[Jacob Van Artevelde]

Oorspronkelijk geplaatst door Het Oosten

De wilde expansie-dromen van de toen jonge koning Leopold II waren wat Nederland betreft natuurlijk overdreven en in hoge mate onrealistisch. Maar wel begrijpelijk. Immers de Staatslanden hoorden eigenlijk niet bij Holland. Het was een katholiek bevolking die ons was ontfutseld door warlord Willem van Oranje, diens roversfamilie en hun bendes onverlaten.

Dat hangt ervan af op welk punt men zich stelt op de tijdslijn. Er liep geen strikte geografische scheidingslijn tussen katholiek en protestant. In het begin van de opstand won het calvinisme overal zeer snel terrein en na de Akte van Verlatinge begon het Spaanse leger vanuit Luxemburg met een soort reconquista om uiteindelijk tot in Noord-Brabant te geraken dat men tijdens de laatste jaren van de oorlog echter weer moest prijsgeven. De godsdienst van de bevolking hing maar af van diegene die het gebied en in handen had. Er bestonden in sé dus niet echt twee verschillende bevolkingsgroepen die kwa aard of religie geografisch kunnen afgebakend worden, wel is het zo dat de machthebbers streefden naar religiehomogene gebieden. De wil van de bevolking was van geen tel, de bevolking moest het gewoon ondergaan.