[Tomas]

De crisissen zijn een opportuniteit en een noodzaak om globaal te gaan kijken naar onszelf als mensheid.
Wij tegenover zij moet door elk individu vervangen worden door 'wij met z'n allen op deze wereld' in ons aller denken.
Wij, met z'n allen', moeten onszelf zien als in dezelfde schuit zittend: planeet Aarde. Naties verdwijnen, de lijnen op de kaart worden uitgegomd, één wereldgemeenschap komt als steeds meer samenwerkende eenheid in het vizier voor elk individu.
Deze crisis is een kans om ons met z'n allen een globaliseringsdenken eigen te maken, waarbij de ander één van ons is.
Wat doen wij, als groep samenwerkenden, wanneer er onder ons zijn die niets hebben en anderen die te over hebben. Wij herverdelen dan tot ieder aan boord over hetzelfde minimum beschikt. De sterken geven aan de zwakkeren en de zwakkeren zijn dankbaar en zullen later, op hun beurt, als sterkere, ook geven aan de zwakkeren aan boord van diezelfde schuit.
Dat is de ethische houding die voortvloeit uit een noodsituatie die hangende is.
Jij boet bewust in aan luxe in je leven om de ander ,die niks heeft of niks dreigt te hebben te voorzien van de basis. Zodat iedereen minstens over de basis beschikt: regelmatig gezond eten, een dak boven het hoofd, rechtsbescherming.
Inzitten met het mensenrecht van de andere, is pas echte humanistische ethiek.
Ieder moet dit planeetdenken zichzelf eigen gaan maken in de tijden die komen. Globaliteit en wereldburgerschap en het verdwijnen van naties zullen ons tot een volwassen wereldcommune moeten vormen.

Helaas vereist kapitalisme in plaats van samenwerking onderlinge competetie. Kapitalisme zegeviert bij egoïsme van het individu (zie Ayn Rand e.a.). Terwijl het vormen van een commune van met elkaar samenwerkende wereldburgers samen, aan globale doelstellingen, dé oplossing is voor globale vraagstukken, waarvoor kapitalisme een instrument kan zijn, maar geen doel op zich.