[Diego Raga]

Oorspronkelijk geplaatst door Gwylan

Het gaat in deze draad eerder om de leden van de raad van bestuur van ondernemingen dan om dames die instaan voor het dagelijks bestuur van een onderneming, maar de rationele conclusie is in beide gevallen dezelfde : er is geen enkele reden om aan te nemen dat vrouwen één en ander per gemiddeld minder goed aankunnen dan mannen.

Uiteraard is dat zo, de kwestie van perceptie hangt dan ook af van de betrokken persoon, of dat nu een man of vrouw is.
De zaakvoerdster waarvan sprake, kwam tevens enkele keren per week een kwartiertje of zo op de werkvloer polsen over de werkomstandigheden, zodat ze zich een beeld kon vormen over de praktische probleempjes die zich soms voordeden tijdens de produktie.
Dan vroeg ze aan de werknemers om zelf bepaalde oplossingen voor te stellen en indien die realistisch bleken te zijn, zorgde zij voor de investeringen om dat te bewerkstelligen.
Iedereen voelde zich dan ook gerespecteerd en het werk vlotte als nooit tevoren.

Voor wat het waard is kan ik uit eigen ervaring getuigen, mijnheer, dat er sinds een aantal jaren veel veranderd is : voorheen mocht je als vrouw in een voor het overige mannelijke raad van bestuur weliswaar zo nu en dan ter afwisseling eens iets zeggen, maar in de regel werd van je verwacht dat je daarna als de knopen werden doorgehakt, je – liefst aantrekkelijk opgetut – smoeltje hield en volgzaam meestemde met de meerderheid, wilde je niet als een garce of een kutwijf gezien worden.

Stilaan is evenwel gebleken dat de vrouwen in de raad van bestuur niet zelden veel meer dossierkennis bezitten (mannen hebben kennelijk meestal “geen tijd” om de dossiers grondig te bestuderen), en bovendien veel rationeler strategisch denken en veel vasthoudender zijn qua standpunten en visies. Voorheen keek men daar zowaar nog van op, maar inmiddels wekt dat nog nauwelijks verbazing.

De meeste vrouwen die ik in m’n werkend leven mocht ontmoeten, waren het dan ook waard om de functie uit te oefenen die ze waren toegemeten en de ervaring heeft me tevens geleerd, dat de contarctuele afspraken telkens stipt werden nagekomen, iets wat ik niet van alle mannelijke collega’s kan zeggen.

Let wel, er is (nog) geen enkele reden tot juichen : we halen voor wat het gemiddeld aantal vrouwen in de raden van bestuur betreft amper één vierde, wijl 50% helemaal niet onlogisch zou zijn.

En een groot deel van de vooringenomenheden zijn (weliswaar meestal wat verbloemd) gebleven : daar waar mannen als intelligent en bekwaam gezien worden tot het tegendeel is bewezen, is het voor vrouwen nog steeds andersom. En zelfs als uiteindelijk niet meer aan je doorzicht, je inzet, en je bekwaamheid wordt getwijfeld moet men als vrouw constant op de hoede blijven om niets te zeggen of te doen dat kennelijk meteen als “soft” wordt aanzien.

Dat is dan de kracht van het vooroordeel waarmee de meeste mannen zijn opgegroeid, al is dat tegenwoordig gelukkig aan afbraak onderhevig.

Zo is het bijvoorbeeld zeer aan te raden om nooit over je kinderen te praten, nooit moeheid, ongesteldheid, ziekte of emotie te laten blijken, steeds stoïcijns afstandelijk te blijven bij de onschuldige maar kennelijk onvermijdelijke seksistische allusies en illusies, en vooral nooit blijk te geven van totale onwetendheid genre dom blond wicht als er tijdens een pauze gebruikelijkerwijs gepraat wordt over de weinige dingen die mannen echt aanspreken, zoals vooral de nieuwste modelletjes luxewagens.

Waarom dacht u anders dat ik, zelfs al interesseert het onderwerp mij geen ene bal, een mondje kan meepraten over de Jaguar F-Pace, de Maserati Levante, of over de voor het eind van dit jaar voorziene nieuwe Audi Q5, zegge une bagnole de gonzesse, volgens een mannelijke collega....

Veel mannen die ik ken interesseren zich in wezen ook niet aan de gegeven onderwerpen, maar doen toch hun best om daarvan op de hoogte te blijven, net ‘om erbij te horen’, veelal uit een onbestemde ongerustheid om niet uit de firmaboot te vallen of zoiets.
Aangezien ik ook niets ken van sportwagens of voetbal, zeg ik steeds dat ik heel graag luister naar die ‘kennisvorm’ en daar zo meer van opsteek dan uit de ‘boekskes’.
Dan voelen de haantjes zich ‘vereerd’ en behandelen ze me minder neerbuigend, hoewel ik van dat laatste nooit last heb gehad, gezien ik ze dan met andere gespreksonderwerpen veelal iets kan bijleren, waar ze zelf nog nooit van gehoord hebben, maar daar gaan we nu even niet over uitweiden.

Niettemin, mijnheer, dat alles gezegd zijnd vind ik niet dat vrouwen er in een raad van bestuur (overigens evenzeer in het algemeen) moeten naar streven om zich “mannelijk” te gedragen. Mannen en vrouwen hebben eigen aan hun aard weliswaar ietwat verschillende bestuurlijke kwaliteiten, maar die zijn zeer complementair en het is dus precies de diversiteit die een toegevoegde bestuurlijke kwaliteitswaarde teweegbrengt.

Zeker niet, als er iets is dat mij ook tegensteekt, dan is het een vrouw die persé mannelijk gedrag tentoonspreid, al was het maar om zich staande te houden tussen de macho’s.
Neen, ik waardeer dan ook enorm de intuïtieve kant van vrouwen, die subtiel maar niettemin een dwingende toets kan hebben in bepaalde situaties, waar niet alles direct in zwart en wit in te kleuren is.

Zo heb ik al enorm veel gehad aan het advies van m’n eigen vrouw, als ik haar een situatie uitlegde waar ik het eerste moment geen oplossing voor zag.
Soms keek ik haar dan aan alsof ze met haar antwoord van een andere planeet kwam, maar eens de onderliggende boodschap me duidelijk werd en die raad dan op m’n eigen terrein toepaste, wérkte het en weg was het probleem.
Dien er wel bij te voegen dat dit principe wederzijds toepasbaar is, dus wanneer zij op het werk met bepaalde problemen of situaties geconfronteerd wordt, bekijkt ze ook of ze mijn advies terzake kan toepassen, wat zich dikwijls ook in ’n oplossing manifesteert.
It takes two to tango, eh, al is dat uiteraard een kwestie van wederzijdse ontvankelijkheid.

Conclusie; vrouwelijke talenten zijn, zoals u hierboven schrijft complementair en zijn imo dan ook onmisbaar op de meeste werkplaatsen en/of kantoren, alleen wordt dat voor diverse redenen niet altijd zo gezien/aangevoeld door het mannelijk gedeelte van dit ondermaanse.
Het zij zo en zo lang u zich daarvan bewust blijft hoeft u zich niets aan te trekken, gezien het in hun culturele aard zit en niet aan uw persoonlijkheid ligt.