Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door Pandareus
Het belangrijkste principe binnen deze wet is dat de vraag enkel kan uitgaan van betrokkene zelf, en dat hijzelf zijn verzoek dus zal moeten zien te motiveren tegenover zijn arts. Bij herhaling zegt professor Distelmans (de autoriteit hierin) dat dit geen kwestie is van het gewoon eens vragen, maar dat de beslissing zal afhangen van de feiten. Iemand die een gedocumenteerde historiek heeft van behandelingen, medicatie, therapie, soms jarenlang, steeds vruchteloos en bij herhaling zijn vraag opnieuw stelt is eigenlijk uitbehandeld. De medische wetenschap kan hem niet helpen, en staat voor de keuze om betrokkene ofwel te helpen bij zijn verzoek ofwel hem nog een paar tientallen jaren te verplichten tot verder afzien.
Ik heb respect voor de dokters die daar op een serene manier mee kunnen omgaan. Het moet geen lichte taak zijn, die zij op hun schouders nemen.
Maar over het al dan niet ondraaglijk zijn is er uiteindelijk maar één objectief iemand : de betrokkene zelf.
|
Ze moeten dat versoepelen. Nu vraagt men al aan naasten of de persoon wel in staat is deze keuze voor zichzelf te maken. Natuurlijk gaan er naasten "neen" zeggen. Maar wanneer die persoon van 's ochtends tot 's avonds depressief is en het leven niet meer kan leven, dan vind ik dat ze die een spuitje moeten geven op aanvraag. Het is veel properder en humaner. Door te weigeren veroorzaakt men onnodig lijden en gebeurt het op een veel ergere manier. Het is beter iemand een spuitje te geven dan een jumper van de stoep te kuisen he. Hoe soepeler, hoe minder lijden.