Interessante tekst Fréderic, al moet je misschien eens dieper ingaan op de impact van de zionisten op het buitenlandse beleid van de USA?
Lijkt me wel boeiend. Ik begrijp niet hoe mensen hier een onverdeeld negatieve kijk op religies kunnen uit distilleren? Anderzijds mag niemand blind zijn voor wat religies in wezen zijn. Ze worden immers al te gemakkelijk misbruikt voor platvloerse politieke doeleinden. Dat is evenzeer in de USA het geval als in bepaalde delen van het Midden-Oosten. We mogen daar niet blind voor zijn en het is aan gelovigen van welke overtuiging dan ook, om die kwetsbaarheid van hun religie te onderkennen.
Bovendien moeten we een aantal kritische kanttekeningen plaatsen bij de emancipatorische aspecten die men maar al te vaak aan religies wenst toe te schrijven. Ik wil de emancipatorische kracht of de relevantie van de bevrijdingstheologie in Zuid-Amerika niet onderschatten, maar we moeten ons kritisch durven buigen over het aspect "naastenliefde" dat in tal van religies terug te vinden is.
Dit kan oneerbiedig klinken, maar ik denk eerder dat religies armoede in stand houden dan opheffen. Neem nu "de naastenliefde" in het christendom? Klinkt allemaal heel positief, maar het is toch zeer paternalistisch, de arme wordt als een eeuwig historisch verschijnsel omschreven die desalniettemin zijn plaats moet krijgen in onze maatschappij. In de Islam is "de zakhat" (1/10 van je loon aan de armen geven) zelfs één van de pijlers van de Islam. Klinkt allemaal heel positief, maar het wil natuurlijk wel zeggen dat armen ALTIJD zullen blijven bestaan en dat ze zelfs een religieuze functie vervullen.
Het christendom is daarin minder expliciet, maar uiteindelijk komt het op hetzelfde neer. Denk maar aan wat de conservatieve katholiek Charles Woeste in de 19de eeuw in het parlement bij ons antwoordde op vragen van de socialisten:
"Mais messieurs il faut qu'il y ait des pauvres, comment sinon pourrions nous exercer notre devoir de charité?!"..
("Maar mijne heren, er moeten armen zijn, hoe kunnen wij anders onze plicht van naastenliefde vervullen?!")
Religies zijn dus eerder een garantie tot status quo dan tot maatschappelijke verandering. Ze vormen en consolideren de klassenstrijd in feodale of corporatistische zin ofwel in kapitalistische zin. Ze zijn de objectieve bondgenoot van de heersende klasse. Denk bijvoorbeeld maar aan het Opus Dei dat onder het Spanje van Franco nagenoeg het volledige economische beleid uitstippelde vanaf de jaren '50. Het was een ultra neoliberaal beleid dat van de Spaanse samenleving een sociaal kerkhof maakte.
Religies kunnen een motor van maatschappelijke verandering zijn, maar dan moeten er eerst objectieve materiële voorwaarden vervuld zijn. Zijn die afwezig, dan zijn religies met hun nadruk op maatschappelijke eenheid en cohesie een bom onder een eventueel klassenbewustzijn.
Ik klink misschien wat radicaal, maar ik ben steeds bereid mijn kritiek weer in te slikken indien iemand mij van het tegendeel kan overtuigen.
|