Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door Jacob Van Artevelde
Dat is natuurlijk de Belgicist die nu spreekt. Die uitspraak zegt nml. meer over uzelf dan over België.
De waarheid is een jein , afhankelijk van hoe men het bekijkt.
Er bestond inderdaad vanaf 1648 tot aan de Franse tijd een land tussen de Nederlandse republiek en Frankrijk. Maar a) dat grondgebied verschilde wel grondig van het huidige België, lettende op het feit dat het prinsbisdom Luik er geen deel van uitmaakte en b) de benaming "België" - in de Nederlandse taal - werd toen nauwelijks of niet gebezigd; ze maakte pas opgang in de Franse tijd en.
Met zo een uitspraak zit ge volledig op de lijn van Prenne met zijn "Geschiedenis van België" die daarbij schroomteloos twee millennia teruggaat.
Die titel was dan ook een programmatorisch gegeven die beantwoorde aan een vooropgezet doel: The unity of the country might appear accidental, something which Pirenne sought to disprove in his History of Belgium (1899–1932) by tracing Belgium's history back to the Roman period. His ideas, promoting a form of Belgian nationalism, have also proved controversial.
|
Pirenne gaat helemaal niet terug tot de Romeinse Tijd om de groei van de Belgische natie te beschrijven. In de duizenden bladzijden die zijn zevendelig werk beslaat, worden er amper een tiental aan de Romeinse Tijd besteed.
Voor wat België betreft: aanvankelijk maakte wat vandaag België is deel uit van de Habsburgs-Bourgondische federatie die aan het einde van de 16de eeuw in tweeën brak.
In het Nederlandse tijdschrift De Gids (1912) vatte de Nederlandse historicus Huizinga het als volgt samen:
Citaat:
Het Bourgondische staatsbeginsel werd Spaans en verloor daarmee het vermogen, de diverse landen door een zorg, die hun allen gold, te doordringen van het besef hunner gemeenschappelijke nationaliteit, ze te verheffen tot een idee, die immers de regering zelf niet meer bezielde, ze verenigd aan zich te binden als aan het enige principe, dat de kern en drager van hun volkseenheid kon zijn.
De Staten werden nu de dragers van de nationale idee, maar zij konden het slechts onvolkomen zijn, want bij hen ontbrak de eenheid.
Twee nationaliteiten ontstonden in plaats van een.
De Zuidelijke Nederlanden werden in bijna alle opzichten de echte, maar aan weerszijden gesnoeide uitgroei van de Bourgondische staat. Zij vormden een staat en een nationaliteit, maar zij misten twee en een halve eeuw het goed, dat staat en nationaliteit volwaardig maakt: de vrijheid.
De Noordelijke Nederlanden vormden eveneens een nationaliteit en in hogere zin dan hun buren, want zij hadden de vrijheid. Maar zij́ waren nauwelijks een staat te noemen. Had Bourgondië-Oostenrijk niet althans een deel van zijn werk reeds tot stand gebracht, toen de scheuring kwam, dan zou aan de Noordelijke gewesten elk vermogen, zich tot een nationaliteit en een staatslichaam te verbinden, ontbroken hebben.
|
Luik maakte in 1648 inderdaad geen deel uit van België. Ik zie het probleem niet. Hoeveel Europese landen uit 1648 hebben nog precies (of bij benadering) dezelfde vorm als de landen vandaag? Spanje, Portugal en Zwitserland (en dat was dan nog een statenbond) en dan zijn we er. Vallen voorts grotendeels samen met de huidige grenzen: Frankrijk, het Verenigd Koninkrijk, Noorwegen en Zweden, België en Nederland, Rusland. Tien landen, met wat goede wil.
Natuurlijk is de naamgeving België geëvolueerd doorheen de tijd, dat ontken ik ook niet.