Citaat:
|
Oorspronkelijk geplaatst door Pieterjan
Wel toevallig woon ik in een straat met Turken. Hele vriendelijke mensen met gewoontes die voor ons een beetje vreemd aandoen. Ze hangen tapijten aan een de hekken van een leegstaand gebouw om ze dan uit te kloppen. Geen probleem. Als het lekker warm is buiten nemen ze hun stoeltjes en zitten op het trottoir hete appelthee te drinken. Wij zouden een frisse pint drinken, maar geen probleem. Als het een rustige dag is voetballen ze een beetje op straat en nodigen ons vriendelijk uit. Geen probleem. Ik zou niet weten hoe ik een hekel zou kunnen hebben aan die mensen.
De buurman van 2 huizen verder heeft nog geen twee woorden met ons gewisseld, waarom? Hij is Belg, wij zijn Belgen en toch isoleert hij zich. Met zijn afkeurende blik laat hij ons via de lichaamstaal weten hoe hij er tegenover staat! Waarom? Is hij bang van Perzische tapijten? Van Turkse appelthee? Of van een bal van het Ijsboerke?
|
Herkenbaar. Zelf heb ik tot voor kort in Borgerhout gewoond, temidden van veel vreemdelingen. Niet in het minst problemen gehad. De buren onderbraken hun gesprek bij de deur om dag te zeggen. Sommige buurtbewoners deden hun best om een zaak naar behoren te runnen, spraken wel vaker met moeite Nederlands, maar dan konden ze het van mij altijd nog een beetje leren en bij enkelen was ik vaste klant.
Ze hadden helaas wel veel discussie met een andere, autochtone bewoner in ons gebouw. Alle problemen in ons gebouw hadden op een of andere manier wel onrechtstreeks te maken met de buren
, gaande van barsten tot en met water in de kelder (dat ik niet heb zien staan). Van die discussies was ik echter nooit live getuige, het speelde zich af in de verhalen van de medebewoner. Maar wijzelf hadden wel veel discussie met die medebewoner, waaruit bleek dat hij geen makkelijk mens was. t Zijn nochtans wel dit soort mensen die steen en been gaan klagen bij hun middaglunch, juist, over "al die vreemdelingen". Alsof het alleen maar hun aantal is dat hen een pijnlijke jicht bezorgt. De eigenaar van ons gebouw was ook behoorlijk xenofoob. Bij hem kwam er geen Maghrebijn in, omdat die naar eigen zeggen een horde familieleden zouden meetrekken, wat onze andere medebewoner horendul zou maken (hij kon niet tegen geluiden, wij liepen ook steevast op kousen of op de toppen van de tenen de trap op). Het onwaarschijnlijke was dat die man ons wel geregeld bij hem uitnodigde voor een relaas met foto's over zijn reizen naar verre landen. Begrijpelijk, de man was vaak alleen, wellicht ook wel de oorzaak van zijn bitterheid. Daarbij leefde hij dan op en vertelde hij over verre culturen, een borrel erbij, tot en met zijn ongelooflijke wedervaren in Papoua Nieuw Guinea of vieze beestjes in Bangladesh. Dat hij dan zo angstig leefde temidden van de andere culturen in zijn eigen buurt, dat heb ik nooit goed begrepen. Wat de eigenaar van het huis betreft, die was vooral doodsbenauwd dat er op zijn koer ooit een dier geslacht zou worden. Daarmee scheerde hij ze dan wel allemaal over dezelfde kam.
Zo'n mensen lijken mij dankbare prooien voor het Blok. Of misschien is hun houding er het gevolg van. En bovendien dragen ze gratis en voor niets de "blijde" boodschap uit. Vandaar dat ik nu een ander geluid laat horen.
Ondertussen woon ik in een andere stad, maar opnieuw in een straat met veel vreemdelingen. In dit geval veel Turken. Ook hier geen problemen. Dikwijls zie ik een familie de straat uitstappen. Ze zijn naar onze normen voorbeeldig en sympathiek. Er zijn ook veel kinderen in het straatbeeld, wat de sfeer op zomerse dagen zeker ten goede komt. Tijdens de wereldbeker hingen ze trots de Turkse vlag voor de ruiten. Turken kunnen behoorlijk nationalistisch zijn, maar het was hen gegund en ik voelde me niet in het minste bedreigd. Hun vreugde kan slechts bijdragen in die van ons. Het zijn echter buren van bij ons die voor elk geluid op een iets te laat uur in kamerjas komen bellen of die elke stukje steen dat bij de zware verbouwing over de muur viel als iets besmettelijks in een plastic zakje persoonlijk terug kwamen overhandigen. Van gezelligheid gesproken, we kunnen nog wat leren.
En PieterJan, de Turkse appelthee, ik mag hem wel. Vrienden van ons hebben ze meegenomen uit Turkije. In China mogen ze dan nog zoveel soorten thee drinken, de Turkse vond ik lekkerder.