Vanmorgen nog naar een begrafenis geweest van de man van vrienden ... De man was 65 jaar en is uiteindelijk gestorven aan longkanker ... Een dik half jaar heeft hij moeten lijden ... Hij was echter al 20 jaar thuis wegens zware diabetes en had al drie hartaanvallen overleefd (de man was schilder) ... Toen hij zijn "vonnis" (longkanker) hoorde, wou hij geen hulp meer (operatie was trouwens toch onmogelijk door zijn zwak hart) ... Vreselijk dat hij echt moest "aftellen" ... Dan toch ook liever "met een klap" dood ...
Waarom zou ik het jammer vinden ... ?
Omdat ik zo misschien nog een stuk van mijn leven mis dat interessant had kunnen zijn (ouder worden, ...) ... Langs de andere kant heb ik iets van "als het echt gedaan is, is het gedaan" en besef ik toch niet meer dat er "meer" had kunnen zijn (en wat dat "meer" dan was) ...
|