Laat die eed van hypocriet nu maar even gerust,
en concentreer jullie op de titel van de draad.
Hoe moet een arts zich voelen, als hij (en zij ?) zijn/haar werk in Brussel moet doen ?
Moet een arts (m/v) zich altijd macho voelen of mag hij, al of niet na een ingrijpende gebeurtenis in het leven, toch toegeven dat hij bang kan worden van sommige omstandigheden.
Of, als hij bang is, moeten we hem dan "veroordelen" ?
Plezant dat dat hier in Vlaanderen geworden is na 26 jaar sossen-knuffel-beleid, gecombineerd met evenveel jaren van hondsdolle razernij met schuim op de lippen �* la Vlaams Belang. En die mekaar in een evenwicht hielden zodat niks gewerkt werd aan echte oplossingen.
.
__________________
Vlaanderen is niet van iedereen. Vlaanderen is enkel van hen die een inspanning doen om ertoe te behoren.
De grendel-grondwet moet wijken om eindelijk de broodnodige veranderingen te kunnen doorvoeren. Nadien kan de grondwet herstemd worden. Dat is nog gebeurd.
Ik heb de partij gesticht op drie lijnen: Vlaams en Europees, vrij en verantwoordelijk, en sterk en sociaal. Vandaag is dat de grondstroom in Vlaanderen. Geert Bourgeois (N-VA)
|