[Piero]

Oorspronkelijk geplaatst door JeeBee

We groeien langzaam naar een wederzijds begrip en concensus.

Echte religie is in wezen een individueel gegeven in de diepte waar mensen van welke gezindte ook elkaar(kunnen) tegenkomen en zelfs begrijpen.

Hierbij horen twee kanttekeningen. Weinig personen hebben de sterkte (of de interesse) om zelfstandig - zelfs indien ze vertrekken van een bestaande 'religie' - om dieper te komen. Nog eens, we zijn allemaal mystiekers, iedere op zijn eigen niveau. We zijn ook allemaal schilders, weinigen halen het niveau van Rubens of interesseren er zich niet aan. Voor heel veel mensen - de nood aan een bepaald soort spiritualisme blijft - is een gevestigde religie die meestal niet al te rigide wordt gevolgd een nuttige leidraad. Volgens mij liggen de kiemen van veel spiritiualisme (een term die me niet aanstaat) in het verzet van de mens tegen de eigen vergankelijkheid. De eeuwige ziel, de de reïncarnatie vullen deze behoefte in.

En wat de morele waarden betreft. Hoe komen atheïsten aan gemeenschappelijke morele waarden? Denk je écht dat de gevestigde kerken de bakens (in woorden) moeten uitzetten voor morele waarden? Voor mij hebben die de menselijke waarden gekaapt er her de hunne van gemaakt. Ze bieden niets nieuws. We zijn allemaal mensen, die deze waarden gemeenschappelijk hebben, hoezeer ze ook kunnen verduisterd zijn door culturele, staatkundige of religieuze inperkingen en afwijkingen. Een mens 'van goede wil', meer heb je niet nodig. En dan kan ik weer beginnen leuteren over de omkering van de ego-intentionaliteit naar een alter-intentionaliteit, met de nodige gevolgen.

De lange voor mij wollige teksten die u hier post maken, ook inhoudelijk door verwijzingen naar filosofen en denkers, duidelijk dat uw beleving van religie, of misschien meer bestudering er van, een voornamelijk intellectuele aangelegenheid is. Toch stelt u dat religie meer emotioneel dan rationeel gericht is. Dat laat zich moeilijk rijmen. U raadt ook aan om diverse boeken en stromingen te bestuderen. Uw religie is dus niet normale menselijke activiteit of beleving, het is een uiterst elitaire bezigheid.

Zo ook als u na wat aandringen door Jimmi, moraliteit er bij betrekt. Dat lijkt mij lastig aangezien u religie, als ik het goed begrijp, beschouwt als een individuele en dus subjectieve beleving van de werkelijkheid, als iets dat niet of nauwelijks gedeeld en onderwezen kan worden. Althans, u erkent vele scholen en meesters op dat gebied als richtinggevend. U kiest niet voor Boeddha, of Thao, of Spinoza, om er enkelen van te noemen. Die hebben ook geen, of geen praktische, moraalfilosofie onderwezen. Maar u lost dit heel eenvoudig op door te stellen dat er menselijke waarden bestaan die door de kerken zijn gekaapt, 'maar die we allemaal geneenschappelijk hebben.' Dat dit waar is trekt u vervolgens zelf in twijfel door te stellen dat 'ze ook kunnen verduisterd zijn door culturele, staatkundige of religieuze inperkingen en afwijkingen.' Hoe ziet u dat nu? Als wij (van nature) menselijke waarden kennen, hoe zouden we die dan kunnen laten verduisteren? Hoe zou de kerk, 'die die waarden heeft gekaapt', ze vervolgens kunnen verduisteren? Door 'inperkingen en afwijkingen'? Door inhumane waardeoordelen te onderwijzen en af te dwingen of door boosaardige misleiding? Is het niet veeleer zo dat er geen sluitende moraalfilosofie bestaat die voldoet voor alle aspecten van ons bestaan in ons huidige paradigma?

Ik voel net als u klaarblijkelijk een zekere mate van onbehagen als moraliteitskwesties aan de orde zijn. Maar dat komt, denk ik, niet doordat ik last heb van inperkingen of afwijkingen die de cultuur, de kerk of de staat mij hebben opgedrongen. Ik denk dat dat komt door de slingerweg die we bewandelen bij het ontwikkelen van een persoinlijke moraal, die dus niet aangeboren is; door de keuzes die we maken in onze loyaliteiten. Daar hebben we weinig controle over en dat schept een gevoel van onbehagen. Wat denkt u van het menselijke tekort? Het geseculariseerde schuldbegrip met als tegenhanger het beschuldigen en veroordelen van anderen waar mensen zoveel energie in steken? Is dat geen mysterie en een religieuze emotie?