Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door fcal Bekijk bericht
In de naoorlogse repressieperiode (1944-1949) werden er circa 450.000 dossiers aangelegd. Daarvan 345.000 door de uitzonderingsrechtbanken, 45.000 administratief op de epuratielijsten van de krijgsauditeuren en circa 60.000 andere verwante gevallen. Alles samen zijn er rondweg 53.000 veroordeeld terecht en soms onterecht veroordeeld. Laten we ervan uitgaan terecht.
Wat gebeurt dan met de gevolgen voor de bijna 400.000, die blijkbaar onterecht vervolgd zijn geworden of in veel gevallen grote schade, lichamelijk en financieel, leden?
In een echte rechtstaat wordt hiervoor schadeloosstelling gepleegd. In België is dit blijkbaar onbespreekbaar. De weerstand daartegen komt steeds uit dezelfde hoek: franstaligen en linksen. Cui bono? Wie komt dat ten goede?
|
U repliceerde hierop:
Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door Another Jack
Ik zie niet goed in hoe Franstaligen en linksen mensen die menen onschuldig te zijn, kunnen beletten dat onschuldigen via de rechtbank een schadeloosstelling te vorderen.
|
Kijk, met hangen en wurgen samen met een fraudegevoelige juridisch onverantwoorde methode, waarvan men nu brandhout zou maken, kreeg men met uitzonderingsrechtbanken het amper voor elkaar 53.000 personen in 5 jaar tijd te veroordelen terecht en in bepaalde gevallen onterecht. Mocht men nu via het gerecht herstel wensen te bekomen in een normale rechtspraak, waarvan we mogen aannemen, dat die minimaal 2 x langer zou duren, dan zouden die 400.000 gevallen ruim 80 jaar in beslag nemen. Dat gaat dus niet.De enige weg om de rotzooi op te ruimen is deze van een wettelijke procedure. Dit is dan ook ten dele gebeurd voor die onterechte gevallen in de 53.000 veroordeelden en 45.000 op de epuratielijst door de wet Vermeylen (01.07.1961), die echter zeer beperkt was en als criterium het aantal jaren hechtenis waartoe men terecht of onterecht veroordeelod was, hanteerde. De 350.000 anderen, die niet veroordeeld konden worden en toch schade leden kwamen hierbij niet in aanmerking, die mochten gewoon gelukkig zijn, dat ze de dans ontsprongen waren.
M.a.w. zo'n probleem los je enkel op door een gepaste op wet berustende procedure. Zo'n wetgeving is in de afgelopen 60 jaar meerdere malen voorgesteld in de bevoegde wetgevende vergaderingen, maar deze werden steevast door de Franstalige partijen afgewezen. Vlaams links sloot zich hierbij steeds aan.
Dit is een constante in het Belgische politieke gebeuren, ook na WO1 is er geen amnestie gekomen voor de grotendeels cultureel gestoelde activiteiten (zoals de vernederlandsing van de Rijksuniversiteit Gent) van de toenmalige Vlaamsgezinden. Slechts in 1937 kwam er uiteindelijk een zeer beperkte correctie. Grootste tegenstanders waren de Franstalige partijen inclusief Rex.