Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door Het Oosten
Bij ons was de overloop van de arbeiders van de socialistische partij naar het VB evenmin onmiddellijk. Vergeet niet het VB niet onmiddellijk succes had en dat Karel Dillen gedurende een tijd moederziel alleen zat in het parlement.
De overloop van arbeiders naar het VB had verschillende redenen mijns inziens:
°de confrontatie in arbeiderswijken – doorgaans armere wijken- met moslim-immigranten die eerder massaal Belgie binnenkwamen op een gegeven ogenblik en zich eerder in die wijken vestigden.
°°de angst van deze autochtone arbeiders dat deze laaggeschoolde moslims hun job zouden kunnen gaan inpikken.
°°° de no-nonsense taal en wat brutale opstelling van het VB tegenover migranten en meer bepaald moslim-migranten. Taal die door deze arbeiders wel werd geapprecieerd.
°°°°het volledig falen van de socialistische partijen in dit verband die die achterban niet begrepen of niet wilden begrijpen. Vermoedelijk omdat deze partijen dachten dat ze de moslims als toekomstige kiezers konden binnenhalen. Wat voor een stuk ook is gebeurd. Edoch, hierdoor verloren deze partijen wel decennia- getrouwe kiezers.
°°°°° de toenmalige economische crisis(sen) die regelmatig toesloeg.
|
Het punt is dan wel dat de aantrekkingskracht niet zozeer ingegeven is door het nationaal-socialistische idee zelf, namelijk een solide natie, gebaseerd op nationalistische eigenschappen (taal, cultuur, ethnie, gemeenschappelijke geschiedenis, ingebeelde glorie, en zo voort), en een sociale politiek die alle leden van die natie een waardig bestaan wil geven ; maar eerder wel op het "zondebokken zoeken buiten de natie" aspect.
Er is natuurlijk wel een evident nationaal-socialistische grond in het "eigen volk eerst" gedacht ; maar aan de andere kant is dat zo een evidentie dat de negatie ervan enkel maar een oorlogsverklaring kan zijn he. Wie gaat er nu voor "eigen volk laatst ?".
Waarschijnlijk krijgen we een natuurlijke reactie van de arbeidersklasse, die dacht dat ze thuis was bij de sociaal-democratie, maar merkt dat de sociaal-democratie meer oog heeft voor extra-nationale armoede dan voor de arbeiders van de eigen natie, en dat de sociale inspanningen die die arbeidersklasse dacht dat het hen ten goede zou komen, eigenlijk volledig gedirigeerd worden naar die extra-nationalen. Maw, de arbeidersklasse, die in de sociaal-democratie dacht aan de ontvangende kant te zitten bij hun strijd tegen de bourgeoisie, merkt dat ze ernaast grijpt, dat de flux van sociale middelen naar extra-nationalen gaat met hun sociaal-democraten, en zelfs, dat ze soms aan de "gevende" kant gedwongen worden, alsof zij de bourgeois zijn die mogen dokken. Zo hadden ze het niet begrepen natuurlijk.
Dat er daarbij enig amalgaam gemaakt wordt tussen de wrevel voor het uitdelen van sociale middelen aan extra-nationalen via de sociaal-democratie, en de extra-nationalen zelf die daar lavig in baden, is te begrijpen ; het is dan ook bijzonder gemakkelijk voor een nationaal-socialistische beweging om daarop in te spelen en die als de aan te wijzen zondebokken in te voeren, in plaats van de klassieke bourgeois. Alles bij elkaar beseft de arbeidersklasse misschien dat zij minder te vrezen heeft van de bourgeois die tevens voor werk zorgt, dan van de bodemloze put van extra-nationale armoede waarin al die sociale middelen die zij dachten die hen toekwamen, gekieperd worden.
Maar ik zou toch wel even op een diep verschil willen wijzen tussen het racisme van Hitler, dat hij van in 't begin had, en het electorale opportunisme dat zich voordoet door toedoen van het sociaal-democratische beleid dat sociale middelen in een extra-nationale armoedeput dumpt en dus uitnodigt om die armoede als zondebok aan te wijzen, terwijl het echte probleem hem in die politiek zit, voor de arbeidersklasse.
Kort: het genereus zijn met extra-nationale armen, wekt wrevel bij de nationale minder-begoeden. Hierdoor beseffen zij het belang van de middelen "binnen de natie" te houden. Het "eigen volk eerst" idee in het uitdelen van sociale middelen spreekt dus wel aan.