Hoeveel werknemers, ambtenaar of niet, genieten over het algemeen van een bepaald verlofstelsel of werkvermindering voor behoud van rechten en loon, of voor zodanig veel minder loon dat het hun bepaalde voordelen oplevert (bv minder belastingen)?
Hoeveel werknemers lopen er de kantjes vanaf en buiten elke ziekte of ongeval uit en zijn maximaal zwanger of hebben maximale familiale problemen om van ziekteverlof of andere stelsels te kunnen genieten?
Degene die op papier mantelzorger zijn maar in het echt amper door familie die niet eens hulpbehoevend is, of degene die drie weken thuis zitten omwille van een verstuikte vinger of omwille van hoofdpijn of rugpijn, maar die in werkelijkheid sprankelen van energie en leven, je wil ze de kost niet geven.
En dan hebben we nog andere gradaties van "profitariaat": beroepsdoppers, beroepsnepsollicitanten, beroepszieken of mensen die switchen tussen allerhande sociale stelsels?
Waarom doen mensen dit, dat is de vraag? Heeft de ene meer nood aan privé of een belangrijker privéleven dan de ander?
Verschil in plichtsbesef?
|