[patrickve]

Oorspronkelijk geplaatst door Piero

Volgens jouw opvatting is de drijfveer om een ander goed te doen het eigen geluksgevoel en dus een eigen profijt.

Ja.

Dat heb je niet aangetoond, je hebt er slechts een rationele verklaring voor verzonnen. Je erkent dus niet dat de mens gepredispotioneerd is om een ander te hulp te schieten? Dat men zonder nadenken in een splitseconde iemand die gevaar loopt te hulp schiet of waarschuwt en dat men daarbij de eigen veiligheid uit het oog kan verliezen?

Ik kan U verzekeren dat ik zo een reflex niet heb behalve voor mijn naasten. Als dusdanig is al niet elke mens daartoe gepredisposeerd he.

Dat iemand lijden kan bij het waarnemen van andermans lijden? Of geloof je dat niet, en voel je genot bij het zien van lijden?

Beide, natuurlijk. Dat fenomeen heet empathie. Als de empatische correlatiecoefficient positief is voor persoon X, dan komt het IDEE dat persoon X gelukkig is als een bron van eigen geluk over en als men DENKT dat persoon X ongelukkig is, dan wordt dat ervaren als een eigen lijden ; als de empatische correlatiecoefficient negatief is jegens persoon Y, dan is het omgekeerd, en ervaart men des te meer plezier naargelang men denkt dat Y ongelukkig is, en is men zelf des te ongelukkiger naargelang men denkt dat Y blij is.

Een positieve correlatiecoefficient heet ook "vriendschap, liefde" en een negatieve "haat, jaloersheid".

Maar dat verandert niks aan mijn stelling. Wij streven ons eigen geluk na, en als wij een empathisch fenomeen ondergaan wil dat zeggen dat wij, naargelang het positief of negatief is, een situatie gaan nastreven waarbij wij DENKEN dat de andere persoon in kwestie gelukkig respectievelijk ongelukkig is.

Dat empatisch fenomeen is niet verschillend van elke andere vorm van gelukkige en ongelukkige ervaringen. Het feit dat het zeer doet als men op mijn grote teen klopt met een hamer, is een gegeven. Het feit dat ik persoon X liefheb, en persoon Y haat, is een ander zulks gegeven. Het feit dat ik chocolade lekker vindt, is nog zo een gegeven. Ik zal dus mijn geluk trachten te optimiseren, door aan chocolade te geraken, te beletten dat men op mijn grote teen klopt, ervoor te zorgen dat ik denk dat X gelukkig is en trachten zoveel mogelijk miserie aan Y aan te doen.

In mijn persoonlijk geval heb ik redelijke positieve coefficienten voor mijn naasten, vrienden, collega's en kennissen ; zijn er enkele mensen voor wie ik een redelijke negatieve coefficient koester, en is die coefficient dicht bij nul voor het overgrote deel van de mensheid ; ik ben er niet uit of het een infinitesimaal positieve of negatieve waarde is, maar ik ben geneigd het laatste te denken.

Ik heb wel sociaal geleerd van te doen alsof ik dingen erg vind omdat je anders sociaal gezien nogal afgestraft wordt.