Los bericht bekijken
Oud 18 januari 2005, 21:07   #5
Patriot!
Secretaris-Generaal VN
 
Patriot!'s schermafbeelding
 
Geregistreerd: 6 oktober 2002
Locatie: België - Belgique - Belgien - Belgium
Berichten: 21.353
Stuur een bericht via ICQ naar Patriot! Stuur een bericht via MSN naar Patriot!
Standaard

Beste,

Eerst enkele kortere tekstjes, daarna een langere.

Waarom België een troef is

“Laat mij van in den beginne duidelijk zijn. Ik ben hier gekomen om U te zeggen : Neen aan het separatisme … van 1830”.
Het zijn de woorden waarmee Professor Matthias Storme zijn redevoering begon voor het Verbond van Vlaamse Oud-Strijders (VOS).
Het is namelijk de mening van Storme en de zijnen dat er in 1830 een vergissing gebeurd is. België had zich niet mogen afscheuren van het Koninkrijk der Nederlanden. België was en is immers een kunstmatige staat, die volgens het Vlaams-nationalisme enkel gewild was door een Franstalige elite, niet door de gewone man in de straat. Bovendien zou de Belgische onafhankelijkheid geleid hebben tot de marginalisering van de Nederlandse taal. De Belgische onafhankelijkheid was en is daarenboven tegennatuurlijk, want in België spreekt men niet één taal, maar drie talen. In België leeft niet één volk, maar leven minstens vier volkeren: de Vlamingen en de Walen, de Brusselaars en de Duitstalige Belgen. Bijgevolg bestaat er geen Belgisch Volk en dus ook geen Belgische Cultuur!

Conclusie van het Vlaams-nationalisme: België moet verdwijnen! In de ideale, door God gewilde staat spreekt men namelijk maar één taal, en is er immers maar één cultuur! De door God en de natuur gewilde staat kan daarom onmogelijk multicultureel of meertalig zijn!

Dit zijn, in een notendop, de gedachten waartegen deze tekst wil ingaan.

1 . De geschiedenis van de Vlaamse Beweging in de Belgische context.

In dat kader past het om te beginnen met een korte toelichting over de rol van de Vlaamse Beweging in de politieke geschiedenis van België. Het België van 1830 was een unitaire, eentalig Franse staat. Het Nederlands was nog geen officiële taal en bestond in feite slechts uit een mengelmoes van dialecten. Geleidelijk aan onstond er in het Noorden van de jonge staat een beweging die stelde dat het Nederlands evenwaardig moest worden behandeld. Dit is wat men de Vlaamse Beweging is gaan noemen. Ongetwijfeld werd deze beweging gesteund door een groot deel van de bevolking. Niettemin heeft deze beweging zéér véél weerstand ondervonden van zowat de hele politieke klasse op dat ogenblik. De Katholieke Partij die zich vandaag als super-Vlaams tracht te profileren, was dan immers, toen er nochtans nood was aan een Vlaamsgezinde partij, super-Frans! Bij de liberalen van toen, die zich vandaag Vláámse Liberalen en Democraten noemen, was het begrip voor de gerechtvaardigde Vlaamse eisen óók ver te zoeken. Wellicht is het de invoering van het algemeen stemrecht geweest die de Vlaamse zaak mee vooruit heeft geholpen. De Franstalige machthebbers, zowel die ten noorden als die ten zuiden van wat wij nu de taalgrens noemen, konden het zich dan ook niet lang meer permitteren om aan de gerechtvaardigde eisen van de Vlaamse Beweging voorbij te gaan. Het is dan ook niet toevallig dat de emancipatiestrijd van de Nederlandse taal in België hand in hand ging met de democratisering van het land.

Na een lange strijd heeft men bereikt wat men wilde: het Nederlands en het Frans zijn evenwaardige talen geworden. Men heeft België ingedeeld in vier taalgebieden: een eentalig Nederlands gebied, een eentalig Frans gebied, een Duitstalig gebied en het tweetalig gebied Brussel-Hoofdstad. Sinds 1970 hebben de Vlaams-nationalisten zéér veel vooruitgang geboekt op het terrein, in die zin dat zij menige regering hebben kunnen dwingen tot het doorvoeren van diverse staatshervormingen. Men is niet blijven stilstaan bij de idee van gelijkheid der talen. Men is immers eigen instellingen gaan creëren voor de deelstaten. Op die manier is een regio ontstaan die men voor het eerst duidelijk kon aanduiden op de landkaart, althans in theorie, en die als vanzelfsprekend de naam “Vlaanderen” meekreeg. Die regio kreeg eigen instellingen. Zo kwam er een Vlaamse Raad, die men echter al vlug Parlement is gaan noemen. Het woord “Raad” vond men niet waardig genoeg om het orgaan dat het Vláámse volk moest vertegenwoordigen, aan te duiden. Daarnaast kwam er ook een Vlaamse Regering, en natuurlijk de bijhorende administratie. Deze instellingen zijn er niet van vandaag op morgen gekomen. Zij hebben geleidelijk aan vorm gekregen tijdens de verschillende staatshervormingen. In 1970, 1980, 1988, 1993, en voorlopig tenslotte in 2001, zijn diverse diplomatieke conferenties gevormd. Tijdens deze conferenties eisten de talrijke regeringen die ons land rijk is, niet enkel eigen instellingen op, maar ook telkens meer en meer bevoegdheden voor de eigen regio. Want wat we zelf doen, doen we beter!

2 . Van “staatshervorming” tot “staatsontbinding”.

Als er één rode draad doorheen die zondvloed van staatshervormingen loopt, dan is het wel deze: België wordt beetje bij beetje verder ontbonden. Zo zou men ertoe komen om het begrip “staatshervorming” in ons land te gaan beschouwen als synoniem van “staatsontbinding”.
Keer op keer werd de federale staat immers verder uitgekleed. Minder België en méér Vlaanderen was telkens het resultaat. De Vlaamse Beweging was en is nog altijd één van de belangrijkste motoren achter deze “ staatsontbindingen ”.

Maar de politieke realiteit is ten opzichte van de vorige eeuw enorm veranderd. Vandaag kan immers geen enkel politicus of activist die zichzelf ernstig wil noemen, beweren dat Vlaanderen onderdrukt wordt door “ het Franse juk ”. Wie in België Nederlands praat is evenwaardig geworden aan een Franstalige, en heeft evenveel rechten, of in vele opzichten zelfs méér rechten ! Want wie in Vlaanderen woont zal geen kijk- en luistergeld meer moeten betalen. De zorgverzekering wordt in de eerste plaats in Vlaanderen én voor Vlamingen georganiseerd. Wie in Vlaanderen zijn loopbaan tijdelijk wenst te onderbreken, krijgt daar straks méér premie voor dan wie dat in Wallonië zal doen. Zo bepaalt de taal dus hoeveel rechten je krijgt.

De stelling dat Vlamingen in België onderdrukt worden door de Franstaligen, klopt dus niet meer. Een neutraal waarnemer zou misschien zelfs eerder van het omgekeerde durven spreken. Die stelling kan dus ook niet langer verklaren waarom de politici België almaar verder uitkleden. Er moet dus een andere motivatie achter die vloedgolf van staatsontbindingen zitten. Maar welke ?

De vraag naar het waarom is een vraag waarop men geen antwoord lijkt te krijgen, wanneer men de politieke onderhandelaars hoort spreken. Zelfs wanneer men de kranten afspeurt, vindt men nauwelijks iets wat die vraag zou kunnen beantwoorden. Het meest recente voorbeeld van een reeks ongemotiveerde splitsingen van bevoegdheden zijn zonder enige twijfel de Lambermontakkoorden . Bij deze akkoorden werden onder meer gesplitst : de Belgische Dienst voor de Buitenlandse Handel, de Ontwikkelingssamenwerking voor wat betreft de Vlaamse bevoegdheden, de Landbouw en een deel van de fiscaliteit. Nooit heeft men één politicus van tevoren horen zeggen dat de strategie van Vlamingen en Walen te zeer van elkaar verschilde inzake Landbouw, Ontwikkelingssamenwerking, of Buitenlandse Handel om deze bevoegdheden federaal te houden. Daar waar aan vorige staatsontbindingen nog een “ crisis der instellingen ” voorafging, was deze hier totaal afwezig ! Sterker nog, de personen “ te velde ”, zoals men dat zegt, hebben tegen elk van deze splitsingen heftig geprotesteerd ! Ik heb het dan over de Boerenbond, de NGO’s, de Belgische exporterende bedrijven. Maar ook dát heeft niet mogen baten. Het politieke akkoord was immers al gesloten, niet in de openbaarheid van het Parlement, waar in een democratie normaal het zwaartepunt van de besluitvorming zou moeten liggen, maar achter de gesloten deuren van een intergouvernementele, diplomatieke conferentie, ver weg van de burgers. Niemand heeft zich ooit de moeite getroost om aan te tonen dat de gedane splitsingen noodzakelijk waren om een goede werking van de instellingen te verzekeren. Men moest dit ook niet doen, aangezien de diplomatieke conferenties, waarin de Lambermontakkoorden zijn gesloten, aan geen enkele democratische vergadering verantwoording verschuldigd waren! Deze diplomatieke conferenties zijn niet ten val te brengen. De kiezer heeft er in geen enkel opzicht rechtstreekse invloed op. Vandáár dat de politici dus niets hoeven te vrezen. De diplomaten van onze politiek zijn werkelijk “ incontournable ” geworden. Vandaar ook dat zij zich nooit de moeite getroost hebben om in interviews aan de bevolking uit te leggen waaróm nu al deze nieuwe splitsingen noodzakelijk waren. Misschien hebben zij dit ook wel vermeden omdat hun achterban te zeer verdeeld was over de materie ?

