Oorspronkelijk geplaatst door Het Oosten
Ja maar toch... Nuanceren is hier op zijn plaats. Men kan er nu eenmaal niet onderuit dat de collaborateurs , ook in de culturele sector van Vlaanderen, uit de Vlaams-nationalistische hoek kwamen. Of op zijn minst sympathiek stonden tegenover de invallende nazi-Duitsers. Ik denk hier aan : Valère Depauw, Verschaeve, Filip de Pillecijn, Fr Daels, Felix Timmermans, Ernest Claes, André Demedts, Gerard Walschap, Jozef van Overstraeten (toenmalige voorzitter van de VTB), pater Callewaert, Prosper de Troyer, Emiel Hullebroeck, Armand Preud'homme, Gaston Feremans, Wies Moens, Albert Servaes, pater Stracke, Dom Modest van Assche, enz.
Wat het Davidsfonds betreft. Het Davidsfonds was toen een fundamenteel en diep katholieke organisatie. Bisschoppen moesten niet veel hebben van de nazi-Duitsers of van samenwerking van het Davidsfond met het VNV. Te meer dat het Davidsfonds kost wat kost zijn (katholieke) onafhankelijkheid wenste te behouden. Dat is de reden waarom Eduard Ambter, toen voorzitter van het DF, het Davidsfonds nipt uit de collaboratie heeft kunnen houden. Vele VNV-ers, die ook diep katholiek waren, hadden immers tevens een lidmaatschap van het Davidsfonds.
Let wel, Ambter had nauwe banden met Jozef van Overstraeten, toenmalig directeur van de VTB. Van Overstraeten was een oud-activist, lid van het VNV, en zijn zoon Toon (latere mandataris van de Volksunie) trok op 17 jarige leeftijd naar het Oostfront.
Het zit dus allemaal wat gecompliceerder in mekaar dan dat u suggereert
Dat men de Vlaamse Beweging heeft willen treffen na de oorlog, is een kwakkel en onwaar. De zoveelste mythe gelanceerd uit en door collaboratiemiddens na de oorlog. Integendeel , zeer vele Vlaamse (zelfs zeer zware ) collaborateurs werden vroegtijdig vrijgelaten en enkelen onder hen werden later zelfs Belgisch minister.
|