Dat behoort tot de grondbeginselen van het Vlaams Blok. Deze zijn te lezen in het 'Manifest van het rechtse Vlaams-nationalisme. Vlaams Blok Grondbeginselen.'
Uit deze Grondbeginselen (pp.10-11):
"Solidarisme is voor het VLAAMS BLOK de waarachtige beleving van de natuurlijke volksverbondenheid. Deze volksverbondenheid moet door de staat als samenlevingsbasis erkend worden. Het is in wezen een levenshouding, voortspruitend uit het besef van de noodzakelijke solidariteit van allen met allen in de gemeenschap, d.w.z. de solidariteit van de sterkeren met de zwakkeren, met degenen die in nood verkeren of dreigen te geraken, een solidariteit van werknemer en werkgever, van alle beroepen met elkaar.
Het nationalisme dient zich te bekommeren om de volksgemeenschap als om de individuele mens, deelgenoot van die gemeenschap. Dit wordt pas mogelijk in een maatschappelijk systeem, waarin enkeling en gemeenschap evenwichtig leven en tot groei komen. Dit maatschappelijk systeem is het solidarisme. Solidarisme is de projectie van het nationalisme en van de eerbied voor hoge morele waarden op het sociale leven en de samenlevingsopbouw.
Deze hoge morele waarden vormen het noodzakelijke tegengewicht voor het menselijk egoïsme. het solidarisme stelt verantwoordelijkheidsbesef, offerzin, sociale rechtvaardigheid, solidariteit, verdraagzaamheid naastenliefde voorop. Deze waarden vormen de drijvende kracht van het solidarisme. Als maatschappijvisie is het solidarisme gegrondvest op een sociaal-ethisch drieluik: de solidariteitsgedachte, het subsidiariteitsbeginsel en de verdraagzaamheid.
De solidariteitsgedachte vormt de kern van het solidarisme. Solidariteit is niet alleen een kwestie van nuttigheidsoverwegingen. Ze is de wisselwerking tussen mens en de kleinere of grotere gemeenschappen waartoe hij behoort. Ze moet haar bekroning vinden in een ethisch gemeenschapsgevoel bij de mens, beveiligd als zelfstandige persoonlijkheid in de gemeenschappen.
Het subsidiariteitsbeginsel, de organische opbouw van kleine en grotere gemeenschappen tot één harmonisch geheel, waarbij de kleinere gemeenschap alle bevoegdheden die ze kan opnemen, ook wérkelijk uitoefent, structureert de solidariteitsgedachte.
Het beginsel van de verdraagzaamheid is een wezenlijk bestanddeel van het solidarisme. De verdraagzaamheid waarborgt de waarde van elke persoon in de onaantastbaarheid van zijn persoonlijkheid en in zijn recht op het gestalte geven aan zijn eigen leven.
De verdraagzaamheid betekent niet het verdoezelen, uitwissen en opgeven van de eigen overtuiging, doch de eerbied voor alle andere levenstheorieën in zover deze de ontplooiing van een constructieve volksverbondenheid niet dwarsbomen.
Als solidaristische partij eist het VLAAMS BLOK het herstel van de rechtsstaat tegen de dictatuur van partijen, drukkingsgroepen, personen. Als solidaristische partij keert het Vlaams Blok zich tegen het liberalistisch uitbuitingskapitalisme evengoed als tegen de marxistische en communistische dwangsystemen.
Tegen onderdrukkend en verdrukkend marxisme en collectivisme in, tegen individualiserend en egoïstisch liberalisme in, verwerpt het VLAAMS BLOK alle klassenstrijd en alle uitbuiting. Gemeenschap en enkeling kunnen enkel baat hebben bij een diendende samenwerking van allen, jong en oud, van alle geledingen, beroepen, standen, welke in een volksgemeenschap leven en werken.
Als solidaristische partij komt het VLAAMS BLOK op voor een evenwichtige economie, waarin de rechten van zowel de enkeling als van de gemeenschap gewaarborgd blijven. De enkeling heeft niet alleen het recht, doch de plicht tot vrij initiatief. Daarom heeft hij ook recht op de vruchten van zijn arbeid, recht op bezit en eigendom.
Een solidaristische gemeenschap is een prestatiegemeenschap die het VLAAMS BLOK bewust plaatst tegen de begoocheling en vervlakking van de moderne verzorgingsmaatschappij. Prestatie is plicht, en geeft alléén rechten. Voor het VLAAMS BLOK betekent het solidarisme in dit verband vanzelfsprekend dat de gemeenschap erover waken moet dat de zwakkere, de door de natuur of het lot misdeelde of gehandicapte niet het slachtoffer wordt van zijn mindere kansen en mogelijkheden. Daar ligt de taak van een welbegrepen verzorgingselement in de prestatiegemeenschap.
De enkeling dient volwaardige ontplooiingskansen te krijgen in overeenstemming met zijn aanleg.
Het is de plicht van een solidaristische gemeenschap erover te waken dat de uitwassen van een prestatiegemeenschap beteugeld worden. Het is eveneens haar taak er zorg voor te dragen dat de noodzakelijke en onontbeerlijke verzorgingsvoorzieningen meer afgestemd worden in functie van de concrete persoon dan bepaald worden door blinde administratieve automatismen (dit zowel voor ziekteverzekering en kinderbijslag, als voor werkloosheidsuitkeringen en pensioenen)."
|