Dit komt niet van mij maar van Lex Molenaar in zijn standpunt in Gazet Van Antwerpen.
Heel vervelend voor de linkse verliezers die eruit zijn geschopt op nagenoeg alle niveaus en die maar blijven hopen dat de regeringen vallen en dat De Wever faalt.
Ik zie ze bovendien nog niet zo snel terugkomen. Gelukkig maar!
Citaat:
De Wever heeft voldoende materiaal in handen om redelijk tevreden terug te blikken op het voorbije jaar
Foto: BELGA
Ruim een jaar na de moeder van alle verkiezingen heeft de grootste politieke partij van het land zaterdag in Boom tijdens haar jaarlijkse familiedag de eerste balans opgemaakt van haar werk in de Vlaamse en federale regering. N-VA-voorzitter Bart De Wever is tevreden. De motor draait weer, de auto is vertrokken, zegt hij. Maar tegelijk geeft hij ook aan dat er de komende jaren nog heel wat bijkomende inspanningen moeten worden gedaan.
De Wever heeft heel wat argumenten die in zijn voordeel spelen. De economie gaat de komende jaren groeien, de evolutie van de export ziet er goed uit, we trekken weer buitenlandse investeerders aan, er komen volgens het Planbureau liefst 200.000 jobs bij in de privésector en het gemiddeld inkomen zal ondanks de sanering van de overheidsfinanciën stijgen. Dat klinkt goed.
Het is natuurlijk de vraag in welke mate deze positieve indicatoren het gevolg zijn van de keuzes van onze regeringen. Het internationale economische klimaat bepaalt meer dan ooit de gezondheid van een klein land als België. Maar het kan niet worden ontkend dat met een aantal maatregelen de tering naar de nering is gezet. Een besparing van 11 miljard euro, die enerzijds wordt opgebracht door een sanering van de overheid en anderzijds door een aantal prijsverhogingen voor de burger, zoiets scheelt meteen een flinke slok op de borrel. Daarnaast zijn er de indexsprong en de hervormingen in het pensioensysteem. Eveneens: kassa! Helaas is het nogal schraal dat de Vlaamse begroting voor het eerst zwaar in het rood dreigt te gaan. Waarbij we het nog niet eens willen hebben over de budgettaire consequenties van projecten als Oosterweel en de bouw van nieuwe scholen.
Maar goed, Bart De Wever heeft voldoende materiaal in handen om redelijk tevreden terug te blikken op het voorbije jaar. De N-VA heeft onmiskenbaar haar stempel kunnen drukken op de verschillende regeringen, de Zweedse coalitie staat nog steeds overeind en er zijn vooralsnog geen signalen dat onder de taalgrens een revolutie wordt voorbereid.
In die context start de grootste uitdaging van de regering-Michel tot nu toe: het debat over de fameuze tax shift en de loonlastenverlaging. De N-VA stelt twee uitgangspunten centraal. Eén: de middenklasse mag niet de dupe worden. En twee: de belastingen moeten verschuiven én verlagen. De synthese van die twee stellingen is dat er onvermijdelijk verder moet worden bespaard op de uitgaven van de overheid.
Dat zijn op zich vrij ongevaarlijke vertrekpunten die niets zeggen over de hamvraag in de discussie: waar moet het nodige geld voor die tax shift vandaan komen? Uit een verhoging op de lasten voor consumptie (btw)? Uit meer energietaksen? Dat zijn twee paden die ook de middenklasse zullen treffen. Of uit een of andere vorm van vermogens(winst)belasting? Daarmee doet de N-VA een deel van haar verworven kiezerspubliek zeker geen plezier.
Het wordt ongetwijfeld een pittig debat waarin CD&V zich als de linkerflank van deze centrumrechtse regering niet onbetuigd zal laten. En naar aloude Belgische traditie zal het wellicht leiden tot een compromis zonder een duidelijke keuze. Een beetje btw, een beetje energie en een beetje vermogen. Iedereen tevreden, en toch ook weer niet.
bron
|