Ik schrijf daar toch niets in de trant van 'ik durf niet meer met mijn vriend over straat lopen'?
Maar goed, als je wilt dat ik daar iets over zeg: ik heb persoonlijk geen behoefte aan handjes-vasthouden. Maar gesteld dat ik dat zou willen, dan zou ik inderdaad op mijn qui-vive zijn. Dat is evenwel nog iets anders dan hysterisch doen.
Keep cool, be wise.
En nee, in de jaren '70 en '80 was het absoluut niet beter. Ik zat op een volledig blanke school. Nooit heb ik daar ook maar iemand gekend die ervoor uitkwam homoseksueel te zijn, hoewel ze er, zoals mij jaren later bekend werd, wel degelijk waren. Wat wel veranderd is, is het vooruitgangsoptimisme. In de jaren '70 en '80 was de toestand slecht, maar er was een voorzichtig geloof dat holebi's stap voor stap vooruitgang konden boeken. Vandaag vrezen sommigen voor stilstand of zelfs achteruitgang. Ik begrijp en deel die vrees minstens ten dele, maar niet op het hysterische af. (Ik sta trouwens ten aanzien van bepaalde vormen van "vooruitgang" niet zo positief, maar dat is een andere kwestie.)
Bij de jonge generatie moslims zie je een grotere diversiteit dan tevoren: ontspoorde, in zowat alles mislukte jongeren enerzijds die hun laatste houvast zoeken in een radicale islam; maar ook steeds meer jongeren die studeren en globaliter een meer kosmopolitische kijk hebben op onze samenleving.
Je kunt je natuurlijk, zoals Vlad, volproppen met negativisme en nog louter in hyperbolen spreken, maar ik kijk liever naar de werkelijkheid in al haar complexiteit en veelzijdigheid. Het aardige daarvan is dat je niet alleen de problemen ziet, maar ook de kansen. En niet omdat ik van nature een optimist zou zijn - verre van - maar strijdvaardigheid is soms iets anders dan als een wildeman te wapen lopen tegen een als monolithisch gepercipieerde vijand. Uit die aanpak spreekt eerder een aftands machismo dan een gezond - ik zou haast zeggen apollinisch - probleemoplossend vermogen.