Citaat:
|
Oorspronkelijk geplaatst door giserke
[font=Times New Roman][size=3]De islam was in die tijd veel progressiever en vrijer dan nu. In die periode leefden 3 godsdiensten in de stad Cordoba. Joden, christenen, en moslims. De stad was in handen van de Islam. Wanneer je een andere Godsdienst had, kon je je vrijheid afkopen (een extra belasting). Iedere godsdienst was vrij hun erediensten te houden die ze wilden.[/size][/font]
[font=Times New Roman][size=3]Ook waren dan burgerdiensten geïnspireerd op godsdienst toegelaten. Zoals een huwelijk, begraving, doop, Sabbat enz…[/size][/font]
|
Niet echt correct. De verhouding tussen de kalief en de niet-islamitische gemeenschap waren geregeld door een hele reeks wetten alsook door een vertegenwoordiging van elk van die godsdiensten bij de kalief. De islamitische heerser dachten immers niet in termen van "volk", maar wel in termen van godsdienst.
Joden en christenen konden als "gelovigen van het Boek" aanspraak maken op een beperkte vrijheid, mits ze evenwel instemden met de wetten, geboden en verboden die de moslims hen daartoe oplegden. Dit geheel staat bekend als het dhimmi-statuut. Bij dat dhimmi-statuut hoorde ook een jaarlijkse belasting (van echt "vrijkopen" kan men niet echt spreken).
Op bepaalde tijdstippen van de geschiedenis hebben de sultans en kaliefen doelbewust de al te grote bekeringsijver geremd, omdat ze juist de inkomsten van de dhimmi's bijzonder hard nodig hadden. In een aantal gevallen werden bepaalde eerder sociaal kwetsende verplichtingen ingetrokken tegen een voelbare verhoging van die geloofsbelasting (die trouwens in de islamwereld omschreven wordt als "beschermingsgeld"... hoe eufemistisch).
Volgens dit dhimmi-statuut waren de godsdiensten, in tegenstelling tot wat u schrijft, NIET vrij zomaar hun godsdienst te beleven. Erediensten mochten niet in het openbaar gebeuren, maar slechts in de beslotenheid van de kerk of synagoge. Aan die religieuze bouwwerken waren trouwens heel wat beperkingen: voor de christenen was het verboden voortaan nog klokgelui te laten weerklinken, de joden mochten op de vooravond van de sabbat niet meer in het openbaar hun kandelaars laten branden. Kerken en synagogen mochten niet opvallen en mochten geen symbolen van hun godsdiensten dragen (geen kruisen op de koepels bijvoorbeeld). Dit verklaart waarom de Assyrische kerken op dit ogenblik geen kerktoren meer hebben: ten tijde van de Arabische verovering werd hun typische kerktorens (die rond waren trouwens) op bevel van de islamitische overheersers met de grond gelijk gemaakt.
Daar waar bepaalde handelingen toch buiten het kerkgebouw moesten worden gesteld (als een begrafenis) werd daartoe onderhandeld met de kalief of sultan. Die gebeurde door het hoofd van de millet (= het hoofd van een niet-islamitische gemeenschap).
Het is dus een fabeltje te geloven - zoals in bovenstaande repliek wordt gesuggereerd - dat de islam "vrij en progressief" was. Nog steeds geldt in de islam dezelfde opvattingen over het dhimmi-statuut (ten andere in Egypte is dat weer aan de orde en wil de oprukkende islamisten de vroeger gangbare regeling weer invoeren voor de autochtene Koptische christenen... die sedert Moebarak weer volop kerken met grote torens bouwen tot enorme ergernis van de moslims).