[patrickve]

Oorspronkelijk geplaatst door Piero

Wat gepredisponeerd zijn betreft kan men zichzelf moeilijk als maatstaf zien.

Als maatstaf, nee, maar als tegenvoorbeeld, ja.

Dat is niets anders dan een beschrijving van een gevoelservaring in relaties met anderen maar geen verklaring voor de oorzaak er van. De betrokken emoties heb je niet in de hand, ze zijn niet vooraf beredeneerd en gestuurd door een vrije wil. Ze zijn ook niet bewust getrained in een bepaalde richting.

Dat zeg ik ook.

Daar ben ik het mee eens, wij ondergaan die gevoelens, wat wij daarbij denken doet er weinig toe. De gevoelens zijn spontaan.

voila.

Een grove versimpeling. Alsof al die fenomenen onafhankelijk zijn van elkaar. Als je geliefde ziek is en lijdt dan smaakt de chocola opeens niet meer en zal je geen moeite voor doen om Y iets aan te doen. Je emoties zijn niet constant eenduidig gericht en laten zich niet besturen door je ratio. Die doen hun eigen ding en zijn veel te complex om te doorgronden. Jij verzint verklaringen om een mensbeeld te construeren dat toch niet meer is dan een hypothese.

Maar ik spreek U niet tegen en ja, ik versimpel om het argument duidelijk te maken.

Dat geloof ik. Het is conditionering, disciplinering en cultuur. Dat neemt niet weg dat de mens aanleg heeft voor onzelfzuchtig sociaal gedrag en opofferingsgezindheid. Ook dat gedrag kan gecultiveerd worden.

Wel, hier verschillen we van mening. Ten eerste denk ik niet dat de mens speciaal "aanleg heeft" voor dat gedrag, maar vooral, behalve in het kader van een indoctrinatie is er VOORAL GEEN REDEN TOE om zich zo gaan te gedragen.

Dat is precies het centrale punt van mijn betoog: al dat "gecultiveerde" gedrag om zogezegd onbaatzuchtig sociaal te zijn en opofferingsgezind te zijn, of dat nu aangeleerd, geïndoctrineerd, of wat dan ook is, is NEFAST, want enkel maar ten dienste van een bestuurlijke elite die maar al te graag gehoorzaam, onbaatzuchtig vee heeft. Het is net precies de basis van het willen opdringen van "ethische waarden", om het vee kalm en dienstvaardig te houden.

Positieve empathie komt meestal de "empathiehouder" slecht uit (maar hij ondergaat het, zoals we eerder allebei argumenteerden, het is een extern gegeven) en komt meestal het doelwit van die empathie ten goede.

Je hebt er dus alle baat bij, als je anderen wil onderwerpen, om hen te overtuigen van het belang van het hebben van positieve empathie (zonder zelf in die val te trappen, maar wel te doen alsof).

Positieve empathie is een nadeel voor jezelf in de meeste gevallen, maar een voordeel voor wie geviseerd is door die empathie. In de mate dat je slachtoffer bent van positieve empathie kan je er niks aan doen, en moet je het maar ondergaan, maar in de mate dat je het kan vermijden, is dat beter. In de mate dat je bij anderen positieve empathie in jouw richting kan veroorzaken, kan je van die anderen vanalles bekomen.

Men kan zich beschermen tegen die manipulatie door die truuk te doorzien, en zich vooral geen "ethische waarden" laten op te solferen die niet gebaseerd zijn op een gezonde "en wat win ik eraan".

Het geheel van opgedrongen goede gevoelens en ethiek is precies wat ik "politiek correct denken" noem, en beschouw als de grootste vorm van sociale onderwerpingstechnologie ten dienste van een bestuurlijke elite in deze tijden.