Ik constateer bij de meesten hier een klinische afstandelijkheid tov het leven aka mysterie an sich, waar ze nota bene zelf deel van uitmaken.
Om dit te illustreren quote ik nog ’s enkele zinnen die ik hier eerder postte, om daarna enkele stukken uit ’n artikel te nemen die het zelfde aanwijzen in andere woorden:
“Dat impliceert imo dat het heelal (of delen daarvan) zich op zeker moment in de evolutie bewust wordt van zichzelf, als de delen voldoende complex/verstrengeld zijn om dat bewustzijn te ontwikkelen en te bundelen tot het gevoel van ‘ik ben’ ontstaat en zo haar eigen evolutie beter kan leren begrijpen en/of in eigen hand kan beginnen nemen.”
“Maw, zonder onze voorouders, dié hun voorouders en dié hun voorzaten tot aan de amoebe toe en dié z’n ontwikkeling uit de ‘levenloze’ Aarde en de ‘geboorte’ van deze planeet uit het ontstaan van onze Zon, die op haar beurt weer ontstaan is uit de resten van een vroegere supernova, die dan weer ontstaan is uit nog jongere ontwikkelingen van de oersoep enz.”
“Zie nogmaals hierboven, waar ik wil aantonen dat het ‘micro-gegeven’ dat we zijn, onlosmakelijk verbonden is met het ‘macro-gegeven’ van het heelal.”
“Er is nergens een soort van scheidslijn te trekken, die ons zou afzonderen van de hele evolutie van het heelal, nérgens.”
Hier volgen dan enkele stukken uit het bewuste artikel die, los van de wetenschappelijke beschrijving die erin voorkomt en accuraat is, volledig matcht met wat hierboven staat:
EEN KOSMOS AFGESTEMD OP HET LEVEN
Gerard Bodifee
“Getuigt de ontwikkeling van het heelal, en meer bepaald van het leven op aarde, niet van een aanhoudende drang tot bestaan? Als al het leven ernaar streeft te leven, steeds méér te leven, steeds bewuster te leven, waarom zou die streving dan niet in de kiem reeds aanwezig geweest kunnen zijn toen het heelal ontstond.
“Het is in principe ook mogelijk dat de oorsprong van de doelgerichtheid niet in een transcendente God maar in de natuur zelf gelegen is. Volgens Aristoteles hebben alle natuurlijke objecten een eigen gerichtheid, een streven naar hun zelfverwezenlijking. Deze “causa finalis” verklaart omwille waarvan een gebeurtenis plaatsgrijpt. Het beeld dat de beeldhouwer uit de steen wil kappen, is de causa finalis van het kapwerk. Binnen deze opvatting zou uit de waarden van de natuurconstanten besloten kunnen worden dat het leven de causa finalis van het universum is.”
“Ligt een andere onderstelling niet meer voor de hand? Zou deze tekst niet tot stand gekomen zijn doordat een meester-aap hem zo wilde maken? En als die bewering klopt, waarom dan niet ook zo voor de hele wereld? Tenslotte maakt het schrijvend koolstofhoudend wezen dat deze tekst voortbracht, deel uit van de wereld en deelt hij daardoor in de karakteristieken ervan. Als in het heelal een levend wezen in staat is zijn woorden doelbewust te kiezen, zou het heelal zelf dan niet in staat geweest zijn dit levende wezen doelgericht te kiezen?”
http://www.bodifee.be/artikel/een-ko...-op-het-leven/
Dus wat ‘charlatan’ Jean Charon beweert, nl dat we al 15 miljard jaar bestaan, klopt ook als ’n bus en die z’n visie loopt gelijk met wat Bodifee ‘ziet’.
De 'evolutietheorie' dient dus -qua origin of species - een ietsiepietsie bijgesteld te worden.