3 . De motivatie ?

Aangezien noch de politici, noch de media de mondige burger van dit land kunnen of willen uitleggen waarom men zijn land aan het afbreken is, is men genoodzaakt om zélf naar mogelijke verklaringen en motivaties te zoeken.

3.1 . De wil van het volk ?

De eerste gezonde reflex van elke democraat zou zijn om te stellen dat het de wil van de bevolking is dat er méér Vlaanderen komt en minder België. In een ware democratie worden de politici immers geacht de wil van het volk te vertolken.

Welnu, er zijn in België én in Vlaanderen de laatste decennia tal van opiniepeilingen verschenen waaruit bleek én blijkt dat slechts een uiterst kleine minderheid van de Belgen, ja zelfs een uiterst kleine minderheid van de Vlamingen, gewonnen is voor separatisme. Enkele van deze cijfers wil ik U vanavond meegeven. Een eerste cijfer haal ik uit het boek “ Nationalisme in België ” van Kas Deprez en Louis Vos, dat in 1999 verscheen bij uitgeverij Houtekiet. Dit boek publiceert de resultaten van een opiniepeiling uit 1995 waaruit bleek dat slechts 3,6 % van de Vlamingen zich uitsluitend Vlaming voelt. Dit boek staat boven elke verdenking van partijdigheid ten voordele van het behoud van de Belgische staat, aangezien het werd gesubsidieerd door de Vlaamse Gemeenschap zelf. In het boek maakt men de vergelijking met cijfers uit een gelijkaardig onderzoek uit 1991 om tot het besluit te komen dat het aantal Belgischgezinden effectief is toegenomen!
Een tweede cijfer komt uit een pas verschenen onderzoek van het ISPO, wat staat voor het Interuniversitair Steunpunt voor Politieke Opinie-onderzoek. Dit onderzoek werd uitgevoerd in opdracht van de VRT en De Finacieel Economische Tijd en peilde naar de motieven van de kiezer uit 1999 om voor een bepaalde politieke partij te kiezen. Uit het onderzoek blijkt dat voor de Vlaamse kiezer het volksnationalisme überhaupt géén rol speelt bij zijn of haar partijkeuze. Slechts 1,5% van de Vlamingen laat zich leiden door het Vlaams-nationalisme in zijn of haar kiesgedrag. Het valt op dat dit bijzonder weinig is.

Het Vlaams-nationalisme zit uiteraard bijzonder verveeld met deze cijfers. Het waarheidsgehalte van de gehouden opiniepeilingen wordt aangevallen, want de cijfers zijn “ gemanipuleerd ” en “ onbetrouwbaar ”.
Allicht zal er een foutenmarge in acht genomen moeten worden en kan men aannemen dat de peilingen er enkele procenten naast zitten. Maar zelfs áls men zou aannemen dat dit zo is, dan nóg blijkt dat er maar bijzonder weinig Vlamingen zijn die vijandig staan tegenover België.

Voor de democratische politicus of activist kan de wil van het volk bijgevolg allerminst een motivatie zijn om België verder af te breken. Zelfs de meest radicale flamingant kan niet anders dan toegeven dat zijn gedachtegoed niet gedragen wordt door zijn eigen “ Vlaamsche volk ”! Toch houdt de afbraak van België aan. De zondvloed van staatshervormingen lijkt nog niet voorbij. Zopas hebben we met de Lambermontakkoorden een reeks splitsingen achter de rug en niets wijst erop dat dit de laatste zullen zijn, integendeel. Hoe kan dit ? ? ?

Wel, in België zit al wie tegen een verdere staatshervorming is met een groot probleem. Want voor welke partij moet men stemmen indien men duidelijk wil te kennen geven dat België moet blijven bestaan ? Geen enkele partij in België verdedigt nog met animo de Belgische, meertalige democratie. De kiezer heeft slechts de keuze tussen partijen die België wensen af te breken en partijen voor wie de afbraak van België geen prioriteit is. Maar geen enkele partij stemt tegen een verdere staatshervorming omdat zij vindt dat die te ver gaat ! In ons land stemt men enkel tegen een verdere afbraak van de staat omdat die niet ver genoeg gaat ! Dat er in ons land separatisten zijn is normaal, dat er daartegen geen politieke oppositie bestaat is volkomen abnormaal ! Maar onze partijstructuren zitten zodanig in elkaar dat partijen niet anders kunnen dan het belang van Vlaanderen te verdedigen en de vermeende verschillen met “ de Walen ” op te blazen tot onoverbrugbare kloven. Er zijn in België namelijk geen federale partijen meer. Alle partijen zijn gesplitst in een Vlaamse en een Waalse vleugel die in sommige gevallen niets meer met elkaar gemeen hebben of willen hebben. Het is immers te verwachten dat een Vlaamse partij enkel of vooral de belangen van haar eigen regio zal verdedigen. Het gebrek aan federale partijen maakt dan ook dat er geen partijen meer bestaan die het gemeenschappelijk Belgisch belang verdedigen. Aldus zit men met een democratisch deficit van formaat ! Al wie een duidelijke “ Belgische ” stem wil geven tijdens de verkiezingen, wordt immers de mond gesnoerd. Het feit dat er geen Belgische partijen meer zijn verklaart waarom de politici het zich kunnen permitteren om de wil van de bevolking aangaande de Belgische Kwestie compleet, maar dan ook compleet te negeren. De Belgischgezinde kiezer staat volledig machteloos tegenover een politieke elite die hij niet ter verantwoording kan roepen.

3.2 . Emotionele versus rationele redenen

Een andere stelling is dat het Vlaams-nationalisme eerder een kwestie van emotie is dan van rationaliteit. Vlaams-nationalisten keren zich op een niet rationeel te verantwoorden manier tegen alles waar het adjectief “ Belgisch ” in voorkomt. Er zijn tal van voorbeelden uit de politieke praktijk waarvan hieronder een selectie aangeboden wordt.

Neem bijvoorbeeld de uitspraak van Lionel Vandenberghe, de voorzitter van het Ijzerbedevaartcomité in La Libre Belgique ter gelegenheid van de jaarlijkse Ijzerbedevaart dit jaar. Vandenberghe zei dat, moest hij minister van Sport zijn, dat hij dan de splitsing van de Rode Duivels zou vragen ! De voormalige VU-minister van Sport, Johan Sauwens maakte er geen geheim van dat hij aanstuurde op de splitsing van de Belgische Voetbalbond. Alleen is het hem nog niet gelukt, omdat hij nog niet genoeg geld kon aanbieden! U moet goed weten dat subsidies vanuit de Vláámse Regering hét lokmiddel bij uitstek zijn, waarmee Sauwens al verschillende nationale sportbonden heeft kunnen doen verdwijnen. Zijn opvolger, Bert Anciaux, is er nu dubbel zo hard zijn werk van aan het maken.
Het zal U duidelijk zijn dat de enige reden waarom de nationale sportbonden en de Rode Duivels volgens sommigen moeten gesplitst worden, de haat is tegen België en alles wat de Belgen verenigt ! Men probeert niettemin om hiervoor een rationeel aandoende argumentatie naar voren te brengen. Deze luidt dan als volgt, en ik citeer voormalig minister Sauwens : “ De sportbonden moeten zich aanpassen aan de staatkundige logica volgens dewelke ons land geëvolueerd is. ” Dit is hetzelfde als zeggen dat wij niet meer voor de Rode Duivels mogen supporteren omdat België in hoge mate gefederaliseerd is. Dit is óók hetzelfde als zeggen dat de nationale sportbonden moeten gesplitst worden omdat er al zovéél gesplitst is.

