[Anna List]

must read :

http://www.standaard.be/cnt/dmf20170906_03056197

Elk jaar vallen in Vlaanderen naar schatting minstens dertig tieners in handen van pooiers. Soms zijn ze amper twaalf jaar oud, zoals Lore. ‘Als je jezelf niets waard vindt, kies je mensen uit die je zo behandelen.’

‘Hoe kan ik zulke slechte dingen gedaan hebben en toch eerlijk zeggen dat ik geen slecht mens ben?’

Niet iedereen is achttien op z’n achttiende. Lore voelt zich soms tachtig. Ze was net geen twaalf jaar toen ze in de handen van een tienerpooier viel. De vijf jaar die erop volgden, maakten van haar een andere tiener: misbruikt door honderden mannen, opgepakt voor autodiefstallen, gedrogeerd en geslagen. Lore schreef haar verhaal neer in Sterke meisjes huilen niet. ‘Ik heb niets van mezelf, behalve dit boek.’

Dat ik in tienerpooierhanden zou terechtkomen, stond eigenlijk in de sterren geschreven. Ik heb het zelf ontdekt toen ik meisjes moest ronselen: ze gaan voor de kwetsbaarsten. Degenen van wie ze zien dat ze verdrietig zijn, onzichtbaar. Ik kan je mee naar buiten nemen, de straat op, het je tonen. Je wandelt gewoon rond en je zoekt naar een groepje jonge mensen. Er is er altijd eentje dat een beetje achter de anderen staat. Ze praat niet veel, durft je niet recht aan te kijken. Ze is gewoon blij dat ze bij het groepje mag staan en niet gepest wordt. Dat is het meisje dat er wordt uitgepikt, want zulke meisjes zijn vatbaar voor lieve woordjes..

Ik liep de keuken van het appartement uit, naar de woonkamer. Misselijk van schaamte voor wat komen zou. Mo liep achter me, zei aan de twee jongens dat ze naar de slaapkamer mochten gaan. Hij nam een halve joint en zei me die helemaal op te roken. Dat deed ik en toen ik daarmee klaar was, voelde ik eigenlijk niets meer. Mo bracht me naar de slaapkamer, waar de eerste jongen al op bed lag. Hij ging op me liggen. Het was alsof mijn lichaam zich had afgesloten van mijn gedachten en gevoelens. Ik liet het gewoon gebeuren, het maakte niets uit..