Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door Jan van den Berghe
De vergelijking is waterdicht. Boven de hoofden van de mensen die er woonden werd de tuin toegewezen aan iemand anders. De mensen die er al woonden, toonden zich niet tevreden maar hun stem werd niet gehonoreerd. De vreemde moest en zou een stuk van de tuin krijgen.
En zo gebeurde. Later meende de nieuwkomer dat hij nog meer van de tuin mocht inpalmen, vooral nadat de vorige eigenaar zich had proberen te verdedigen.
Voor het overige: u geeft goed aan dat de westerse wereld aan de oorzaak van het probleem. Het Jodenvraagstuk wou men daar oplossen door de Joden een staat te geven. Op die manier dacht de wereld de oplossing gevonden te hebben. Het tegendeel was waar: het bracht een kettingreactie aan problemen met zich mee.
|
Nee, de vergelijking klopt helemaal niet. De situatie tot 1949 (de oprichting van Israël) is het volgende.
1 De tuin was van niemand.
2 Twee mensen maken er aanspraak.
3 Er ontstaat ruzie die uit de hand loopt.
4 De tuin wordt meerdere keren verdeeld om de ruzie te beëindigen.
5 De een accepteert de laatste verdeling, de ander niet.
6 Degene die het niet accepteert haalt de buren erbij en probeert de ander in de sloot te gooien.
7 Hij verweert zich en breidt zijn tuin uit, terwijl twee buren ook een stukje tuin innemen.
Verder klopt ook de overigens veel gemaakte fout dat de Joden Israël zouden hebben gekregen aantoonbaar niet. Israël is het gevolg en niet de oorzaak van het feit dat de Arabieren en de Joden in het Britse mandaatgebied Palestina niet met elkaar konden samenleven. Bovendien waren de Joden de grote underdog in de Israëlische onafhankelijkheidsoorlog. De eerste delingsplannen dateren voor de Tweede Wereldoorlog.