake.