Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door Pandareus
Wat is er onduidelijk ? Duitsland valt ons land binnen en tijdens de bezetting ronselen ze verraders. Enkele tienduizenden gaan daarop in, de overgrote meerderheid van de burgers doet dat niet. Heb je problemen om te begrijpen wie fout was ?
|
Bepaalde partijen dienden zelfs niet geronseld te worden. Ze boden meteen zich zelf aan. De socialistische partij van België (BWP) was zo gretig om op ideologisch vlak mee te werken aan de Nieuwe Orde, dat ze de partij zelf ophief ten einde op te gaan in het grotere nieuwe geheel. De eenheidsvakbond waarin o.a. Van Acker een der stuwende krachten was. Het Nazi-model werd er intern vereerd.
En bovendien de USSR en Duitsland waren toch bondgenoten niet? Ze hadden samen Polen bezet. En men was eindelijk af van dit bekrompen democratische burgerlijke bestel, althans volgens de voorzitter (Henri De Man).
Pas toen Duitsland de USSR binnenviel en de oorlogskansen keerden werd de collaboratie geleidelijk afgebouwd en stelde men zich neutraler op.
De communisten waren hierin cynischer en veel minder naïef. Die gingen van de door Moskou opgelegde neutraliteit direct om tot actieve tegenwerking.
Buiten de extreme randfiguren van de nazi-groepering DeVlag, die tot het einde toe intens collaboreerden, betrof de collaboratie in Vlaanderen essentieel een deel van het VNV, een aantal naïeve Vlaamse vendelzwaaiers, die geen oog hadden voor de geopolitieke en andere doelstellingen van de bezetter en die hoopten met diens hulp de bestaande mistoestanden op Vlaams gebied binnen België te kunnen oplossen. Ze kwamen er uiteraard bekaaid vanaf. Door de Duitsers werden ze bedrogen waar ze bij stonden. Uiteindelijk heeft met name Elias vanaf 1943 ook de collaboratie geleidelijk afgebouwd. Dat is een van de redenen waarom zijn doodstraf, die hij opliep tijdens de repressie, redelijk snel omgezet werd naar levenslang.
En inderdaad de overgrote meerderheid van de bevolking ging niet mee in de collaboratie en onderging gelaten de bezetting. In feite bleef deze collaboratie beperkt tot een groep politici, hun directe volgelingen en enkele extremisten.
Dat was ook het uitgangspunt van de repressiewetten tot 1942, toen men in Londen dacht aan 1.000 tot 1.500 ernstig te straffen collaborateurs en een administratief snelrecht met heel lichte straffen voor de 'kleine meelopers'. Zoals blijkt uit Huyses boek hierover is eind 1942 hierin onwijs verandering opgetreden. Daar is door juristen als Ganshof, voor gewaarschuwd. Het mocht niet baten en het gehele zaakje is later, in 1945 -1949 helemaal ontspoord met circa 450.000 dossiers. Zelfs Rembrandt van Rijn stond vermeld op de epuratielijst, die door het krijgsauditoriaat bijgehouden werd, gelukkig was die toen reeds overleden. Volgens bepaalde bronnen zouden zelfs de helft van de personen, die in de 'inciviekenkampen' terecht waren gekomen vele maanden later vrijgelaten geworden zijn zonder enige vorm van proces of wat dan ook. Schadevergoeding voor deze vervolgingswaanzin was er echter niet bij.
Een rechtstaat is dan toch iets anders.