In debatten kom ik ze tegen: vurige machtspolitiekers die het knelpunt van de hoge energieprijzen met een armslag van tafel vegen. Omdat de gas- en elektriciteitsrekening nauwelijks één procent van hun maandbudget uitmaakt, kunnen ze zich zelfs niet voorstellen dat veel mensen iedere maand tien procent of meer van hun inkomen aan energie moeten besteden.
Ook de jonge generatie politici, de nieuwe Wetstraatboys die nooit een fabriek van binnen hebben gezien, pleiten er zonder verpinken voor mensen twee, drie jaar langer te laten werken.
Zelf hebben ze de garantie op een pensioen van 3 �* 4.000 euro... als ze amper 52 zijn. En dan zijn er de parlementsleden die breedvoerig pleiten langer te werken en dan maar te "onthaasten" tijdens de carrière, zonder dat ze ook maar een flauw benul hebben van de reële economie en de helse werkritmes in bijna alle sectoren. De sociale crisis met haar schrijnende kloof tussen overvloed en tekort, gaat hand in hand met een andere crisis: de crisis van de politieke legitimiteit.
Riante zelfbediening aan de ene kant, matiging na matiging aan de andere kant: is dat de toekomst?
In het politiek correcte rechtse denken van vandaag is het een dik taboe om over de inkomenskloof met de politieke klasse te beginnen. Ik lijd aan een "negatief wereldbeeld", dat bovendien "berust in het verleden", zo schrijft Open VLD-
voorzitster Gwendolyn Rutten aan mij. Als voorzitster van Open VLD verdient ze zelf zo'n 203.000 euro bruto per jaar, en als schepen van de Stad Aarschot dikt dat aan met nog eens 47.000 euro per jaar. Moet kunnen. Alleen is het dan wel erg wereldvreemd om grote uitspraken te doen over het werkritme van mensen die in volcontinu-systemen werken, die rugklachten hebben of die het moeilijk hebben om hun elektriciteitsrekening te betalen.
Het is ook storend dat mevrouw Rutten de politieke zeden van de 20ste eeuw steeds afschildert als een soort toekomstfabriek. Vrijheid en toekomst, dat is het model dat wij willen, aldus de open liberale. Is dat zo? Laten we eens kijken naar haar partijgenote Guy Verhofstadt, een boegbeeld van de zelfbedieningspolitici die zichzelf verrijken met hand- en spandiensten aan grote industriële en financiële instellingen maar van de bevolking wel matiging na matiging vragen. Is dat de toekomst?
De vrijheid van de heer Verhofstadt is inderdaad groot. Bovenop zijn riant loon van Europees parlementslid verdient het liberale boegbeeld jaarlijks nog eens 230.000 euro extra. Voor zo'n bedragen moet een andere mens vijftien jaar werken.
Volledig artikel op :
http://www.knack.be/nieuws/belgie/ma...on-695777.html
De grote verandering is luister naar mijn woorden maar kijk niet naar mijn daden.