Een andere beslissing, die de emoties waarop heel de nationalistische logica gebouwd is, duidelijk aan het licht brengt, is de beslissing om in Vlaanderen alle verkeerspalen zwart-geel te verven. Dit toont aan dat vele nationalisten eerder begaan zijn met de kleuren van de Vlaamse vlag, dan met wat zij plegen “ goed bestuur ” te noemen, het toverwoord dat alle splitsingen moet rechtvaardigen.

Wat terloops óók in de media kwam, is de splitsing van de Nationale Plantentuin te Meise.
In andere landen zou hiermee door journalisten en politici de draak worden gestoken. Politici die zulks zouden voorstellen, zouden politieke zelfmoord begaan en het vermogen verliezen om ooit nog au sérieu genomen te worden. In België is al wie hier kritiek op levert, d’office een oubollige Belgicist!

Een ander voorbeeld is de eis van de Vlaamse Beweging voor een splitsing van het internet. Het “.be” stoort hen uiteraard, want staat symbool voor België. Wat heeft een splitsing van het internet te maken met een goed bestuur? Waar zit hier de rationele argumentatie?

Hier en daar poogt men weliswaar om via ingewikkelde, wetenschappelijke termen te verantwoorden waaróm men vindt dat bepaalde zaken gecommunautariseerd moeten worden. Dit komt onder méér tot uiting via de term “ homogene bevoegdheidspakketten ” . Om hier een voorbeeld van te geven, kan verwezen worden naar het werkloosheid- en tewerkstellingsbeleid. Het tewerkstellingsbeleid, de arbeidsbemiddeling is Vlaams, de werkloosheid is Belgisch. Sommigen vinden dat op z�*ch reden genoeg om het hele zootje te splitsen en dus Vlaams te maken. Dit komt erop neer dat men de ene materie splitst omdat er in het verleden ook al een andere werd gesplitst. Een echte reden wordt in feite niet gegeven.

Een ander toverwoord dat vaak gehanteerd wordt door separatisten is het “ subsidiariteitsbeginsel ”. Dit beginsel wordt dan spontaan gedefinieerd als zeggende dat alle bevoegdheden op het laagste niveau moeten worden uitgeoefend. Het feit dat men een louter theoretisch beginsel, dat dan bovendien nog verkeerd wordt ingevuld ook, jarenlang heeft kunnen gebruiken om Vlamingen en Walen uiteen te drijven, is op zijn minst opmerkelijk. Op Europees niveau, waar men dit beginsel voor het eerst verwoordde, bestaat tot op de dag van vandaag onenigheid over de betekenis ervan. Naar ons oordeel zegt het subsidiariteitsbeginsel niet dat alle bevoegdheden op het laagste niveau moeten worden uitgeoefend, maar wel dat elke bevoegdheid moet worden uitgeoefend op het niveau dat daar het beste voor geschikt is, of dit nu een hoger of een lager niveau is.

Aldus werden de lezer een aantal trucs aan de hand gedaan om de nationalistische logica in de actualiteit te ontmaskeren. De lezer wordt hierbij uitgenodigd om de proef op de som te nemen.

3.3 . Cultuurverschillen ?

Een veel gehoord argument voor een totale afbraak van België is dat de cultuurverschillen tussen Vlamingen en Walen te groot zouden zijn om nog samen in één land te leven. Ook dit is niet meer dan een schaamlapje waarachter pure, volksnationalistische motieven verborgen worden.

Ten eerste, hoe kunnen de Vlamingen nu beweren dat zij niet meer met de Walen willen besturen omdat zij er teveel van verschillen, wanneer diezelfde Vlamingen zich op het Europese niveau bereid verklaren om met Grieken, Spanjaarden, Italianen, Duitsers en Fransen rond de tafel te gaan zitten ?

Ten tweede, is het niet aan ons om het bestaan van bepaalde verschillen te ontkennen. Dat zou het verloochenen van de werkelijkheid zijn. Máár, … niet enkel tussen Vlamingen en Walen bestaan er verschillen. Ook tussen Limburgers en Antwerpenaren bestaan die. Ook tussen mensen die in een stad wonen en mensen die op het platte land wonen. Alleen worden deze verschillen niet “ gepolitiseerd ”. Het is toch ook niet omdat de mentaliteit van werkgevers en werknemers ver uiteenloopt, dat er geen bedrijven meer worden opgericht, of dat alle bestaande bedrijven uiteenvallen, zoals sommigen zeggen dat ook België zal uiteenvallen?

Ten derde, is het onze stelling, te ontkrachten door onze tegenstrevers, dat men op gelijk welk ogenblik op gelijk welke plaats in gelijk welk land een grens kan trekken die dat land in twee deelt, om dan na verloop van tijd te gaan constateren dat er tussen beide landsdelen opmerkelijke verschillen bestaan. Het zou immers bijzonder toevallig zijn dat men telkens op een verhouding 50%-50% uitkomt ! Dit is ook in België niet anders, alleen spreekt men bij ons van een “ kloof tussen noord en zuid ” vanaf het ogenblik waarop men een verhouding 60%-40% krijgt !

Ten vierde, is er geen absolute waarheid die zegt dat, als beide landsdelen op dit of op dat punt zus of zo van elkaar verschillen, er een onoverkomelijke onmogelijkheid tot samenleven ontstaat. Nationalisten zullen het nochtans als zodanig voorstellen.

Ten vijfde, moet men opletten met de vaststelling van deze “ vermeende ” verschillen. Immers, nationalisten zijn mensen die zich als doel hebben gesteld dat België moet verdwijnen om plaats te maken voor een onafhankelijke, soevereine, Vlaamse staat. Dit is dus voor hen een doel op zich. Welnu, mensen die zich de ondergang van België tot doel hebben gemaakt, zullen er niet voor terugdeinzen om bepaalde verschillen, desnoods op kunstmatige wijze, te genereren, of toch op zijn minst uit te vergroten. Een voorbeeld daarvan kan gevonden worden in de teksten van welbepaalde, Vlaamsgezinde juristen. Sommige van hen vinden namelijk dat de opvattingen over bepaalde rechtsprincipes in noord en zuid zodanig uit elkaar lopen, dat Justitie gesplitst moet worden. Zij “ constateren ” namelijk dat men in Vlaanderen veel dichter aanleunt bij Nederlandse opvattingen, daar waar men in Wallonië Frankrijk als voorbeeld neemt. Als je dan een separatistische jurist bent, wordt de verleiding dan ook bijzonder groot om voortaan enkel nog naar Nederlandse literatuur te verwijzen, en de Franstalige te negeren, of om het er oneens mee te zijn om die en die reden. Aldus worden, en niet enkel in de juridische sfeer, de verschillen tussen Vlamingen en Walen door sommigen bewust uitvergroot of zelfs gegenereerd.

3.4 . Vlaamse machtshonger

Niet alleen de kleine minderheid van nationalisten bespoedigt de opdeling van ons land. Daar zouden zij immers op zichzelf niet sterk genoeg voor zijn. Deze minderheid wordt geholpen door de traditionele partijen, die allen al een hele tijd geleden opgesplitst zijn in Vlaamse en Waalse partijen. Zoals eerder al gezegd is het precies om die reden dat er zo lauw gereageerd wordt op de nationalistische eisen en dat deze eisen zelfs grotendeels ingewilligd worden, niettegenstaande een bevolking die het liever anders zou zien !


4 . Slot

Met voorgaande opmerking in het achterhoofd, kan men keer op keer de nationalistische logica, en de verschillende vormen waaronder zij zich uit, ontmaskeren. Het moge duidelijk zijn dat er volstrekt geen rationele gronden bestaan die het verdwijnen van de Belgische democratie onvermijdelijk zouden maken.

Wij leven in een tijd waarin de Europese gedachte steeds meer vorm krijgt. Op dit ogenblik betaalt men in Spanje en in Duitsland met hetzelfde geld. De Europese idee is in beginsel ontstaan vanuit de verschrikkingen van de voorbije wereldoorlogen, en hield in dat er over taal- en landsgrenzen heen zou worden samengewerkt, om nieuwe conflicten te vermijden. Na de Tweede Wereldoorlog was eenieder het erover eens dat dezelfde volkeren, die voorheen uit nationalistische motieven tegen elkaar werden opgezet, voortaan met elkaar aan tafel moesten zitten en hun nationale belangen deels terzijde moesten schuiven.

Het zal geen toeval zijn dat België, een land dat zelf uit meerdere taalgebieden en volkeren bestaat, één van de grootste motoren is geweest achter de Europese eenmaking. Die Europese eenmaking is nog verre van ideaal. Er moeten nog verschillende initiatieven genomen worden. Aan het democratisch deficit binnen de Unie moet nog iets gedaan worden. In het kader daarvan heeft ons land een grote rol te spelen. Als België morgen echter verdrinkt in een nationalistisch moeras, dan is die rol niet alleen voltooid verleden tijd, maar dan zullen wij ons bovendien weer eens onsterfelijk belachelijk gemaakt hebben. Premier Verhofstadt, die in het buitenland met ons land pronkt omdat het een voorbeeld is voor het samenleven van verschillende culturen binnen Europa, mag niet uit het oog verliezen tegen welke binnenlandse problemen hij moet optornen. Het zou niet méér dan consequent van hem zijn, mocht hij de idealen die hij naar buiten toe verkondigt, in eigen land wat meer in de praktijk omzetten. Daarbij volstaat het niet om het Vlaams Blok in het verdomhoekje te duwen. Ook de op haat gebouwde ideologie van deze partij moet in al zijn facetten actief bestreden worden door redelijke argumenten, nu, nu het nog kan.

Kiezen de Belgische politici voor separatisme, dan is dat hun goed recht. Maar dan is het het recht van elke burger om dat te weten. Aan sluikseparatisme, onder de benaming “confederalisme”, heeft onze Belgische democratie geen boodschap.
Kiezen de Belgische politici voor separatisme, dan moeten zij ook weten dat zij tegen Europa kiezen en dat hun rol op dat niveau uitgespeeld is.

Kiezen onze politici voor separatisme, dan moeten zij weten dat zij kiezen voor een ideologie die op voet van gelijkheid staat met racisme. Het gaat immers niet op te zeggen dat men niet solidair meer wil zijn met de mensen in Wallonië, maar wel tegenover “andere” vreemdelingen. Als men het eigen volk superieur vindt, dan geldt dit niet enkel tegenover één enkel ander volk, de Walen (in de mate dat men aanneemt dat dit echt een ander volk is), maar tegenover alle andere volkeren. Zowel racisme als nationalisme zijn gebaseerd op dit superioriteitsgevoel. Racisme zowel als nationalisme is tegelijk inclusief (wij, Vlamingen), als exclusief (jullie, vreemdelingen).

Het onderdrukken van het nationaal-egoïstische denken is een mogelijkheidsvoorwaarde voor het voortbestaan van ons land. Daarom is België een troef, omdat het bestaan van België een doorn in het oog is van racisten en nationalisten. Omdat het voortbestaan van België het tegenbewijs is van de stelling dat verschillende volkeren en culturen niet met elkaar in één land kunnen samenleven.

Er rust een uiterst zware verantwoordelijkheid op onze politici.

Tony Van de Calseyde,

Voorzitter B Plus - Antwerpen

Sire, er zijn wel degelijk Belgen!

Is de communautaire kwestie een zaak van het volk of een zaak van politici en media? Deze vraag heb ik mijzelf al vaak gesteld en volgens mij lijkt dat laatste te kloppen.

Dat er politiek mee gemoeid is, is duidelijk. Van de Waalse kant zijn er hier en daar figuren die bijzonder in de kijker lopen omdat ze het gewoon vertikken om Nederlands te spreken, en het leren doen de meesten ook al niet. Vele Waalse kranten beweren met aanmoediging van enkele politici dat de gemiddelde Vlaming nogal een fascistisch profiel heeft. Ik zie de logica hiervan niet in. Akkoord, bij de jongste gemeenteraadsverkiezingen kon het Vlaams Blok nog maar eens doorbreken, maar veralgemening is op alle vlak uit den boze. Onlangs nog beweerden enkele Waalse politici in zo’n kranten dat de ‘affaire Delphine’ een complot was van de Vlamingen tegen het koningshuis en dus ook tegen België, want de koning zou de lijm zijn die de gemeenschappen bijeenhoudt. Dit ‘complot’ zou dus bedoeld zijn om Vlaanderen in 2002 onafhankelijk te maken. Dit is klinkklare onzin: ondanks flaters zoals het toekennen van een eredoctoraat aan prins Filip is de monarchie nog steeds zeer populair. Waarom dus zouden die Vlaamse politici de Vlamingen proberen op te jutten tegen een familie die hen net heel genegen is? Dat is toch onbegonnen werk! Daarbij, wees nu eens eerlijk: is de koninklijke familie nu echt het enige wat ons bindt?
Dat sommige Vlaamse politici echter het plan opgevat hebben om Vlaanderen (weliswaar met andere middelen) af te scheuren, lijkt mij niet zó uit de lucht gegrepen…


1. Vlaamse politiek

Zoals gezegd gaan een aantal Vlaamse politici ook niet vrijuit. Ze zetten alles in het werk om meer en meer argumenten te verkrijgen dat “de Walen best gemist kunnen worden”, dat “ze een blok aan het Vlaamse been zijn”. Goede voorbeelden hierbij zijn de wetten op de tabaksreclame en op verborgen bewakingscamera’s. Ze wisten op voorhand dat de Franstaligen er tegen zouden zijn (zie Franchorchamps), dus dat moest zéker voorgelegd worden. Kunnen ze nog wat ruziën.
En natuurlijk moest Pieter De Crem (toenmalige CVP) ook weer eens zijn zegje doen ter gelegenheid van Euro 2000. En wat was het probleem nú weer? Het feit dat de risicomatch Engeland – Duitsland zou georganiseerd worden in Charleroi. Het stadion en de omgeving leken nu eenmaal niet ideaal om hooligans ‘op te vangen’. Daarom leek het beter om de match te organiseren in het Koning Boudewijnstadion te Brussel. Toch ontstond daarrond onenigheid. De plaats werd immers bij loting bepaald te Charleroi, en het zou nogal vervelend zijn om als gastland op te boksen tegen de UEFA. Onze beste Pieter weet dit alles echter aan “de hoogmoed van de Franstaligen”! Het kwam hierop neer: “Die hoogmoedige Walen willen koste wat kost die topmatch in hún landsgedeelte houden, ondanks de vele risico’s”. Nu heb ik echter wel één vraag: als die Franstaligen zó hoogmoedig zijn, waarom zouden ze hun reputatie dan op het spel willen zetten met een risicomatch als deze? Achter die wedstrijd hebben (vooral de Britse) hooligans zich immers als varkens gedragen, wat reeds vroeger voorspeld was. Ik snap de reden van deze uitspraak niet echt, tenzij het weer een poging was om ‘de andere kant’ zwart te maken.
Maar het beste voorbeeld van allemaal is de manier waarop sommige Vlaamse politici omspringen met de zgn. ‘Staatshervorming’. Een slagzin die op zulke gelegenheid altijd valt is: “De Franstaligen zullen moeten inzien dat als ze niet akkoord gaan met de Vlaamse eisen, België niet langer zal bestaan!”. Dit is een sterk staaltje van smerige politiek. Natuurlijk zal de Waalse overheid er �*lles voor over hebben om België te behouden, zeker als het om financiële aangelegenheden gaat… Dit is dus een uitstekend chantagemiddel waardoor die Vlaamse politici uiteindelijk �*ltijd hun zin zullen krijgen. Hierbij heb ik ook nog een kleine bedenking: zijn die ‘Vlaamse eisen’ nu echt zó Vlaams, of moeten ze eerder toegeschreven worden aan een handvol ruziezoekende Vlaams – nationalistische politici?
Die ‘slagzin’ werd overigens heel vaak gebruikt door Luc Vandenbrande , Vlaams minister-president van 1991 tot 1999. Men kon hem op dat vlak typeren als een soort Cato de Oudere. Deze laatste was een bekend Romeins senator tijdens de conflicten met Carthago, een andere grootmacht. Als hij een redevoering hield – het mocht gaan over gelijk welk onderwerp – sloot hij deze altijd af met: “Overigens ben ik van mening dat Carthago moet vernietigd worden! ”. Wel, je mag er vergif op innemen dat deze Vandenbrande bijna elke redevoering ter gelegenheid van een belangrijk moment voor Vlaanderen afsloot met: “ De Franstaligen zullen moeten inzien dat als ze niet akkoord gaan met de Vlaamse eisen, België niet langer zal bestaan!”. Wat trouwens bewijst hetgeen cineast Dominique de Ruddere ook al zei: “Vandenbrande is in die jaren de wig geweest die de kloof tussen Vlamingen en Walen sterk verbreed heeft.” En dat kwam niet alleen door zo’n slagzinnetje, hoor! Dat hij zeer agressief staat tegenover alles wat Franstalig is, heeft hij helemaal bewezen door voor de camera een rubberen haan aan stukken te laten bijten door zijn hond!
Maar nu terug naar de ‘Staatshervorming’. De meeste Vlaamse politici streven naar een confederaal België, een statenbond, waarbij zoveel mogelijk bevoegdheden uit handen van de federale overheid genomen worden. Zo’n bestuursvorm lijkt mij in de 21ste eeuw niet lang houdbaar, zeker niet als zo’n statenbond maar een drietal deelstaten bevat, met als kers op de taart een soort semi-stadstaatje, genaamd Brussel. Het zou me dus helemaal niet verbazen indien men ooit iets zou zeggen in de trant van: “Wij hebben geen enkele band meer, dus waarom zouden we niet uiteengaan?”. Dat zou trouwens de ideale manier zijn om het volk niet te doen protesteren: ze zouden het immers al gewend zijn. Want zo gaat het hier al 30 jaar: het volk heeft geen enkele inspraak gehad in de verschillende staatshervormingen die hebben geleid tot deze “modelstaat”. De meeste politici maken de mensen wijs dat dankzij het groeiende federalisme, hier in België nog geen burgeroorlog ontstaan is. Ze maken hierbij sterk misbruik van de actualiteit. Zo zei Patrick Dewael (de tegenwoordige minister-president van Vlaanderen…) tijdens een debat n.a.v. de verkiezingen van 13 juni 1999 (‘Woord tegen Woord’ op Canvas) tegen het publiek: “Kijk naar Kosovo, met al die ellende, en daar werkten ze ook met een unitair systeem!”. Dat was volledig uit de context getrokken. Servië lag toen in de greep van Slobodan Milosevic en alles gebeurt volgens deze dat wil, ook etnische zuiveringen… een dictatuur dus. Unitarisme is een systeem waarbij er één parlement (een tweekamersysteem kan ook) en één regering is voor het gehele land. Komt in zo’n systeem een dictator voor? Ik denk het niet. En daarnaast scheppen ze zowel in binnen- als in buitenland op over “onze unieke staatsvorm, die erin slaagt om twee volkeren bijeen te houden!”. Maar dat de Belgische burger torenhoge belastingen moet betalen om dit alles in stand te houden, vertellen ze er niet bij. Vreemd.
Zoals U ziet, worden alle middelen ingezet om België federaal, en later misschien zelfs confederaal te houden.

Als die Vlaamse politici dan zo graag een splitsing willen, waarom doen ze het dan via zo’n lange weg i.p.v. een alles-of-niets referendum te houden over het gehele land? Juist: de meerderheid zou NEEN stemmen, zelfs indien die stemming enkel in Vlaanderen zou plaatsvinden. Dus moet het veel subtieler gaan, zodat het volk nauwelijks zou merken dat het uiteen gedreven wordt. In de laatste fase zal men hoogstwaarschijnlijk wél naar de stemhokjes moeten trekken, maar tegen dan zal het gros van de bevolking al genoeg geïndoctrineerd zijn om JA te stemmen…



2. De rol van de media

Natuurlijk, met politiek geza(a)g alleen bereik je niets, dus krijgen ze hulp van – hoe raadt U het – de media.
Dat de media een grote rol spelen in het leven van vandaag, hoeft geen betoog. Het kan echter uit de hand lopen. Gordan Vidovic (ex-Rode Duivel) zei ooit eens ter gelegenheid van het ontslag van Georges Leekens als toenmalig bondscoach van onze nationale voetbalploeg: “Het is allemaal de schuld van de media: in mijn vroeger land (Ex-Joegoslavië) hebben ze een burgeroorlog kunnen ontketenen, dus waarom zouden ze er hier niet kunnen voor zorgen dat een bondscoach ontslagen wordt?”

Op vlak van de communautaire kwestie zijn de media een ‘goede’ aanvulling op de politiek. De meeste Waalse kranten vermeldden maar al te graag wat die politici gezegd hebben van ‘het complot’. Ze hebben het ook heel graag over ‘het fascistische Vlaanderen’, zoals ik in het begin al vermeld heb.
De Vlaamse kranten pakken het op hun eigen manier aan. Dat is duidelijk te zien aan volgende krantenkoppen: “Vlaamse wielrenner Tom Steels wint…” en “Belgische film ‘Rosetta’ wint de Gouden Palm te Cannes ” (dit was een ‘Waalse’ film: als de Franstaligen iets verwezenlijken, wordt dit niet vermeld maar als Belgisch bestempeld, zodat hun Vlaanderen ook de eer krijgt). Voor wie dit nog enigszins logisch klinkt, nog wat andere voorbeelden: “Gentenaar vermoordt vrouw in Zuid – Frankrijk” (Hier wordt het woord Vlaming toevallig niet gebruikt) en – om nog eens terug te komen op dat zgn. ‘complot’ – hoewel slechts enkele Waalse politici zo’n onzin verkondigd hadden, moesten sommige Vlaamse kranten de volgende morgen hun artikel over de ‘Blijde Intrede’ van Filip en Mathilde in Brugge toch maar beginnen met de woorden: “Neen, de Walen hadden ongelijk!”. Alsof alle Walen ingestemd zouden hebben met de zever die van die politici. Daar gaan we weer met onze veralgemeningen… In Videodingens kan enkel een Vlaamse videoclip winnen, Vlaams – nationalistische politici veranderden de Belgische Kust zomaar in de Vlaamse Kust… België verdwijnt op de achtergrond, terwijl Vlaanderen op kunstmatige wijze een meer moderne bijklank krijgt.


3. Het Belgische volk

Tegenover dit alles staat de rest van België: het Belgische volk .
Ik ben van mening dat het enige verschil tussen de Vlaamse en de Waalse burger de taal is. Los dit probleem op en de Belgen kunnen met elkaar samenleven en vele vroegere conflicten zullen gemakkelijker door de vingers kunnen gezien worden. Ik denk dat vele separatisten dit ook weten, en daarom zullen ze nog andere ‘problemen’ en ‘verschillen’ tussen de burgers zoeken.
Nummer één: “Een Waal werkt minder dan een Vlaming ”. Inderdaad, nu is het wel zo dat een doorsnee Waal meer van het leven geniet en dat een doorsnee Vlaming steeds opnieuw de ‘Bigger Better Deal’ zoekt, maar door de evolutie in de Westerse economie is dat nu al aan het veranderen, waardoor bovenstaande uitspraak eerder stereotiep dan realistisch is.
Nummer twee: “Op economisch vlak is Wallonië een blok aan ons been ”. Weet dat een economisch zwaartepunt zich altijd verlegd heeft en dat altijd zal doen, ook in België.
Nummer drie: “De Vlamingen zijn allemaal racisten en fascisten”. Daarover hebben we het al gehad.
Nummer vier: “Ook nu nog is er een verfransing in Vlaanderen”. Hier in Vlaanderen (en eigenlijk in heel België) is er zeker een grote invloed van het Engels. Een doorsnee tekst van hier bevat op z’n minst drie of vier Engelse termen. Daarnaast ziet de jeugd het gebruik van de Engelse taal als “cool” zijn. Daartegen wordt echter niet gereageerd. Waarom? “Omdat de verengelsing geen bijbedoelingen heeft”, klinkt het antwoord. Wat een onzin! Wie heeft er nu nog niet gehoord van de zgn. amerikanisering van Europa?

Nog een opmerking over het Belgische volk is de zgn. verspreiding van families en hun namen. Zowel Vlaamse familienamen (bvb. ‘Eerdekens’) als Waalse familienamen (bvb. ‘Bourgeois’) duiken in heel België op, ook onder die separatistische politici… Je kan dus nooit met zekerheid beweren dat je een rasechte Vlaming of Waal bent.
Trouwens, wat zijn Vlamingen, wat zijn Walen? Is een Nederlandssprekende Waal die in Vlaanderen woont een Waal of een Vlaming? En omgekeerd… Wat gezegd overigens van de koppels waarvan de ene een Vlaming(e) en de andere een Waal(se) is? Wat voor een kinderen heb je dan? Vlamingen of Walen? Waarop moet je je baseren om op die vraag te antwoorden?

Hierboven werden de vier grootste ‘problemen’ onder de burgers beschreven. Als deze weerlegd worden, zullen de tegenstanders van België met andere, kleinere zaken op de proppen komen, die ik het vernoemen nog niet waard vind, omdat de redenering die daarachter steekt gebaseerd is op drogredenen en muggenzifterij. Maar als ook deze behandeld worden met een voor hen negatieve conclusie, beginnen ze in het verleden te graven.

Vele Walen hebben voor meer dan een anderhalve eeuw lang de Vlamingen en het Nederlands proberen te onderdrukken. Daarover zwijgt menig Waals politicus in alle talen (oh ironie). Vele Vlamingen collaboreerden met de Nazi’s tijdens de Tweede Wereldoorlog. Nu zitten ze allemaal te ‘kwelen’ voor amnestie, met de Vlaams – nationalistische politici op kop, die het maar normaal vinden dat de Belgische staat hen vergiffenis schenkt. En als ze dan toch even hun excuses aanbieden, gebeurt dat slechts schoorvoetend. Hoe dan ook, indien aarzelingen ontstaan rond de amnestie, wordt de hele communautaire kwestie op tafel gegooid en worden alle andere wonden opnieuw opengereten. Maar…de Walen mogen niet vergeven worden, toch niet in de zin van ‘vergiffenis schenken’…
Daarbij, hoe kan de tegenwoordige generatie verantwoordelijk zijn voor de fouten van de voorouders, die overigens niet allemaal meededen aan die smeerlapperij? Als één van mijn voorvaderen een beruchte seriemoordenaar was, ben ik dan ook schuldig?

Tenslotte proberen ze via de geschiedenis te bewijzen dat Vlamingen en Walen een verschillend volk zijn.
Mag ik U erop wijzen dat België officieel slechts ontstaan is in 1830, maar dat de Belgen al vierhonderd jaar langer met elkaar leven? Het gaat terug tot in de periode van de Bourgondiërs. Filips de Stoute trouwde met de dochter van de graaf van Vlaanderen (toen slechts West-Vlaanderen, Frans-Vlaanderen en Oost-Vlaanderen aan het westen van de Schelde). Dat Vlaanderen hoorde vanaf die dag bij Bourgondië. Zijn kleinzoon Filips de Goede ziet zich rond 1430 (!) genoodzaakt om ten eerste een verbinding te maken tussen de twee streken en ten tweede daar wat aan gebiedsuitbreiding te doen. Hij slaagde vooral in dat laatste en zo ontstonden de Zeventien Provinciën of de Nederlanden (iets groter dan de BENELUX van nu). Onze gebieden kwamen achtereenvolgens onder Oostenrijks (de Habsburgers) en onder Spaans bewind. Onder de Spaanse koning Filips II (zoon van de bekende keizer Karel V en samen met de Hertog van Alva verantwoordelijk voor veel ellende in onze streken) trad er rond 1580 een scheuring op tussen de tien Noordelijke (± Nederland) en de zeven Zuidelijke Provinciën (± België en Luxemburg) op. Tot en met 1815 waren op z’n minst de zeven Zuidelijke Provinciën één gebied. De tegenwoordige Vlamingen en Walen hebben altijd al met elkaar geleefd met zeker een gemeenschappelijk erfgoed sinds ± 1430. Als dat geen bewijs is dat de Belgen al vele generaties één volk zijn op historisch vlak…

Hoe is het dan verder gegaan? In 1815 werd Napoleon verslagen en toen waren alle Europese grootmachten Frankrijk, het liberalisme en de democratie grondig beu. Via de ‘Heilige Alliantie’ zou het vroegere staatssysteem hersteld en de Europese kaart grondig hertekend worden. Men creëerde op een uiterst kunstmatige wijze allerlei ‘bufferstaatjes’ rondom Frankrijk. Eén van die staatjes was ‘Het Verenigd Koninkrijk der Nederlanden’ onder Willem I (een afstammeling van de befaamde Willem van Oranje). Het gebied besloeg (opnieuw!) de tegenwoordige BENELUX. Maar 250 jaren van scheiding kon Belgen en Nederlanders blijkbaar niet meer herenigen, één van de redenen waarom België zich in 1830 afscheurde. Wat Luxemburg betreft: het land bleef nog tot het einde van de 19de eeuw onder Nederlands bewind (zie o.a. hun nationale vlaggen).

Een toenmalig VU – lid schreef een andere ‘versie’. In kort kwam het hierop neer: na de val van Napoleon in 1815 werd België als ‘bufferstaat’ gecreëerd en een koning aangesteld. De Britten waren tevreden, want het evenwicht op het continent was hersteld. De Duitsers waren tevreden, want zij zonden de koning (Leopold I van Saksen – Coburg). En ook de Fransen waren tevreden, want de koningin was een Franse, het Frans was de officiële taal van België en zij waren mede – oprichters van de tegenwoordige ‘Generale Bank’ (nu ‘Fortis’ genaamd).
Toch moeten enkele bedenkingen gemaakt worden op deze versie. Ten eerste negeert de auteur volledig het feit dat België in 1830 ontstaan is (hij beweert hier 1815). Ten tweede : hoe kunnen de Fransen zo tevreden en behulpzaam zijn met de oprichting van een bufferstaatje tegen hun eigen land? Ten derde werd de toekomstige koning der Belgen niet aangeduid, maar verkozen (akkoord: door de weinige leden van de burgerij, maar dat was een heel progressief fenomeen voor die tijd). Enkele andere kandidaten waren: graaf Felix de Merode, de prins van Oranje, de prins van Salm-Salm, de hertog van Leuchtenberg, Karel-Lodewijk van Oostenrijk, Karel van Napels, Otto van Beieren en de hertog van Nemours. Deze laatste werd op 3 februari 1831 verkozen maar door vele verwikkelingen weigerde de Franse koning de troon voor zijn zoon (nóg een bewijs dat Frankrijk allesbehalve behulpzaam was…). Uiteindelijk werd het kandidaat nummer twee: Leopold I.
Hier zijn dus duidelijk zware historische flaters begaan, die volgens mij hun oorsprong hebben in de radicaal-flamingantische opvattingen van de auteur.



4. Verschillende culturen vs. verschillen in cultuur

En hoe zit het met de culturen?
De Nederlander Cees Nooteboom schreef in zijn boek ‘De ontvoering van Europa’ dat de taal de drager is van de cultuur. Als dat waar zou zijn, zou de Europese cultuur niet bestaan. Daar heb ik dus mijn twijfels over. Nu heeft de auteur daar wel een handige oplossing voor gevonden: de Europese landen vinden hun eenheid in de verscheidenheid en verder beweert hij dus ook dat er wel grote gelijkenissen zijn tussen de landen onderling. Mij best, goeie uitleg, laten we dus maar aannemen dat dit juist is. Dan heb ik toch nog een vraag: waarom kunnen we dat toepassen op Europees niveau en verdomme niet in ons eigen land? Omdat in de politiek van vandaag eendracht niet meer interessant is. Kijk bijvoorbeeld maar eens naar de debatten in ‘De Zevende Dag’, een klein jaar voor de verkiezingen. Dan begint elke politicus op zijn concurrenten te kappen, Vlaamse en Waalse politici staan nog meer dan anders lijnrecht tegenover elkaar, en ga zo maar door! Daarnaast doet elke politieke partij nog eens zijn zegje over het Vlaams Blok (volledig terecht, trouwens), maar wat ik heel raar vind, is dat er in deze ‘antiracistische’ partijen toch nog veel separatisten rondlopen die het andere landsgedeelte hekelen (al eens gehoord van de FDF?). Dat is toch het toppunt van hypocrisie!
Ik heb dus verwezen naar de FDF, maar die van de N-VA en andere splinterpartijtjes uit de vroegere VU gaan al evenmin vrijuit. Zij roepen openlijk dat de FDF racistisch is tegenover al wat Vlaams is en klinkt. De pot verwijt de ketel… Alsof zij niet racistisch zijn tegenover de Walen! Die kerels hebben wel lef, zeg! Daarnaast zijn het echte, opportunistische kameleons. Vroeger stookten ze alles en iedereen op tegen de Walen en dreven ze openlijk de spot met die mensen. Tijdens de ‘Leuven-Vlaams’ – kwestie zwaaiden de flaminganten met spandoeken waarop “Walen, GO HOME!” stond. O ja, je zag meteen dat ze streden voor het Nederlands, hoor… Die groeperingen hadden (hebben?) niet het minste vermoeden waarom het echt draait, ze willen enkel ruzie stoken in plaats van een oplossing te zoeken voor iedereen! Toen al was er reeds een verengelsing en ook toen al werd dit aanvaard. Maar durf eens een woord Frans te spreken!
Enkele jaren geleden las ik nog een interessant interview met toenmalig VU-lid Johan Sauwens. Knack citeerde: “Wij willen de Walen niet in de Amblève drijven. Laten we hen bijgevolg wat meer bevoegdheden geven.” Bij de eerste vergadering over de Staatshervorming die volgde, haalde deze vriendelijke man toch maar weer de uitspraak “De Franstaligen zullen moeten inzien dat als ze niet akkoord gaan met de Vlaamse eisen, België niet langer zal bestaan!” boven. Kameleon, kameleon! Volgens mij was dat interview enkel bedoeld om sympathie verkrijgen van diegenen die ze eerst liever zagen verdwijnen. Ook de Walen moeten immers ‘bewustgemaakt worden van de federaliseringgedachte. Ook wilden ze van dat radicale af, want dom zijn ze nu ook weer niet: hun houding tegenover België en Franstaligen kwam af en toe toch iets te agressief over.

