[Tegendradigaard]

zoals zovele mensen kijken we met de nodige verbazing naar de beelden die we te zien krijgen op tv naar aanleiding van de aardbeving en de daaropvolgende tsunamis.

Gisteren keek ik eerst naar de VRT of VTM (whats the difference..) en daarna keek ik toevallig nog eens naar het NOS journaal.
En toen zag ik een enorm verschil.
In Thailand liepen de mensen mekaar voor de voeten om de gevolgen van de ramp op te lossen. De Thaise bevolking verzamelde lijken, ruimde puin, waren bezig met heropbouw. Men kan zeggen dat de Thaise mensen de handen uit de mouwen staken en terug hun leven wilden opbouwen.

Toen kwam een reportage uit Indonesie. En daar was het een volledig ander fenomeen. Daar zat men gewoon op zijn gat.. te wachten op ... tja Allah. Men liet een reportage zien waarin een jonge vrouw de plaats liet zien waar haar zuster gestorven was en nu zoveel dagen na de ramp lag het lijk nog gewoon op dezelfde plaats. En ook nu weer deden de mensen daar niets. Gewoon wachten op hulp. Maar zelf de handen uit de mouwen steken.... ? Een moslim werd ondervraagd en die zei dat men hen maar moest komen helpen. Nochtans zag het er een gezonde jonge man uit die zeker zelf de handen uit de mouwen kon steken en dus zelf wat hulp zou kunnen organiseren. Neen dus. Hij zei dat het buitenland hen maar moest komen helpen en dan liefst nog de Australiers wist hij te vertellen.
(Kunnen ze later nog eens wat discotheken met Australische toeristen de lucht in laten vliegen - dacht ik met mijn slecht karakter)

Bon maar het enige verschil tussen Thailand en Indonesie is volgens mij de islam. Dus kan ik niet anders dan concluderen dat het die islam is die de mensen op hun gat laat zitten en laat wachten op hulp van bovenaf (waar blijft Allah dan zou ik zeggen) of hulp van buitenaf (van die vervloekte ongelovige honden dan nog wel...)