Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door Tavek
Al eens bij stilgestaan waarom daar zo op werd gereageerd ?
Of dat stuk van de geschiedenis bevalt u niet ?
Een leger dat intern verscheurd wordt door oproerkraaiers gaat onherroepelijk ten onder.
In 1917 waren we in oorlog.
|
Paul Vandermeulen was in die tijd de verantwoordelijke uitgever van het
Limburgs Studentenblaadje voor Oorlogstijd (dit bladje was ook een frontblad). Hij was toen nog zeer jong: 23 jaar. Maar hij was ook een soort adjunct-aalmoezenier bij hoofdaalmoezenier Mgr. Marinis. De ondoordachte daad die Vandermeulen stelde –toen- was toe te laten dat in het nummer van 1 april 1917 in zijn studentenblad een artikel mocht verschijnen over de Raad van Vlaanderen. Hetgeen natuurlijk niet erg slim was gezien de Raad van Vlaanderen eigenlijk een marionettenregering was van de Duitsers. Duitsers tegen wie nu juist de Belgen vochten. Bovendien kwam het over als een verkapte steun aan de Activisten. De Commandant van de militaire veiligheid, majoor J. Mage, rapporteerde dit dan ook aan de toenmalige Minister van Oorlog, De Broqueville.
Vandermeulen –als adjunct-aalmoezenier- kwam daardoor in moeilijkheden. Hij werd echter van het begin af aan altijd gesteund door zijn hoofdaalmoezenier, Mgr. Marinis. Die vond de publicatie wel ongelukkig , maar hij zag toch geen aanleiding om Vandermeulen te straffen, gezien zijn jeugdige leeftijd. Dat vindt ook de toenmalige Minister van Oorlog, de Broqueville . Er lag immers een rapport van de Sûreté op zijn bureau over Paul Vandermeulen. De Broqueville stelde dat men daar niet zo zwaar aan tillen vermits ook hij van mening was dat deze publicatie over de Raad van Vlaanderen in een blad waarvoor Paul Vandermeulen de verantwoordelijkheid droeg, weliswaar niet had moeten gebeuren, maar hij schreef dit toe aan de onervarenheid van de jonge Paul Vandermeulen.
De Broqueville:
“het ging om een onvoorzichtigheid die wegens de jeugdige leeftijd van de bet rokkenen enigszins te verklaren was."
Mgr. Marinis begreep zeer vlug dat Paul Vandermeulen niet te handhaven was als adjunct-aalmoezenier. Vandermeulen werd overgeplaatst, gemuteerd, naar het 2de regiment zware artillerie en later naar het 1ste regiment . Maar er greep een kabinetswissel plaats. De Broqueville werd Eerste Minister en de weinig geliefde generaal Armand De Ceuninck werd Minister van Oorlog. En die vond dat
‘wie stout is geweest , moet ook boeten’.
Vandermeulen werd naar het eiland Cézembre overgeplaatst (waar hij zeer hartelijk werd ontvangen), maar hij kwam niet in een strafcompagnie. Hij werd daar brancardier, had veel vrije tijd, las veel, (Frans Van Cauwelaert stuurde hem een hele resem boeken op). Hij mocht het eiland gedurende een bepaalde tijd niet verlaten. In een interview beschouwde Paul Vandermeulen zijn verblijf op Cézembre als een mooie tijd, zo zegt hij zelf.
Al bij al moet men heel deze historie interpreteren in de context van die tijd. Men streed toen op leven en dood tegen de Duitsers. En het is begrijpelijk dat sommige hoge militairen niet konden begrijpen dat de verantwoordelijke van deze publicatie in het Limburgs Studentenbladje niet verontrust werd en dat alles blauw-blauw werd gelaten. Van de andere kant was het wat onwijs van Vandermeulen dit artikel te publiceren in het heetst van de strijd (over de Raad van Vlaanderen...). Maar zijn bedoeling -volgens Vandermeulen- was gewoon geweest de soldaten aan het front te informeren.
Persoonlijk denk ik dat Paul Vandermeulen geen slechte bedoelingen had en dat hem in feite niet veel aan te wrijven viel. Maar dat hij toch wat naïef is geweest en niet nagedacht heeft over de inpakt en de consequenties van deze publicatie over de Raad van Vlaanderen in zijn bladje in een tijd waar Activisten door velen werden beschouwd als volksverraders.