Zonder link ...
Ik ben altijd zo blij dat als ik mij op straat begeef er mensen zijn (meestal oudere) die het nog steeds in zich hebben om anderen beleefd te groeten.
Als ik dan mijn weg verder zet na het begroeten van mensen die ik zelfs niet kende dan begin ik bijna te wenen omdat ik dan denk: een mooi gebaar bestaat dus in deze duistere tijden nog altijd.
Ach, in vroeger tijden was ik nooit fan van de opmerking:
'Het zal mijn tijd wel duren'
In deze tegenwoordige dagen ben ik daar groot fan van geworden van die opmerking ondanks ze niet eerlijk is en ten koste gaat van familie, kinderen en kleinkinderen ...
Dat moest er even af.
Zou ik een psycho doc raadplegen?
