[Knuppel]

Ik zal jullie een voorbeeld uit de praktijk geven van de wijze waarop "sociale" huisvestingsmaatschappijen werken. Met mezelf als onderwerp én als getuige.

In 1973 scheidde ik na negen huwelijk van mijn alcoholverslaafde man. We hadden een eigen huis van de Kleine Landeigendom dat bijna voor de helft was afbetaald maar dat, nadat de scheiding officieel werd uitgesproken, meer dan drie keer zoveel opbracht als het had gekost.

De scheidingsprocedure (en dus ook de verkoop van ons huis) sleepte jaren aan omdat mijn ex. weigerde om te scheiden. Ik woonde met mijn drie kinderen in bij mijn zus in afwachting van de officiële scheiding. Ik vroeg en kreeg een nieuw gebouwde sociale woning omdat ik drie kinderen had en geen betaalbare huurwoning vond. Ik moest immers ook nog mijn eigen woning verder afbetalen. Mijn ex. weigerde ook op dat vlak elke medewerking en verantwoordelijkheid. Hij bleef in onze woning wonen én pikte tijdens de avondschool die ik volgde de auto. Die had ik nochtans nodig omdat ik een eind van huis werkte.

Ik woonde al enkele jaren in de sociale woning toen de scheiding werd uitgesproken en mijn huis verkocht werd. Ik wilde de sociale woning kopen maar de maatschappij weigerde. Ik werd als alleenstaande vrouw met drie kinderen niet capabel geacht om mijn "sociale" woning te kopen. Na 14 jaar lang mijn huis te hebben gehuurd nam ik contact met de nationale maatschappij voor huisvesting en vroeg om uitleg waarom ik mijn huurhuis niet mocht kopen van de kantonnale bouwmaatschappij. Plots kon het wél.

Ik wist van de aannemer die de wijk bouwde dat hij 800.000 frank per woning had gekregen. Ik moest er 1.475.000 frank voor betalen. Dat is bijna het dubbele van wat de aannemer ervoor had gekregen.

Ik vroeg mijn huurwaarborg van 5000 frank terug toen de koopakte getekend werd. Om één of andere reden kon die huurwaarborg mij niet ter plaatste worden terugbetaald. Ik kreeg later een check van 4986 frank toegestuurd. Geen cent intrest maar wel min 14 frank voor de postzegel om mij die check toe te sturen. De "sociale" huisvestingsmaatschappij had blijkbaar 14 jaar lang mijn huurwaarborg in een potje onder de grond bewaard.

Maar nu komt het pas!

Na 16 jaar, en na door de jaren heen een hele hoop kosten te hebben gedaan aan mijn huis, tuinaanleg, klinkers leggen, rolluiken boven en beneden, een elektrische garagepoort, een nieuwe verwarmingsketel, enz... verhuisde ik. De kinderen waren het huis uit en ik vond de man van leven. De "sociale" huisvestingsmaatschappij had recht op voorkoop maar gebruikte het niet. Ze trok wel 10.000 euro van de verkoopprijs af omdat ik geen 20 jaar als eigenaar mijn "sociale" woning bewoonde. Wat niet mijn schuld was, maar wél die van de "sociale" huisvestingsmaatschappij. Ik had er ook al 14 jaar als huurder in gewoond én regelmatig huur voor betaald.

Als men weet wat de aannemer verdiende aan de bouw van die "sociale" woningen, alsook dat ik er alles samen en omgerekend bijna twee miljoen frank voor betaalde, plus 14 jaar huur, dan weet men ook dat mijn sociale woning bijna drie keer zoveel opbracht voor de "sociale" woonmaatschappij als de nieuwbouw haar kostte.

Hoog tijd om die "sociale " huisvestingsmaatschappijen eens deftig door te lichten.