Wat ik ook ronduit misdadig vind tegenover België en tegenover de rest van de internationale gemeenschap is de IJzerbedevaart. Op de IJzertoren staat het embleem “AVV, VVK of Alles Voor Vlaanderen, Vlaanderen Voor Kristus”, terwijl er toch beter iets zoals “Alles Voor de Mensheid, de Mensheid Voor Elkaar” zou moeten staan. Daarvoor zijn er twee redenen. Ten eerste: wat daar gebeurd is, is iets wat de hele wereld aangaat, en niet aan Vlaanderen alleen! En toch wordt dit gebeuren opgeëist door de flaminganten! Ten tweede richt de uitspraak zich enkel tot de christenen, waardoor men opnieuw een groot deel van de mensheid vergeet.

En hoe zit het met de cultuurverschillen? Zij die er in België? Natuurlijk, dat kan en mag niemand ontkennen. Maar dat wordt ruimschoots gecompenseerd door vele gelijkenissen: de manier van leven, gemeenschappelijke feesten, zin voor compromis, gebrek aan chauvinisme tot en met keukenrecepten. Heeft U al eens gehoord van de Belgische keuken? Hierover heb ik nog een leuke anekdote: sommige tijdschriften hebben zelfs het lef om opeens over de Vlaamse keuken te spreken! Dat is toch compleet belachelijk! Kortom: het gaat dus louter om cultuurverschillen en niet om volledig verschillende culturen.

In Knack heb ik eens een lezersbrief gelezen over dit alles. Het ging als volgt: “Moeten de verschillen tussen Vlamingen en Walen echt tot een kloof leiden? Niet voor de mensen die vinden dat er belangrijker waarden zijn dan Vlaming, Waal of Belg te zijn. Zij vinden de hele discussie misplaatst, maar worden politiek gedwongen zich daarmee bezig te houden. Men zou een oplossing moeten zoeken die rekening houdt met �*lle mensen, de realiteit. Fundamentalisten storen zich niet aan die realiteit, zij kozen voor hún realiteit. Een homogene samenleving met verschillende mensen kunnen zij bijgevolg niet verdragen. ”


5. Tot slot..

Weet U trouwens wat het grote gevaar is van een eventuele splitsing? Wat ga je doen met de Franstalige minderheid in Vlaanderen? In de faciliteitgemeenten zullen vele groepen van die minderheid leven, om van Brussel nog maar te zwijgen! De Vlaamse staat zal een tweede historie met taalkwesties willen vermijden en het Nederlands als de enige en verplichte taal invoeren. Waarschijnlijk zal ook de wrok voor de voorbije gebeurtenissen enigszins meespelen zoals dat gebeurd is in de jonge Belgische staat (maar dan wel met het Frans als reactie op het instellen van het Nederlands als enige voertaal in het Verenigd Koninkrijk der Nederlanden). En hier wordt de hele historie van 1830 en volgende jaren herhaald. Door het verschil in tijdsgeest echter zullen hierdoor in het beste geval ‘problemen’ ontstaan, maar in realistischer gevallen zal men een eigen versie van Noord – Ierland verkrijgen… Exact hetzelfde fenomeen zal zich natuurlijk ook voordoen in de Waalse staat, zeker als de FDF zich ermee gaat bemoeien.

Mijn voorstel om ‘de communautaire kwestie’, zoals menig politicus dit opgeblazen euveltje noemt, op te lossen is een verplichte tweetaligheid voor elke Belg tijdens het professioneel leven in te voeren. Concreet betekent dit dat men gelijk waar in België zowel bij overheidsinstanties als in particuliere zaken (bakker, slager, dokter,…) in zijn eigen taal kan bediend, geholpen worden. Klant is koning, nietwaar?
Tussen haakjes: waarom heeft men dat nog niet voorgesteld? Dat is nogal duidelijk, lijkt mij: de radicale Waalse politici (zoals Olivier Maingain en andere FDF – ellende) willen niet dat hun ‘volk’ Nederlands leert voor ‘een bende Vlaamse boerkes’. Toch moet gezegd worden dat het Nederlands al een vijftal jaar onderwezen wordt in elke Waalse school, en dit is een Franstalige bevoegdheid. Beter laat dan nooit, zullen we maar zeggen…
Maar ook de Vlaams – nationalistische politici willen dit niet. Daarmee zou hét grootste probleem van België, hún grootste argument om alles te federaliseren, om later België te splitsen, opgelost zijn… Maar dit alles natuurlijk tussen haakjes…
Naast die verplichte tweetaligheid zou men heel het gedoe men het pseudofederalisme, de faciliteitsgemeenten en alle andere ellende moeten afschaffen om in plaats daarvan een gebalanceerde politiek te voeren die de wonden heelt.

Eendracht maakt macht

Tom Zwaenepoel

Het gevaar van het tweeledige federalisme

1 . Inleiding

Als we artikel 1 van de Belgische Grondwet mogen geloven, dan is België een federale staat. Hetzelfde artikel vertelt ons tegelijk dat België samengesteld is uit gemeenschappen en gewesten. België heeft een bipolaire structuur die zonder enige twijfel enig is in de wereld. De gemeenschappen en gewesten overlappen elkaar voor een deel, maar hebben toch, in de regel, eigen instellingen en zéker onderscheiden bevoegdheden. Wat het bestuur bemoeilijkt, is dat veel van deze bevoegdheden niet altijd op één enkel niveau liggen. Zo is bijvoorbeeld werkgelegenheid, het creëren van jobs dus, een bevoegdheid voor de gewesten. Werkloosheid daarentegen is federale materie. En dit is slechts één van de vele voorbeelden.
Onze staatsstructuur, zoals die er vandaag de dag bij ligt, is er gekomen na een lang proces van staatshervormingen. Het lijkt alsof dit proces nog steeds niet is afgerond. Op zich kan men dat al vreemd vinden, aangezien in ons land de inkt van de ene staatshervormingstekst nog niet droog is, of de volgende ligt er al. En dat terwijl een staatsstructuur toch een stabiel gegeven zou moeten zijn, waaraan niet om de haverklap aan getornd wordt. Om het met de woorden van staatssecretaris Eddy Boutmans te zeggen: “Ons land heeft institutionele rust nodig.” Voormalig secretaris-generaal van de NAVO, Willy Claes, verwoordde dit als volgt: “Men verandert niet van staatsstructuur zoals men van hemd verandert.” Voorstanders van verdere stappen in de staatshervorming zullen steevast argumenteren dat een staatsstructuur nooit af is, dat het altijd aan verandering onderhevig is. Ook de samenleving staat nooit stil, of wel soms? Ook de separatisten argumenteren op deze wijze.

2 . Strategie

Hoe moet men daarop reageren? Moet men vanuit het Belgisch meertalig en multicultureel democratisch model behoudensgezind zijn en enkel trachten om het staatshervormingsproces af te remmen? Of zou een goede reactie verder dan dat moeten gaan?

Mijns inziens moet een goede reactie véél verder gaan. Indien enkel passief weerstand zal geboden worden tegen de initiatieven van de splitsingsgezinde politici, dan zal België met de grootste zekerheid geen lang leven beschoren zijn. Dan zal het zéér gemakkelijk worden om al wie voor het behoud van de Belgische federatie is, te blijven afschilderen als een conservatieve en oubollige ‘belgicain’.

Er is dus nood aan een positief geformuleerd alternatief. Dit alternatief is er één van verdraagzaamheid, solidariteit en interculturele samenwerking. Om deze idealen te verdedigen dient m.i. de tweeledigheid van onze staatsstructuur te worden gerelativeerd in een eerste beweging, en te worden aangevallen in een tweede beweging. De tweeledigheid dient te worden gerelativeerd omdat zij in grote mate gegenereerd werd door de nationalisten. Zij hebben zich immers als doel gesteld om België te laten verdwijnen en zullen ons daarom te pas en te onpas willen laten geloven dat er een enorme kloof gaapt tussen Vlaanderen en Wallonië. Deze nationalistische fantasmen zijn nochtans zéér makkelijk te doorprikken. Daarenboven dienen structurele veranderingen te worden voorgesteld om te vermijden dat nationalisten in de toekomst nog zo gemakkelijk verdeeldheid zullen kunnen zaaien.

2.1 Probleemstelling: de tweeledigheid

De tweeledigheid is zonder twijfel de grootste vijand van het behoud van de Belgische solidaire samenleving. Enkele prangende voorbeelden uit de actualiteit van de laatste maanden kunnen dit illustreren.

