Citaat:
|
Oorspronkelijk geplaatst door dorus
De man die de Marokkanen weigerde, had géén ras-argumenten, wel argumenten van openbare orde: lawaai, overlast door erg afwijkend gedrag (slachten van schapen). Er is dus geen sprake van racisme.
Dat het centrum voor gelijkheid van kansen eens gelijk gehaald voor een rechter in eerste aanleg, ligt uitsluitend aan de onbekwaamheid van de raadsman van de verhuurder. Die had aan de rechter moeten vragen zich onbevoegd te verklaren. Huurconflicten behoren immers tot de exclusieve bevoegdheid van de vrederechter. Onbevoegdheid, moet echter ingeroepen worden en dat heeft die advokaat nageleten. De dommerik.
Blijft echter de onbruikbaarheid van het vonnis. Geen advokaat zal er zich kunnen op beroepen, geen rechter zal er naar kunnen verwijzen in een nieuwe zaak.
Veel gebleir en weinig wol dus.
Zoals steeds met die lieden....
|
Wat een onzin.
Je lijkt mij een jurist in opleiding te zijn, maar hier slaag je de bal wel volledig mis.
Huurconflicten zijn een bijzondere bevoegdheid van de vrederechter maar geen exclusieve bevoegdheid. De rechtbank van 1e aanleg is dus krachtens zijn volstrekte bevoegdheid wel bevoegd dwz dat de rechtbank bevoegd is indien de verweerder daar geen bezwaar tegenmaakt.
En zelfs al zou het niet de Rechtbank van Eerste aanleg die bevoegd is, zolang dit vonnis niet vernietigd door hoger beroep of cassatie blijft het geldig en heeft het gezag van gewijsde tussen de partijen. Een advocaat kan er dus steeds naar vewijzen in zijn conclusies. Aangezien er in België geen bindende lracht van precedenten uitgaat, heeft het geen zin dat een andere rechter hiernaar zou verwijzen.
En zeg nu eerlijk, zou de rechtbank van 1e aanleg anders hebben beslist dan de vrederechter. Onderscheid toch de vorm van de substantie.