[Pandareus]

Een schitterend stuk van Bart Brinckman in DS waarin hij de hypocrisie portretteert die nu opgeld maakt in de vlaamse en regionale politiek. Elke truuk is toegelaten om een karaktermoord te plegen op iemand die de volgende kiesronde een tegenstander is.
Het zijn boeiende tijden, de verandering blijkt de geur van een mestkar te verspreiden.

Goede zaak ? Of gaat men de burger volledig doen walgen van zijn bestuur ? Is er echt 1 partij dom genoeg om te geloven dat ze dit kan blijven doen zonder de weerbots te mogen ontvangen ?

In de discussie over de verdiensten van politici lijken alle slagen toegelaten. Als dat maar geen trend wordt bij de komende verkiezingscampagne.

Bart Brinckman

Sommige zaken achtervolgen politici tot het einde van hun dagen. Ooit liet Bruno Tobback zich voor De Standaard fotograferen op zijn boot. Het was een nauwelijks zeewaardig wrak dat hij met veel zorg en toewijding had opgekalfaterd. Alleen al het idee dat een socialist een boot bezat, deed een aantal opiniemakers tilt slaan. Iets vergelijkbaars overkwam Maya Detiège deze week. In een overigens zeer genuanceerd stuk over de inkomsten van Kamerleden deed ze een erg ongelukkige uitspraak.

‘Voor ik in de Kamer zat, had ik een aardige functie in de farmaceutische sector. Mijn collega’s van toen rijden nu met een Porsche, ik met een klein BMW’tje’, zei ze in Knack. Het SP.A-Kamerlid wilde met een tastbaar voorbeeld duidelijk maken dat ze in de privé meer kan verdienen. Maar op Twitter stond er geen maat op het leedvermaak. Zowel linkse als rechtse trollen schoten met scherp op de Antwerpse politica. Momenteel neemt zij voor journalisten de telefoon niet meer op.

De toonzetting ging zodanig uit de bocht dat zelfs Knack zich geroepen voelde om een aantal critici tot kalmte aan te manen. Haar woorden werden zeer bewust kwaadwillig geïnterpreteerd, vond het weekblad. En inderdaad, politici die zo graag de vergelijking maken met de privésector moeten worden gewantrouwd. Het gros van de Kamerleden verdient in de privé gegarandeerd minder. Maar nergens suggereerde Detiège dat ze een Porsche wil, evengoed behoort een ‘BMW’tje’ tot het middensegment van de bedrijfswagens. Wie bijvoorbeeld tijdens een Open VLD-congres de parking monstert, weet dat er flink duurdere categorieën gangbaar zijn.

Partijsteekkkaarten

De hetze rond Detiège geeft aan hoezeer de discussie rond politici en hun verdiensten een hoop collateral damage veroorzaakt. Daar kan ook Meyrem Almaci over meespreken. De Groen-politica verzeilde deze week in een onverkwikkelijke discussie over de mogelijke terugbetaling van haar kinderopvang op momenten dat ze naar de Antwerpse gemeenteraad moest. Met de manifeste medewerking van het Antwerpse stadsbestuur duikelde N-VA-Kamerlid Peter Dedecker de nodige bewijsstukken op om de beschuldiging te staven.

De Antwerpse politici die niet tot de meerderheid behoren, beseffen meteen dat ze voortaan zeer voorzichtig moeten zijn in hun briefwisseling met de stad. Voor ze het weten, ligt alles op straat. Dedecker wilde met zijn aanval een statement maken. De N-VA heeft het gehad met de manier waarop Groen beweert dat ze witter wast dan om het even welke partij. Volgens de Gentenaar vervallen de ecologisten in hetzelfde euvel van de andere partijen, zodra ze van de macht kunnen proeven. Alle middelen waren goed om dat punt te onderbouwen.

