Citaat:
Een onderwijzeres uit Richmond, in de Amerikaanse staat Utah, heeft onlangs haar beklag gedaan over haar job. Op sociale media vertelde ze hoe ze die dag vroeger naar huis was gegaan, moegetergd door het gedrag van leerlingen en hun ouders. Sinds ze haar openhartige bericht postte, wordt ze overspoeld met steun van overal ter wereld.
“Ik had al beslist om op het einde van dit jaar te stoppen met lesgeven. Maar na vandaag weet ik niet of ik dat wel zal halen.” Zo begon onderwijzeres Julie Marburger anderhalve week geleden haar relaas. Een moedeloze post waarbij ze ook beelden van vernielingen in de klas voegde.
“Zo ziet mijn lokaal er soms uit op het einde van een dag”, staat er te lezen. “En dan te denken dat ik de meeste van die vernielde spullen zelf heb gekocht. Ik heb immers geen klasbudget… Maar hier trek ik de lijn. Ik heb het helemaal gehad met het gedrag van sommigen.”
Geen respect meer
Net die dag was er ook een kwade ouder op haar afgestapt. De moeder vond dat Julie haar zoon niet zomaar mocht terechtwijzen voor zijn gedrag in de klas. “En ze vertelde me dat op een heel onbeleefde manier, voor de ogen van haar zoon”, schrijft ze.
“Ouders hebben totaal geen respect meer en hun kinderen zijn nog erger. En de enige bezorgdheid van de directie, is om ouders tevreden te houden. Maar op die manier kan ik mijn werk niet doen.”
Een week later zouden de kinderen hun rapport meekrijgen naar huis. En dat beloofde volgens de leerkracht nog meer miserie.
“Bijna de helft van mijn leerlingen is er niet door”, klinkt het. “Vooral omdat ze een hele reeks taken niet maakten. De jongste drie maanden leken de meeste kinderen en hun ouders er niet echt iets om te geven. Nochtans was er een wekelijks verslag, zijn er e-mails verstuurd en heb ik zelfs geprobeerd om hen te bellen. Maar volgende week zal ik waarschijnlijk wel constant telefoontjes en e-mails krijgen van woedende ouders die willen weten waarom hun kind er niet door is.
Mijn directie zal een verklaring eisen waarom ik zo veel kinderen heb laten zakken “zonder hen te helpen”, hoewel ik alles heb gedaan wat ik kon. Ik heb alleen niet zélf hun werk gedaan.”
|
Oh ja, het komt uit Richmond, in de Amerikaanse staat Utah...
Maar hoeveel leerkrachten kennen hier ook niet, meer en meer, hetzelfde scenario? Hoeveel jonge leerkrachten geven er de brui niet aan na een paar jaar "proberen" iets te doen dat voor onderwijs moet doorgaan? In sommige klassen zitten ze als in een zoo tussen een bende rumoerige apen die in niets geïnteresseerd zijn, zich doodvervelen en dat laten blijken...
Er zullen genoeg leerkrachten zijn, ook hier, die deze situaties herkennen. En neen, het is niet in elke klas zo, maar waar het is, is het een ramp!
Sommige mensen die het gedrag van bepaalde "jongeren", autochtoon en allochtoon, aanschouwen in de maatschappij en het schandalig vinden vergeten dat die apen ook op de schoolbanken zitten en het daar niet beter doen...
Maar onze media doen gewoon verder met wat ze gewoon zijn te doen: een ander beeld ophangen, en vooral of enkel diegenen aan het woord laten die passen in hun plaatje... Zoals bepaalde politiekers en leidinggevende figuren die het geheel vanachter hun bureau behandelen en beoordelen.
En we veranderen om de haverklap van alles en nog in het onderwijs om te doen alsof we goed bezig zijn...