[Knuppel]

Neen, zo is dat niet.

Stevaert, zestig jaar oud, werd op 13 juli 1999 benoemd tot minister van mobiliteit, openbare werken én energie in de regering-Dewael I (VLD, SP, Agalev en VU-ID). Daarvoor was hij al minister van mobiliteit en ruimtelijke ordening in de regering-Van den Brande IV. In maart 2003 stapte hij twee maand voor de verkiezingen uit de regering-Dewael I om voorzitter van de SP.A te worden. Gilbert Bossuyt (SP) nam zijn bevoegdheden over. Intussen had Stevaert het energielandschap wel grondig veranderd.

Stevaert voerde in 2000 het Elektriciteitsdecreet in en concretiseerde de belangrijkste maatregelen uit dat decreet. Hij begeleidde de gesloten energiemarkt naar een geliberaliseerde, open en ontbundelde elektriciteits- en aardgasmarkt. Stevaert gaf ook de productie van groene stroom prikkels en zorgde voor een sociaal vangnet bij die vrije energiemarkt.
Liberalisering energiemarkt

Het elektriciteitsdecreet uit 2000 en het aardgasdecreet uit 2001 mondden uit in de totale liberalisering van de energiemarkt in de zomer van 2003. De drie voorgaande jaren werden al een aantal stappen in die richting gezet, maar dat bleef steeds beperkt tot de grootverbruikers. Op 1 juli 2003 ging de elektriciteits- en aardgasmarkt open voor iedereen. Dat moest zorgen voor "lagere prijzen en een betere dienstverlening", aldus Stevaert toen.

De decreten schreven niet enkel de vrije keuze van een leverancier voor. Ook de distributienetbedrijven werden onder handen genomen. Stevaert haalde de productie, de distributie en de levering - zoals de Europese Unie het wenste - uit elkaar. De intercommunales moesten hun verkoopactiviteiten onderbrengen in aparte entiteiten en de energieklanten werden naar de houder van de standaardleveranciersvergunning overgeheveld (Electrabel of Luminus).

Daarnaast voorzag hij in het uitdoven van de gemengde intercommunales. Netbeheerders moesten immers onafhankelijk zijn en dus 'zuiver'. Banden met leveranciers of producenten hoorden niet. In de eerste jaren mochten leveranciers of producenten maximaal 30% van het kapitaal van de netbeheerder in handen hebben. Tegen 2018 moest de netbeheerder volledig in de handen van de gemeenten vallen. Door het wegtrekken van GDF Suez uit Eandis is dat intussen al gebeurd. De netbeheerders mochten ook zelf geen participaties in producenten en leveranciers nemen. Vandaar dat gemeenten vandaag via andere constructies participeren in energieproductieprojecten. Stevaert hamerde er ook op dat de netbeheerders bij de gemeenten moesten blijven zodat de gemeenten geen inkomsten verloren en de infrastructuur publiek bleef.
Groenestroomcertificaten

Een ander aspect uit de decreten had te maken met de productie en consumptie van groene stroom. Stevaert voerde de groenestroomcertificaten in en schreef voor dat de certificaten via de netbeheerders vergoed moesten worden. Het certificatensysteem zag op 1 januari 2002 het levenslicht en gold voor energieopwekkingsprojecten met wind, water, zon, biogas, stortgas, mest, biomassa, geothermie, golfslag, GFT en bermmaaisel. Hij bepaalde ook dat groene stroom voorrang genoot en gratis over het net vervoerd moest worden.

http://www.energeia.be/previewbe/222...ergielandschap