Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door Johan Bollen
Ik zie een erkenning van een realiteit niet als een belediging. Ik hoor trouwens ook bij die ouders die rookten. Alhoewel ik ermee gestopt ben toen mijn kinderen nog klein waren. Ze herinneren zich nu amper dat ik ooit rookte. Wees gerust. Ik ben even 'medogenloos' in moreel opzicht tegenover mijn eigen rookgedrag in het verleden. Als men beseft hoe een kind leert dan kan men niet anders dan te erkennen dat de invloed van de ouders in het rookgedrag van de kinderen immens is. Sorry maar dat is de realiteit.
|
Als dit de realiteit is, hoe verklaar je dan het volgende.....
Ik heb nooit gerookt. Mijn ex. was een roker én alcoholverslaafde. Ik scheidde van hem toen mijn dochters 5 en 7 jaar oud waren. Mijn zoon was nauwelijks jaar 2 oud en herinnert zich zijn vader nauwelijks.
Mijn dochters hebben nooit een sigaret aangeraakt. Mijn zoon begon er stiekem mee omdat hij wist hoezeer ik er tegen was. Toen ik hem betrapte, en hij niet langer kon ontkennen dat hij rookte, deed hij het openlijk. Hij was intussen bijna meerderjarig dus ik had hoe dan ook geen been meer om op te staan. Ik heb het moeten aanvaarden.
Ik heb mijn kinderen er van jongs af van doordrongen dat ik NIEMAND ken die er gelukkig mee is dat hij rookt. Integendeel. Iedereen wil er vanaf, maar velen slagen daar nooit meer in....tot het telaat is. En zo ken ik er meerdere, o.a. mijn eigen vader.
Ook mijn moeder rookte trouwens tot haar 50ste. Meer bepaald tot haar rookverslaving rechtstreeks levensbedreigend werd....
Zij werd 83. Mijn vader 72.
Ik heb tijdens mijn kinderjaren nooit anders geweten dan dat de woonkamer tsjokvol tabaksrook hing als mijn ouders en mijn twee grootvaders kaartten. Toch ben ik er nooit aan begonnen. Nochtans waren zij mijn voorbeelden. Hoe leg je dat uit?
Ik heb de enige huisarts die ik voor 100% vertrouwde meer dan 25 jaar geleden gevraagd of het klopte dat longkanker door roken veroorzaakt wordt. Hij antwoordde dat van de 12 mensen die sterven van longkanker er 11 rokers waren.
Ik herinner mij niet dat in die tijd al een ernstige waarschuwing op de rookwaren stond, maar dat hoefde ook niet. Ik wist ook zonder die waarschuwing genoeg. Ondertussen kan niemand er nog naast kijken dat roken dodelijk ongezond is.
En ja, er is wel meer dat ongezond is, maar daarmee praat men roken niet goed.
Mijn idee over rokers is dat de invloed van de ouders als voorbeeld overschat wordt. De grootste verleiders om aan roken te beginnen zijn: de behoefte om ergens bij te horen, en de verslavingsgevoeligheid. Daar komt de weerstand tegen ouderlijke verboden bovenop.
Mijn ervaring is ook dat de ene mens gevoeliger is voor verslavingen dan de andere, en dat verslavingsgevoelige mensen ook vatbaarder kunnen zijn voor andere verslavingen. De ene zal bijgevolg véél meer moeite hebben om van zijn verslaving(en) af te geraken dan de andere. De ene roker wordt de hevigste antiroker, terwijl de andere levenslang weerstand moet blijven bieden tegen eventuele verleidingen.
Niet rokers kunnen zich beter onthouden van negatieve commentaar. Zeker tegenover verslavingsgevoelige types (waartoe ik Hoomer reken). Dat dergelijke mensen er in slagen om te stoppen met roken, om niet te hervallen, of aan een andere verslaving ten prooi te vallen, is bewonderenswaardig!
Bij deze een dikke pluim, Hoomer!