[marie daenen]

Oorspronkelijk geplaatst door TV-verslaafde

Ben je hier aan het beschrijven wat sommigen benoemden als "logos", "tao", het ene, het al, natuur, enz?

Ik beschrijf enkel waar ik op dit moment sta... Ik heb vroeger wel veel gelezen, maar ik zet dat nu allemaal van mij af... Soms gebruik ik wel beelden uit wat ik gelezen heb omdat die beelden dan beknopt uitleggen wat ik wil zeggen... Maar ik heb de godsdienst, de filosofie en andere geleerde dingen achter mij gelaten...

Voor mij ga ik uit van een persoonlijke overtuiging, ervaring... het verstand wordt verkeerd gebruikt en staat nog maar in zijn kinderschoenen, het verstand lost niets op en weet niets... Het verstand komt altijd erna en dient enkel om ons bewuster te worden van wat is... maar dat wat is, weet het verstand niet... De evolutie in tegendeel was er vanaf het allereerste begin bij en de evolutie zit in elk van onze genen...

Ik ben opgegaan in het ene dus je kan mij niet doden want het ene en ik zijn 1. Mijn kop ligt er dan wel af maar het ene blijf bestaan... bij wijze van spreken...

Wat doet het er toe of ik vandaag of over een paar jaar zal sterven??? Wat doen die paar jaren op de eeuwigheid...
Mijn vader is gestorven, mijn moeder is gestorven... wij zullen allemaal sterven en dat is het leven...

Heb jij je voorgesteld wat het aardse leven zou zijn als de dood niet bestond??? Hewel het zou hier al heel vlug de hel op aarde worden...
Dus de zekerheid dat je zult sterven is in feite een geschenk van het leven...
Wat zou het aardse leven voor betekenis hebben als de dood er niet was???

Het leven is een heel mysterieus fenomeen, dat is waar.

Inderdaad, en dat op zich zou alle vragen al kunnen doen verstommen want er is geen kant en klaar antwoord, er is geen antwoord tout court... Het mysterie is het leven en het leven is het mysterie en dat mysterie is onnoemelijk, oneindig groot... Daar in zwelgen, meer is er niet...

Maar het treft mij dat je meer spreekt in termen van eenheid ipv dualiteit. Hangt inderdaad van je evolutie af.

Voor mij is de dualiteit een gevolg van de werking van het verstand... Wij leven niet meer direct, maar alles wat wij meemaken wordt door ons verstand gemalen, gezift, gekleurd, veranderd... Wij leven niet meer het Leven maar wij leven de getransformeerde schijn die ons verstand ervan gemaakt heeft...
Het is niet zo eenvoudig als je denkt; want kun jij je verstand op nul zetten??? Het verstand domineert ons volkomen... Kun jij jezelf voorstellen zonder je verstand??? Vele mensen zien zichzelf enkel als verstandelijke wezens en sluiten zich zo vaak volkomen af van hun eigen diepste zijn...

Dat inzien dat dat voelen en er zoveel mogelijk naar leven maakt misschien inderdaad dat je eerder leeft in éénheid ipv in dualiteit...
Het ben jij die mij daar opmerkzaam op maakt... Ik had het nog niet zo gezien... Maar inderdaad ik zie de dualiteit in mijn leven niet meer...

Liefde kan transformeren tot devotie. En devotie is 1000 keer krachtiger dan liefde...

Het is niet alleen ons verstand dat ons bedriegt... Gevoelens, meestal verstandelijk gecontroleerd, kennen er ook wat van...
Liefde, zoals ze ons aangeleerd wordt, sluit ik zoveel mogelijk uit want ze is dikwijls niet meer echt... De echte liefde laat vrij en stelt geen vragen...
Devotie heeft voor mij een negatieve klank omdat daar overgave in zit en ik wil mij alleen overgeven aan wat is en niet aan waanbeelden...

Maar ja als je ervaringen beschrijft zoals jij dat hier nu doet blijft het allemaal vaag en zweverig. Dat is het probleem met ervaringen in het algemeen, het is heel moeilijk om die iemand te kunnen laten snappen.

Inderdaad, want wat telt op een bepaald moment in je leven kan volledig tegengesproken worden op een ander moment in je leven wanneer je meer inzicht bij elkaar gesprokkeld hebt... en het is niet omdat ik op dit moment iets inzie en het zo neerschrijf dat een ander op dezelfde hoogte of laagte zit als ik...