Oorspronkelijk geplaatst door fcal
Deze zogenaamde mythe werd ook door de Franstalige pers in Vlaanderen aangemoedigd. Zo schreef de Antwerpse Le Matin van 4 november 1944 ”Puisqu'on fait le nettoyage, il faut le faire complètement et radicalement, une fois pour toutes... Il faut détruire tout ce qui était inspiré, directement ou indirectement, par le nationalisme flamand....”.
De liberaal Julius Hoste eigenaar en hoofdredacteur van de krant "Het Laatste Nieuws" kloeg anderzijds in een editoriaal in oktober 1944 het feit aan dat onschuldige mensen werden gearresteerd, uitsluitend op beschuldiging van “Vlaamsgezindheid”. Hij haalde het voorbeeld aan van een Vlaamse leraar die door gewapende mannen werd aangehouden omdat hij lid was van het Willemsfonds. En Hoste besloot: “Wij mogen zelf geen nazi-praktijken gebruiken, geen onschuldigen voor schuldigen doen boeten.”
Ook veel mensen uit de Vlaamse cultuurwereld werden achter slot en grendel gedraaid. Mensen zoals: Valère Depauw, Filip de Pillecijn, Felix Timmermans, Ernest Claes, André Demedts, Jozef van Overstraeten (voorzitter van de VTB-VAB!), Emiel Hullebroeck, Armand Preud'homme, Gaston Feremans, Wies Moens, Albert Servaes...
Deze component van de vervolgingswaanzin na WO2 wordt door de Belgicistische negationisten natuurlijk ontkend evenals de 'juridische' willekeur, die toen heerste. Dit laatste was vooral voor de Franstaligen een doorn in het oog.
PSC-er en latere premier Joseph PHolien had het in een tussenkomst in de Senaat (1946) over: "... on a crée une justice militaire formidable, composee d'un demi-millier d'auditeurs, armés d'une puissance comparable a celle d'un roi-negre ... ".
Tijdens een interpellatie in de Senaat drukte senator René Dorlodot, een bekende anti-Duitse Belgische patriot, zich als volgt uit: “Des dizaines de milliers de Belges ont été arrêtés arbitrairement par des gens non mandatés, ils ont été enfermés dans les camps de la honte qui étaient souvent des camps de torture, ils sont restés parqués des semaines et des mois parmi des individus aux antécédents les plus divers, sans être interrogés, sans même savoir si leur arrestation était liée �* des motifs autres que la vengeance et la jalousie... “
Of zoals de toekomstige Minister van Staat Paul Struye, Katholieke Franstalige Gentenaar, het in december 1944 stelde: “Jeter des Belges en prison par milliers, sans qu'ils sachent souvent pour quels motifs ils ont été arrêtés. Des gens entassés les uns sur les autres pendant des mois dans des prisons sans qu'un magistrat soit appelé pour se prononcer sur leur sort. Nous devons l'admettre : ce sont des méthodes nazies.”
Aan de verzuchtingen van de Franstaligen en van de aanvankelijk foute socialisten werd uiteindelijk een mouw gepast, 'un compromis �* la belge (?). De socialistische en communistische collaboratie van voor 1942 werd niet meer strafbaar gesteld en de economische collaboratie van de vooral Waalse industriële vaak militaire collaboratie werd eveneens geseponeerd.
Afgezien van de ware landverraders, die manu militari Nazi-Duitsland bijgestaan hadden bleven als nagenoeg enige collaborateurs de eerder naïeve Vlaamse vendelzwaaiers over. Die werden met vereende kracht aangepakt. En dat lijkt nog niet voorbij te zijn in pers en media 70 jaar later.
|