[patrickve]

Oorspronkelijk geplaatst door satiper

Ook dit is bekeken vanuit datzelfde perspectief.

In wezen hoeft dat niet zo te zijn.

Ik weet dat je zelf wel eens denkt aan een post-humane periode, machines of mens machines.

Maar ook dat hoeft niet noodzakelijk zo te zijn.

De mens zou ook zelf in staat moeten zijn om betere keuzes te maken.

Als de mens een eigenliefde heeft kan hij ook een liefde voor de eigen soort ontwikkelen, beter nog, een liefde voor al wat leeft.

Dat is dan ook voor een stuk zo. Maar dat lost niks op - in tegendeel. Uiteindelijk geldt de harde wet van het leven: datgene wat beter overleeft dan anderen, maakt de toekomst uit. Datgene wat minder goed overleeft dan anderen, verdwijnt. Omdat het quasi tautologisch is.
Levende wezens hebben die regel niet zelf bedacht. Het is de basis (definiërende) eigenschap van leven. Als dusdanig volstaata de minste kleinste divergentie in "goed zijn voor anderen en daarvoor zelf offers brengen", en diegene die het een klein beetje meer doet dan een andere, wordt uitgerangeerd.

Maar natuurlijk is er een omgekeerde kracht in het leven: dat is het bouwen van hogere levensvormen. Een "voor elkaar zorgend collectief" van levende wezens kan een nieuw aggregaat worden, dat zelf een levend wezen wordt. De delen, die vroeger eigen levende wezens waren, zijn nu gewoon "onderdelen" van dat grotere ding. Hun eigenheid verdwijnt, en natuurlijk hun "liefde" voor elkaar ook: zij zijn nu ondergeschikte onderdelen wiens enige taak nu is het grotere geheel zo goed mogelijk laten te functioneren, eventueel door totale bevolen zelfopoffering. Het leven op aarde heeft dat maar een paar keer meegemaakt:
de integratie van prokaryoten om eukaryoten te vormen (bijvoorbeeld, de mitochondrien zijn vroegere levende prokaryoten die ingebakken werden in een groter geheel: een eukaryotische cel), en de integratie van verschillende eukaryoten in een multi-cellulair wezen. Sociale integratie van multi-cellulaire wezens is enkel maar voltooid bij dinges zoals mieren en bijen.
Het kan zijn dat wij, mensen, ooit in staten integreren om daar gewoon maar een onderdeel van te zijn, zoals uw levercel een onderdeel is van uw lichaam, en zoals een mitochondrie een deel is van uw levercel.
In dat geval verdwijnt dus alle "competitie" tussen de onderdelen - maar de onderdelen zijn dan ook hun "levende eigenheid" kwijt, en gehoorzamen nu aan de belangen van het hogere wezen.

De mens heeft de macht om een hele mooie wereld te bouwen voor zichzelf en de anderen.

Nee, dat heeft hij niet, tenzij hij de enig overblijvende is. Als andere levende mensen blijven bestaan, zal er altijd competitie zijn, om beter te overleven dan die andere - gewoon omdat die die dat een beetje meer doet dan de andere, uiteindelijk die is die overblijft ; als mensen onderdelen worden van een groter geheel, dan heeft hun "geluk" verder geen enkel belang meer, want zij zijn nu disposable onderdelen die een groter ding moeten dienen.

Er is geen enkele hoop op een "mooie mensenwereld" omdat dat tegen de basiswetten van het leven in gaat. Je kan dat tijdelijk verwezenlijken, en het is instabiel, omdat diegene die het "een beetje slechter maakt" er een voordeel aan heeft.