[patrickve]

Oorspronkelijk geplaatst door djimi

Fragmenten: << ... Politiek is altijd een beetje geven en nemen, maar met een minderheidskabinet is de verhouding tussen regering en parlement zo uit balans dat ook dat geven en nemen hun evenwicht niet vinden.

De weegschaal van de macht sloeg dus uit in het voordeel van het parlement. Daar hoort in een parlementaire democratie trouwens ook het centrum van de politieke macht te liggen, maar het ligt er al decennia niet meer. Ik had dus gehoopt dat de volksvertegenwoordigers hun kans zouden grijpen.

Het parlement greep helemaal niet die kans. Het werd daarentegen de voortzetting van de chronische ziekte waar onze parlementaire democratie al jaren aan lijdt, de particratie.

Wat al die mensen die dat schrijven, missen, is systeem inzicht. Wetenschappers zijn in dat opzicht waarschijnlijk bevoordeeld, omdat zij gans de tijd geconfronteerd worden met complexe gedragingen die voortvloeien uit eenvoudiger wetmatigheden. De precieze wetenschappelijke discipline heeft hierbij zelfs geen belang: bijna alle wetenschappers komen op een of andere manier "emergent properties" tegen, ttz, ontstane wetmatigheden, die verklaard worden door het samenspel van individuele gedragsregels van de samenstellende onderdelen, op zulke manier dat die emergent properties daar een niet-evident gevolg van zijn. Spectaculaire zulke effecten zijn bijvoorbeeld fase-overgangen, of chaotische verschijnselen ; van symmetrie brekingen en dergelijke meer. Statistisch natuurkundigen zijn er specialisten van, maar ook biologen, scheikundigen,... komen zulke verschijnselen alle dagen tegen.

Het is dus eigenaardig om vast te stellen dat politieke commentatoren totaal ignorant schijnen te zijn van wat schering en inslag is in vele wetenschappelijke vakgebieden.

In de natuurkunde leer je zoiets als het "Ising model", een heel simpel model van kleine magneetjes die in een 2-dimensioneel rooster met elkaar magnetisch interageren. Het is een verbazend simpel model met verbazend complex gedrag. Zo ontstaan er "ferromagnetische eilandjes" waar alle magneetjes gelijk georiënteerd staan, naast andere eilandjes waar de anderen ook georiënteerd zijn, maar in een andere richting.

Een parlementaire democratie doet daar een beetje aan denken. Individuele parlementsleden zullen, om zich herverkiesbaar te maken, er voordeel aan hebben van samen te werken en "hun magneetjes in dezelfde richting" te zetten. Inderdaad verhogen ze zo niet alleen hun kans om daadwerkelijk iets gedaan te krijgen, maar kunnen ze ook elkaar steunen bij verkiezingen. Een groep "eensgezinde parlementsleden" is veel sterker dan een individueel lid ; en mocht dat individueel lid inderdaad spectaculair sterk lijken, dan wordt het aantrekkelijk, als ander parlementslid, om U daarop af te lijnen.

In een parlementaire democratie kan een individueel parlementslid niks. Hij heeft zijn peers nodig om iets te bekomen. Het is niet zoals een economisch model waar individuele productie tot individuele resultaten leidt. Een parlementslid moet, om gelijk wat gedaan te krijgen, een meerderheid van peers meekrijgen. Dat is veel en veel gemakkelijker als er een paar "blokken" zijn van peers, dan dat je elke peer individueel moet overhalen.

Als dusdanig krijg je een automatische "condensatie" van parlementsleden in "ferromagnetische eilandjes". Dat geeft U veel en veel meer macht als parlementslid om iets te bekomen wat je wil, om te ijveren voor herverkiezing en dergelijke meer, maar de prijs is dat je "moet dansen naar de pijpen van uw groep".

Maw, een "condensatie in partijen" is de normale gang van zaken in een parlementaire democratie: de parlementaire democratie heeft een dynamiek, die partijen automatisch doet ontstaan.

Elk parlementslid dat niet meespeelt, wordt door de regels van het systeem uitgerangeerd.