Een eerste deel in deze weekend editie van DM, het hieronder staande standpunt staat op hun website, het artikel zelf behoeft een abonnement. Een hele weel lang volgen er nog delen.
-citaat- :
Hoe komt het toch dat na de zwaarste financieel-economische crisis van de voorbije twintig jaar, in een campagne waarin het gezellig ouderwets nog eens links tegen rechts was en waarin voor het eerst sinds mensenheugenis geen communautaire thema's meespeelden, de sp.a toch haar slechtste resultaat ooit neerzette? Alleen gewapend met die vraag trok ik naar vijftien (gewezen) topfiguren uit de partij. Ze maakten een gruwelijk eerlijke, harde en ontluisterende analyse van waar en wanneer het fout liep. Maar net in die eerlijkheid toont zich ook hun liefde voor de partij en de hoop op een wederopstanding.
Hun analyse gaat veel verder dan het huidige voorzittersgevecht tussen John Crombez en Bruno Tobback, al moet vastgesteld dat de zetelende voorzitter ieder draagvlak bij zijn verkozenen en kader kwijt is, en moet werken met een partijbestuur dat al maanden tegen hem in staking is - er komt gewoon haast niemand meer opdagen. Maar tegelijk zal niemand de impasse waarin de partij is verzeild alleen op het conto van Bruno Tobback schrijven, en al evenmin verwacht iemand van John Crombez dat hij de partij morgen opnieuw zal revitaliseren. Er is tijd nodig om een verleden te verwerken en een toekomst op te bouwen.
De sp.a heeft gloriejaren gekend toen ze een complementaire groep talentvolle politici aan het hoofd had, die ook nog eens elkaar het licht in de ogen gunden. Dat was bij de Agusta-generatie zo, en bij de Teletubbies. Maar toen die groepen, om verschillende redenen, desintegreerden, vertaalde zich dat ook telkens in stemmenverlies.
Waarom de sp.a niet meer scoort? Dat is toch simpel, zei een vriend me toen hij hoorde dat ik met deze reeks bezig was: 'Er zijn gewoon veel minder armen dan vroeger'
Daarnaast is ook de samenleving en haar demografie veranderd. De arbeidersklasse is niet zo groot meer als vroeger, omdat hun kinderen konden verder studeren, en hun vaders op brugpensioen konden gaan toen hun fabrieken delokaliseerden. Die nieuwe generatie, nochtans product van de verwezenlijkingen van de sociaaldemocratie - betere lonen, gedemocratiseerd onderwijs -, heeft inmiddels een eigen huis en wat beleggingen bij de bank, en is van de weeromstuit een stuk behoudender geworden. Waarom de sp.a niet meer scoort? Dat is toch simpel, zei een vriend me toen hij hoorde dat ik met deze reeks bezig was: "Er zijn gewoon veel minder armen dan vroeger."
Een ander klassiek doelpubliek van de partij was het intellectuele en culturele publiek, dat men zorgvuldig van zich heeft vervreemd door Frank Vandenbroucke uit de partij te jagen. Een reconstructie van dat Shakespeariaanse drama dat de buitenwereld nooit begrepen heeft, is ook bijzonder leerrijk. En tot slot moet de vaststelling gemaakt worden, zoals de saga rond Yasmine Kherbache in Antwerpen aantoont, dat de partij, die het toch vooral van de steden moet hebben, soms een lastige relatie heeft met de nieuwe Belgen.
Al die elementen worden een week lang met de vijftien sp.a'ers besproken. Niet omdat ze hun partij kwaad toewensten, integendeel. Wel omdat iedere remedie moet beginnen met een correcte diagnose.
-einde citaat-
bron :
http://www.demorgen.be/opinie/bruno-...wijt-a2322783/
In het artikel zelf hoort Desmet dat er vroeger steeds een vijftigtal personen op het partijbureau op maandag waren. Sinds tobback zijn aankondiging dat hij mordicus blijft zitten zit er nog 5 (vijf) man. Zowel de kaderleden, het personeel, de mandatarissen, zijn eigen bestuursleden zijn als het ware in staking tegen hem.
Zijn autoritaire stijl, roepen, beledigen, veto's stellen, zijn blijkbaar extreme onvermogen om met kritiek om te gaan en alles als persoonlijke aanval tegen hemzelf te zien, maakt dat niemand er nog zin in heeft en er nog zin in ziet om met hem te vergaderen. Een oud minister zegt letterlijk : 'moest crombez alleen maar LaLaLa zitten zingen en verder niets doen, we zouden nog voor hem stemmen'. Niet omwille van crombez, maar enkel om van tobback af te zijn.
Zij verwijten zichzelf dat ze te laf zijn geweest, en de dag na de desastreuze verkiezingen toen Tobback zijn mandaat op tafel legde dat ze niet hebben durven 'JA' zeggen. Vanaf dan voelt hij zich totaal onaantastbaar, en een congres bijeenroepen om hem statutair af te laten zetten durven ze niet omdat dit de concurrentie teveel plezier zou opleveren. Kortom : ze zitten vast. Enkel de voorzittersverkiezing kan een uitweg leveren.
Tenoren uit de partij zeggen dat tobback elke empathie mist, totaal niet kan luisteren en gewoon geen interesse heeft in wat iemand te vertellen heeft. Blijkbaar het tegenovergestelde van crombez die dat wel heeft. Ook wijzen zij op het grote verschil met zijn vader, die ook een bullebak is maar volledig achter de woorden van frankrijks oud minister Pasqua staat : 'pour faire la politique, il faut aimer les gens'. Zij zeggen dat vader tobback dat wel kan, maar bruno totaal niet.
Een zeer ontluisterende reeks, die ik met plezier ga volgen deze week.