De gretigheid waarmee Dedecker aan de hand van de partijsteekkaarten het doopceel van Groen trachtte te lichten, veroorzaakte niet alleen verontwaardiging bij de geviseerde partij. Van de weeromstuit dook een medewerker van een concurrerende partij in het dossier van Dedecker zelf. Die klust bij in de raad van bestuur van de NV Astrid, het telecombedrijf dat alle hulp- en veiligheidsdiensten voorziet van communicatietoestellen (zowat 70.000). Los van de verdiensten (6.777 euro in 2015 op 7 maanden tijd, jaarverslag 2016) stelt zich de vraag rond belangenvermenging. In de commissie Infrastructuur neemt Dedecker ijverig deel aan alle debatten rond telecomvraagstukken.

Tweets

De NV Astrid is bovendien een autonoom overheidsbedrijf, onder voogdij van Binnenlandse Zaken en Justitie. Alleen het sui generis-statuut laat toe dat parlementsleden in de raad van bestuur zetelen. Want het blijft vreemd dat een parlementslid ook op de payroll van de uitvoerende macht staat. Kamerleden kunnen normaal gezien niet zetelen in overheidsorganisaties waar de regering – die ze controleren – het voor het zeggen heeft.

De kritiek verbaast Dedecker. Hij ziet het probleem niet. Integendeel, hij vindt het niet meer dan logisch dat hij in de raad van bestuur als volksvertegenwoordiger ook een controlerende rol vervult. Wettelijk gezien is er trouwens niets aan de hand.

In de omgeving van vicepremier Kris Peeters maken ze zich ondertussen zorgen over de steeds bitsere toonzetting van de politieke discussie in Antwerpen. De komst van Peeters naar de Scheldestad wordt door de N-VA slecht ontvangen, elke beweging van de Antwerpse CD&V-lijsttrekker wordt nauwgezet opgevolgd. Een kranteninterview van Antwerpse nieuwkomer Orry Van De Wauwer in het Vlaams Parlement leverde prompt een pak venijnige tweets op van plaatselijke Vlaams-nationalisten.

Van De Wauwer hekelde de polarisatie en de toonzetting van de N-VA-bestuurders, iets wat de CD&V als coalitiepartner moet ondergaan. Toch overstijgt de kwestie de Antwerpse situatie. De laatste jaren nam de polarisering van het politieke landschap toe. Dat gaat ten koste van het respect voor de tegenstander. Politiek bedrijven komt neer op een georganiseerd meningsverschil. Maar de sportiviteit verdwijnt wanneer tegenstanders stelselmatig worden weggezet als ‘poco’s’, ‘trado’s’ of ‘fasco’s. En dan vergeten we het koosnaampje ‘racist(isch)’ nog te vermelden.

Attack ads

Wie iemands mening niet deelt, wordt tegenwoordig weggezet als een ‘slecht mens’ of iemand met een minderwaardige ethiek. The winner takes it all, de verliezer heeft geen recht van bestaan. Daarop ent zich nu het debat over de verdiensten, waarbij de verwijten bij momenten zeer persoonlijk worden. Elke nuance wordt verdacht, zo niet onmogelijk. Voor de beeldvorming van politici is dat allemaal dramatisch. Diverse politici waren dan ook erg blij met de column van Peter De Keyzer in De Tijd. Daarin hekelde hij de ‘karikatuur’ die vandaag over hen wordt gemaakt.

Politieke kringen kijken stilaan bezorgd uit naar de komende verkiezingscampagnes. Die dreigen bijzonder bits te worden. ‘We zijn nog niet aan onze nieuwe patatjes’, klinkt het besmuikt. De wijze waarop Dedecker Groen aan de schandpaal nagelde, deed denken aan de attack ads die in Amerika allang de gewoonste zaak van de wereld zijn. Meteen draaien verkiezingen niet langer over het toekomstig beleid of over de realisaties, maar over de moraliteit van deze of gene kandidaat of partij. Zo wordt het moddergevecht het nieuwe normaal.

bron: http://www.standaard.be/cnt/dmf20170707_02961671