Er zijn vooreerst de communautaire problemen rond de NMBS. Zoals bekend, zou Vlaanderen graag een tweede spoortoegang aanleggen in de richting van de Antwerpse haven. Dit betekent een serieuze investering. Sommige Franstalige politici zijn het met deze investeringsplannen oneens en wensen ze te blokkeren. Elke euro die in Vlaanderen, en niet in Wallonië geïnvesteerd wordt is voor hen immers een doorn in het oog. En niet alleen in het oog van deze politici, maar ook van de bevolkingsgroep die zij worden geacht te vertegenwoordigen. En dit laatste is waarschijnlijk de reden waarom de Franstalige politici weigeren om de federale overheid te laten investeren in het ‘Vlaamse’ spoor. Zij moeten immers achteraf aan hun achterban gaan uitleggen waarom er niet in Wallonië werd geïnvesteerd. Daarom werd overwogen om enkel de Vlaamse overheid te laten investeren. Dit botste evenwel op het ‘njet’ van de Raad van State, die oordeelde dat de NMBS een exclusief federale materie was en dat een initiatief van de Vlaamse Regering in deze niet kon. En zo komt het dat, ten gevolge van de onverzettelijkheid van sommige Franstalige politici, nu de splitsing van de NMBS overwogen wordt. Nochtans zou een spoorontsluiting van de Antwerpse haven ook voor veel Waalse bedrijven een zegen zijn, en zou dit het geheel van de Belgische economie op termijn ten goede komen. Blijkbaar zit het communautaire virus bij vele van onze volksvertegenwoordigers te diep om dit in te zien.

Verder hebben we nog de problemen rond de Vlaamse aanmoedigingspremies inzake het tijdskrediet, beter bekend als de ‘loopbaanonderbreking’. Midden vorig jaar keurde de Nationale Arbeidersraad de Collectieve Arbeidsovereenkomst nr. 77 goed, gevolgd op het einde van 2001 door nr. 77bis. Deze CAO’s hervormden het bestaande stelsel van loopbaanonderbreking en voerden drie onderscheiden regelingen in: die van het tijdskrediet, een vermindering van de arbeidsprestaties met 1/2, en een loopbaanvermindering met 1/5. Werknemers die van deze mogelijkheden gebruik wensten te maken, krijgen een premie gedurende die periode. Aangezien we hier op het domein van het Arbeidsrecht zitten, is uiteraard de federale overheid bevoegd. Niettemin wenste de Vlaamse overheid terzake óók maatregelen te nemen. De Vlaamse Regering besloot namelijk om bovenop de federale premie nog een extra aanmoedigingspremie toe te kennen. De Franstalige partijen riepen hiertegen echter een belangenconflict in, waardoor het betrokken besluit van de Vlaamse Regering tijdelijk geschorst werd. Het besluit bepaalde immers dat de werknemers die in het Vlaamse Gewest tewerkgesteld waren, recht hadden op een extra premie. Het inroepen van een belangenconflict in dit dossier had tot gevolg dat voor het eerst de Vlaamse en Waalse werknemers tegenover elkaar gplaatst werden als pionnen op het communautaire schaakbord. Want de Vlaamse werknemers zouden ten gevolge van het Waalse initiatief minder premie kunnen ontvangen. Ook hier vormt de tweeledigheid duidelijk een gevaar. De splitsing van de vakbonden leek even niet veraf. Uiteindelijk werd de zaak doorverwezen naar het Overlegcominté en de uitkomst is ondertussen bekend: de aanmoedigingspremies zullen aan �*lle werknemers in België worden uitbetaald, ongeacht hun plaats van tewerkstelling. Dit is niet meer dan logisch. Want anders zou men voor de absurde situatie komen te staan dat werknemers in een bedrijf dat vestigingen aan weerszijden van de taalgrens heeft, een verschillend statuut zouden hebben alnaargelang het feit of ze in Vlaanderen, dan wel in Wallonië werkten. Hoe zou een werkgever d�*t in hemelsnaam hebben moeten uitleggen aan zijn personeel???

2.2 Mogelijke remedies om te komen tot eenheid in verscheidenheid in plaats van verdeeldheid in verscheidenheid

De twee aangehaalde voorbeelden tonen aan dat het in ons land uiterst gemakkelijk is om verdeeldheid te zaaien tussen Vlaanderen en Wallonië. Brussel wordt daarbij als derde gewest niet als volwaardig geacht en speelt dikwijls niet echt mee. Dat de nationalisten het zo gemakkelijk hebben om de twee landsdelen tegen elkaar op te zetten, zal door hen verklaard worden door het gebrek aan homogeniteit tussen Vlamingen en Walen. Of anders gezegd: Vlamingen en Walen hebben een zodanig verschillende achtergrond, taal, cultuur,... dat het voor hen niet langer mogelijk is om samen één beleid uit te stippelen.

Is het werkelijk zo eenvoudig? Ik durf stellen van niet. De oorzaken van de toenemende verdeeldheid liggen in de eerste plaats in het gebrek aan middelpuntzoekende krachten. B Plus is zo een middelpuntzoekende kracht. Een kracht die het belangrijk vindt dat de verschillende taalgemeenschappen in België de handen in elkaar blijven slaan, ongeacht het nationalistische geweeklaag. In een normale federale staat zijn ook de federale politieke partijen middelpuntzoekende krachten. In België echter, werden alle partijen gesplitst op taalbasis. Dit heeft tot gevolg dat elke partij exclusief Vlaams of Waals is, en zich enkel geroepen zal voelen tot het verdedigen van het belang van de eigen regio, óók wanneer dit radicaal ingaat tegen het belang van de andere regio. Zo komt het dat bijvoorbeeld de tegenstelling tussen liberalen en socialisten minder belangrijk zal worden dan de tegenstelling tussen Vlamingen en Walen. Dit geldt voor bijna alle ideologieën, ook de groene! AGALEV vecht immers enkel in Vlaanderen voor propere rivieren en het behoud van natuurgebieden. Hoewel, het moet gezegd worden dat deze partij nog de minst nationalistische van alle is. Men hoeft maar te kijken naar de sterke band die er tussen AGALEV en ECOLO nog bestaat.

Het gebrek aan federale partijen is hoe dan ook een gevaarlijke ziekte. Nochtans zou het bestaan van deze partijen een evidentie moeten zijn een federale staat. Het gebrek aan federale partijen betekent tevens een belangrijk democratisch deficit. Een Vlaming beschikt immers niet over de democratische mogelijkheden om een Waals politicus te belonen (of te straffen) voor het door hem of haar gevoerde beleid en omgekeerd. De Federale Regering bestaat voor de helft uit mensen op wie men niet heeft kunnen stemmen, maar die niettemin het beleid mee bepalen.

Een constructieve oplossing bestaat er dan ook in om alle initiatieven die de samenwerking tussen partijen over de taalgrens heen bevorderen, aan te moedigen. De parlementaire samenwerking tussen AGALEV en ECOLO, de vorming van tweetalige lijsten in de taalgrensgemeenten, wetsvoorstellen die financiële steun voorzien van partijen die representatief zijn voor Vlaanderen én voor Wallonië,...

Men moet zich hierbij niet laten aanpraten dat dit utopisch is. Een goede repliek hierop zou zijn dat de afwezigheid van federale partijen in een federale staat veel eerder onlogisch en ondemocratisch is, dan dat het streven naar federale partijen utopisch zou zijn.

2.3 Separatisme ontmaskeren

De bestaande middelpuntzoekende krachten van dit land dienen m.i. een grote rol te spelen in het ontmaskeren van separatisme en separatistische initiatieven. Zo kan eraan getwijfeld worden dat de politici die het startschot hebben gegeven tot het proces van staatshervorming wel écht de bedoeling hadden om België te federaliseren. Tegen beter weten in hebben zij immers de bestaande conflicten in instellingen gegoten, in plaats van deze conflicten voor altijd te ontzenuwen. Dit laatste zou men gedaan hebben, indien men voor een ‘provinciaal federalisme’ had gekozen. Echter, de structuur van onze staat zoals die er vandaag bij ligt, lijkt de bestaande tweeledigheid alleen maar te versterken. Bovendien kan het gerust als verdacht bestempeld worden dat elke staatshervorming eigenlijk de facto neerkomt op staatsontbinding. Bij elke fase van de staatshervorming was het immers zo dat de federale sluis werd opengedraaid en dat geld en bevoegdheden hieruit naar de gemeenschappen en gewesten vloeiden. Wie deze evolutie betreurt, is een ‘Belgicist’. Wie ervoor opteert om de staat te reorganiseren in plaats van af te breken, wordt ambtshalve als conservatief bestempeld.

Kritiek op de Vlaamse natiewording is niet gewenst. Men mag geen Vlaams geld investeren in een nieuwe, Belgische luchtvaartmaatschappij, maar de Vlaamse overheid mag wel geldcheques uitgeven aan eenieder die op de Vlaamse feestdag een buurtfeestje organiseert. Het doodzwijgen van bepaalde kritieken leidde in het verleden meermaals tot extremistische uitspattingen. De kritische standpunten van B Plus zijn nochtans in de hoogste graad gegrond. Zij verdienen het om véél méér gehoord én ingevolgd te worden in de toekomst!

Tony Van de Calseyde
Patriot! is offline   Met citaat antwoorden